Αναμνήσεις από τον Ταχυδρόμο

Ο Βρετανός σκηνοθέτης Michael Radford θυμάται τον φίλο του και αδικοκαχαμένο ηθοποιό του “Il Postino” Massimo Troisi και γράφει στη Guardian. Έχουν περάσει 17 χρόνια από το θάνατο του Massimo Troisi, του σταρ της ταινίας μου «Ο Ταχυδρόμος» αλλά τον αισθάνομαι ακόμη να υπάρχει στη ζωή μου όπως όταν ζούσε. Δεν είχε τίποτα ναπολιτάνικο πάνω του εκτός από την προφορά του που ήταν τόσο τραχιά που μου πήρε μήνες να τον καταλάβω. Αυτό τον διασκέδαζε πολύ.Πρακτικά όλη του η ζωή είχε σημαδευτεί από αρρώστια. Είχε κολλήσει ρευματοειδής πυρετό, την αρρώστια του φτωχού όταν ήταν μικρός και τον είχε χτυπήσει στην καρδιά. Μετά από ένα τετραπλό μπαϊπάς όταν ήταν 19 χρονών, ήξερε ότι αργά η γρήγορα θα χρειαζόταν μεταμόσχευση. Το δέχτηκε χωρίς κανένα παράπονο. Αλλά του έδωσε μια εμβρίθεια σε νεαρή ηλικία που χάριζε στο χιούμορ του περισσότερο νόημα. Τον γνώρισα όταν έκανα το Another Time, Another Place που ήταν για τρεις Ιταλούς αιχμάλωτους πολέμου στη Σκωτία. Είχα δει την πρώτη του ταινία Ricomincio da Tre (ακα I’m Starting From Three) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου και αμέσως με εντυπωσίασε το χιούμορ του. Του ζήτησα να παίξει στο φιλμ και αρνήθηκε επειδή είπε ότι στην Σκοτία έκανε πολύ κρύο. Όταν βγήκε η ταινία, με πήρε τηλέφωνο και μουρμουρίζοντας μου είπε ότι ήταν η αγαπημένη του ταινία και μου ζήτησε αν ήθελα να συνεργαστώ μαζί του σε μια ταινία στη Νάπολη. Του απάντησα ότι στη Νάπολη έκανε πολύ ζέστη. Γίναμε φίλοι και για 8 χρόνια συναντιόμαστε μια-δυο φορές το χρόνο για να συζητήσουμε διάφορα πρότζεκτ όπως κάνεις σε αυτή τη δουλειά, χωρίς πολλές ελπίδες ότι θα βρεθεί κάτι.Τότε βρήκαμε κάτι – ένα μυθιστόρημα από τη Χιλή που ονομαζόταν A Burning Patience – και πήγαμε στο Los Angeles για να δουλέψουμε πάνω στο σενάριο. Το Ill Postino γράφτηκε σε τρεις βδομάδες σε ένα ξενοδοχείο στην Santa Monica επειδή ο Massimo ήθελε να είναι κάπου που οι άνθρωποι δεν θα τον αναγνώριζαν. Ενίοτε πηγαίναμε σε ένα διάσημο ιταλικό εστιατόριο που όλοι μας κοίταζαν επίμονα και οι σερβιτόροι του ζητούσαν αυτόγραφό, αυτό του θύμιζε ότι ήταν ακόμη διάσημος.Αλλά υπήρχε και ένας άλλος λόγος. Ήθελε να κάνει μια εξέταση στο Χιούστον. Έτσι επέστρεψα στη Νάπολη. Και εκεί περίμενα και περίμενα και περίμενα. Έμαθα αργότερα ότι του είπαν ότι η καρδιά είχε το μέγεθος μια μπάλας και χρειαζόταν μια καινούργια. Ζήτησε να του γίνει μια προσωρινή εγχείρηση για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση του και να συνεχίσει με την ταινία. Οι γιατροί συμφώνησαν και όταν γύρισε πίσω, φαινόταν καλά. Αλλά δεν ήταν. Την τρίτη μέρα του γυρίσματος, κατέρρευσε. Πήγε να μείνει στην αδερφή και φάνηκε ότι η παραγωγή δεν θα προχωρούσε άλλο. Τρεις μέρες μετά μου τηλεφώνησε. «Πως ήμουν;», με ρώτησε. Ήξερα ότι ήθελε από μένα να αποφασίσω αν θα έπρεπε να ρισκάρει τη ζωή του. Η καρδιά μου, μου έλεγε ναι αλλά το κεφάλι μου, όχι. Έβαζα υπογραφή στην θανατική του καταδίκη; Δεν γνώριζα. Αλλά αυτό που ήξερα ήταν ότι ήταν απίστευτος στην ταινία και του το είπα. «Εντάξει», είπε, «θα συνεχίσω».Στο τέλος όταν ολοκληρώθηκε το γύρισμα, μου είπε ότι είχε ένα ραντεβού στο νοσοκομείο Harefield για μεταμόσχευση την επόμενη μέρα. Τότε μου εκμυστηρεύτηκε: « Ξέρεις, δεν θέλω στ’ αλήθεια αυτή την νέα καρδιά. Καταλαβαίνεις γιατί; Γιατί η καρδιά είναι το κέντρο των συναισθημάτων και ένας ηθοποιός είναι ένας άνθρωπος των συναισθημάτων. Ποιος ξέρει τι είδους ηθοποιός θα γίνω με κάποιου άλλου την καρδιά να χτυπάει μέσα μου;»Δεν τα κατάφερε. Έμαθα για το θάνατο του από το ραδιόφωνο την επόμενη μέρα.Αρκετοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η ταινία τελειώνει με το θάνατο του βασικού χαρακτήρα επειδή ο Massimo πέθανε στην πραγματικότητα. Δεν είναι αλήθεια. Έτσι το έγραψε. Όταν ο παραγωγός Mario Cecchi τον ρώτησε αν το τέλος με ένα θάνατο θα φαινεται πολύ καταθλιπτικό, ο Massimo απάντησε: «Όχι, Mario. Επειδή δεν υπάρχει θάνατος στις ταινίες. Και είχε δίκιο.Το άρθρο στα αγγλικά εδώ