Ενας ιδιότυπος «πόλεμος» ξέσπασε ανάμεσα στον πρωθυπουργικό σύμβουλο και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΝΔ Φαήλου Κρανιδιώτη και του διάσημου συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη με λίβελους και επιστολές εκατέρωθεν.
Εγραψε ο Φαήλος Κρανιδιώτης στο antinews με τίτλο «Χρήστος Χωμενίδης, το ευέλικτο παιδί -Ποιος είναι ο σεμνός μνηστήρας του εποπτικού φορέα της ΝΕΡΙΤ;»:
Τον θυμάμαι στην ραδιοφωνική εκπομπή του ΑΝΤΕΝΝΑ «Πρωϊνές διαδρομές», με τον Βασίλη Αδαμόπουλο, όταν επαινούσε κι έδινε ως δώρο σε μερικούς τυχεράκηδες ακροατές το βιβλίο της Ρεπούση. Το γνωστό. Τώρα θέλει να το ξεχάσει και το αρνείται αλλά εγώ τον άκουγα στο αυτοκίνητο. Αν υπήρχε άλλος Χρήστος Χωμενίδης στο ραδιόφωνο του ΑΝΤΕΝΝΑ, στην ίδια εκπομπή, τότε κάνω λάθος.
Πιθανώς να υπήρχε κάποιος άθλιος που έκανε πλαστοπροσωπία.
Θα ήταν ο ίδιος που έσταζε μέλι υπέρ του Σχεδίου Ανάν, με αναφορές, χάριν επιχειρημάτων, ακόμη και στον ...Μακάριο Δρουσιώτη, αυτόν που στα βιβλία του περίπου ισχυρίζεται ότι η ΕΟΚΑ έκανε ... «εθνοκάθαρση».
Απαντώντας πέρυσι τον Οκτώβριο στο «Ερωτηματολόγιο του Προυστ» για το Lifo, ο Χρήστος Χωμενίδης, στην ερώτηση «τι απεχθάνεστε περισσότερο στην εμφάνιση σας;», απάντησε: «Το βάδισμα μου. Είναι μια διαρκώς αναβαλλόμενη πτώση». Με το ευφυολόγημα αυτό, ο συγγραφέας του «Σοφού παιδιού», είπε απλά, πως περπατάει ατσούμπαλα. Ψεύδεται, αγαθώ κινήτρω, από μετριοφροσύνη.
Στην πραγματικότητα έχει κίνηση κι ευελιξία αίλουρου, ανακλαστικά ΕΚΑΜίτη και μύτη αγγλικού ιχνηλάτη bloodhound. Οσμίζεται τις αλλαγές του πολιτικού ανέμου και την δύναμη της εξουσίας από μίλια. Μπορεί δε και κάνει εκπληκτικά σλάλομ στο κομματικό δάσος σαν νορβηγικό τσαμπιόνι, ενώ, ως κολυμβητής, κάνει τον Μαρκ Σπιτς να βλέπει τις μπουρμπουλήθρες του. Κι εξηγούμαι.
Όταν ο ΓΑΠ ήταν στα ντουζένια του, ο Χωμενίδης ήταν, διορθώστε με αν σφάλλω, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και εκ των λογογράφων του ταξιδιάρη ποδηλάτη με την στολή του Μπάτμαν και τα αεροδιαστημικά γυαλιά.
Σήμερα, από τον λογαριασμό του στο Facebook έχει κατεβάσει όλες τις πολιτικά επίμαχες αναρτήσεις και σχόλια από τον Αύγουστο του 2009 έως τις αρχές του 2010. Όλα όσα έγραφε πριν και μετά τις μοιραίες εκλογές του 2009 υπέρ του Γιώργου κι όσα «γαλλικά» επιδαψίλευσε στον Αντώνη Σαμαρά στον αγώνα του για της προεδρία της ΝΔ και τους πρώτους μήνες από την νίκη του, μου είπαν πως τα έχει διαγράψει εσχάτως...
Μόλις το Κίνημα έφαγε την τορπίλη της λαϊκής ψήφου, ο συγγραφεύς, που συνέγραπτε κι ορισμένα από τα «τρελά» που έλεγε ο Γιώργος, σκαρφάλωσε στα ρέλια του πράσινου Τιτανικού και με χάρη Γκρεγκ Λουγκάνις εγκατέλειψε το σκάφος. Με δεινό αριστερόστροφο μακροβούτι την κοπάνησε και σκαρφάλωσε στην τράτα της ΔΗΜΑΡ, έχοντας από καιρό, μαθαίνω, σαν στόχο την ΕΡΤ.
Όταν ο Πρωθυπουργός έκανε την καταδρομική επιχείρηση κλεισίματος και διάλυσης της ΕΡΤ, ανακοινώνοντας την εντός μερικών εβδομάδων συγκρότηση του νέου φορέα της Δημόσιας Τηλεόρασης, ο ευέλικτος συγγραφεύς είδε με αδημονία εγγύτερα το όραμα του, το Ιερό του Δισκοπότηρο. Να τεθεί επικεφαλής του νέου φορέα.
Φευ, τα ψυχολογικά της ΔΗΜΑΡ και τα πολιτικά της αδιέξοδα οδήγησαν τον Φώτη Κουβέλη σε σύγκρουση με την ΝΔ και στην αποχώρηση από την κυβέρνηση, οδηγώντας την ΔΗΜΑΡ σε δημοσκοπική πτώση και χωρίς μερίδιο εξουσίας. Έτσι έμεινε μπουκάλα κι ο κοσμικός αριστερός Ανδρέας Παπαδόπουλος, που είχε την ίδια ευγενή φιλοδοξία με τον Χωμενίδη.
Δεν κατέστη όμως αμφίβολη μόνο η είσοδος της ΔΗΜΑΡ στην Βουλή στις επόμενες εκλογές. Ταυτόχρονα το χέρι της Ειμαρμένης και του Φώτη πήγαν να απομακρύνουν από το ευέλικτο παιδί έναν πιθανό σημαίνοντα ρόλο στην νέα Δημόσια Τηλεόραση.
Ενώ λοιπόν η αμήχανη σύγκρουση της ΔΗΜΑΡ με την κυβέρνηση ήταν εν εξελίξει, ο Χωμενίδης, γι' άλλη μια φορά σκαρφάλωσε στα ρέλια και με σοφία και χάρη εγκατέλειψε κι αυτό το σκάφος. Έκανε και τις κατάλληλες ευπρεπείς δηλώσεις κατά Κουβέλη και Βενιζέλου, διαχωρίζοντας την θέση του και ευθυγραμμιζόμενος με την κυβερνητική επιλογή για την ΕΡΤ.
Τώρα προσπαθεί να πιαστεί από το μανίκι του Αντώνη Σαμαρά και ν' ανεβεί στον ώμο του και στην κορυφή του εποπτικού φορέα της νέας Δημόσιας Τηλεόρασης. Το λένε τα τέλια, η πιάτσα και όλες οι έγκριτες και μη.
Πρέπει πάντως να είδε πολύ φως αληθινό τουλάχιστον σε σχέση με πέρυσι. Στις 26.05.2012 διαβάζαμε στην iefimerida του Χρήστου Ράπτη, με τίτλο «Χρήστος Χωμενίδης: Η χώρα θέλει Πρωθυπουργό έναν ...Μπουτάρη», τα εξής:
«Ανειλικρινή χαρακτηρίζει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ ενώπιον του ελληνικού λαού αλλά και των Ευρωπαίων εταίρων, ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, εκφράζοντας παράλληλα τις φοβίες του για το έργο της «παρωχημένης πανστρατιάς» του Αντώνη Σαμαρά.
«Σήμερα, χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ένα πρόσωπο αναφοράς. Εγώ πρότεινα πριν από λίγο καιρό το Γιάννη Μπουτάρη να ηγηθεί στις προσεχείς εκλογές ολόκληρου του δημοκρατικού και φιλοευρωπαϊκού τόξου, το οποίο ξεκινάει από το πεφωτισμένο τμήμα της Νέας Δημοκρατίας και φτάνει μέχρι τη μεταρρυθμιστική Δημοκρατική Αριστερά» δήλωσε στο Έθνος ο Έλληνας συγγραφέας.
Δικαιολόγησε δε την προτίμηση του προς το πρόσωπο του Δημάρχου Θεσσαλονίκης με αρκετά γλαφυρό τρόπο, «γιατί τον Μπουτάρη; Γιατί έχει δουλέψει σκληρά στη ζωή του και το αποτέλεσμα του μόχθου του πίνεται στο ποτήρι. Διότι είναι άνθρωπος που υπερέβη τα πάθη του και διατήρησε στο ακέραιο το πάθος του. Διότι είναι του λιμανιού και του σαλονιού» (iefimerida.gr).
Τώρα, που θέλει να προσχωρήσει στην «παρωχημένη πανστρατιά» του Αντώνη Σαμαρά, προφανώς εγκατέλειψε την ιδέα της σωτηρίας της χώρας υπό του επιφανούς θεσσαλονικέως κεμαλικού. Άλλο ένα δεινό σλάλομ ενός σινιέ αριστερού, μπαίνοντας ή βγαίνοντας, δεν έχει σημασία.
Θα μου πείτε, μα επειδή διαφωνεί σε πολλά ζητήματα με την ΝΔ και τον αρχηγό της, είναι ακατάλληλος για τον εποπτικό φορέα; Όλοι ίδιοι θα είμαστε; Πλουραλισμό δεν θέλουμε;
Καταρχήν, ο Χωμενίδης δεν διαφωνεί. Αντιθέτως. Κατά καιρούς έχει συμφωνήσει με όλους. Τους κατάλληλους κι όταν κι όπου πρέπει. Ο Τσίπρας και ο Μιχαλιολιάκος του λείπουν από τη συλλογή του.
Το κύριο ζήτημα όμως δεν είναι αυτό, ούτε η συγγραφική του αξία, για μένα μέτρια αλλά γούστα είναι αυτά. Κι εδώ δεν θα κάνουμε βιβλιοκριτική. Ας τον καλούν σε εκπομπές του νέου φορέα, άμα θεωρούν κάποιοι αξιοσημείωτη την άποψη του.
Το ζήτημα είναι πως η εποπτεία της Δημόσιας Τηλεόρασης, η χάραξη πολιτικής γι' αυτήν, η αισθητική της κι η στάση της απέναντι στην Ιστορία του Έθνους, απέναντι στην ταυτότητα, στον πολιτισμό του λαού μας, η επιλογή τηλεοπτικών παραγωγών και η συμμετοχή σε κινηματογραφικές, η θεματολογία τους, το όλο ύφος και ήθος της ψυχαγωγίας, επιμόρφωσης κι ενημέρωσης, είναι πολύ σημαντική εθνική υπόθεση.
Κι αυτή η υπόθεση απαιτεί μια προσωπικότητα μεγάλου κύρους και προσφοράς.
Μέσα στον χώρο και της ευρύτερης αριστεράς, αν θέλουμε τέτοια επιλογή, όπου να συμφωνήσει η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ αλλά και να νοιώσει μια θετική έκπληξη ο αληθινός πνευματικός κόσμος, υπάρχουν πολύ πιο αξιόλογοι άνθρωποι, με πολύ πιο μεγάλο ηθικό και καλλιτεχνικό εκτόπισμα, που ξέρουν κι από τηλεόραση κι από κινηματογράφο κι από μουσική και δεν θα γίνουν ρεζίλι στον καθρέφτη τους. Άνθρωποι που θα ήταν ευρύτερης αποδοχής και θα εγγυώνταν αυτή την άλλη δημόσια τηλεόραση που θέλουμε.
Ευέλικτοι «διανοούμενοι» υπάρχουν πολλοί. Τους πουλάνε σαν μανταλάκια σε ντουζίνες στο Κολωνάκι και στα Εξάρχεια.
Έναν Έλληνα Δημιουργό χρειαζόμαστε. Κρίμα που δεν ζει ο Χατζηδάκης και που ο Μίκης είναι μεγάλος. Υπάρχουν όμως άλλοι. Χρειαζόμαστε κάποιον με υψηλή αισθητική, ας είναι και αναρχοπατριώτης, ακομμάτιστος, ανένταχτος και ρομαντικός ή μάλλον καλύτερα να είναι όλα αυτά αλλά πάντως να είναι οραματιστής κι ελληνοκεντρικός. Κι ας μην ξέρει μακροβούτια. Άμα πνίγεται κανείς, θα φωνάξουμε τον Χωμενίδη...
Kαι η απάντηση του Χρήστου Χωμενίδη με επιστολή στο antinews την οποία ανήρτησε στο facebook:
Απάντησα στο λίβελο του Φαήλου Κρανιδιώτη για χάρη των αναγνωστών του. Και επειδή τη λάσπη πρέπει καμιά φορά να την καθαρίζεις. Αλλιώς μένει.
Κύριε Κρανιδιώτη,
Με εντυπωσίασε ειλικρινά το γεγονός ότι ασχοληθήκατε τόσο εκτενώς μαζί μου. Εγώ, το ομολογώ, ποτέ δεν θα'μπαινα σε αντίστοιχο κόπο για εσάς. Αν και -τώρα που το ξανασκέφτομαι- στο μυθιστόρημά του "Το Ύψος των Περιστάσεων" (εκδόσεις Εστία) εις εκ των κεντρικών ηρώων, ο πλοίαρχος Π.Ν. Ματθαίος Καβαλλάρης μοιάζει πολύ, πιστεύω, με ό,τι θα λαχταρούσατε να είστε.
Ο λίβελος, κύριε Κρανιδιώτη, συνιστά μια ιδιότυπη πλην ενδιαφέρουσα μορφή τέχνης. Εκτιμάται από τους μερακλήδες υπό έναν όρον: Να βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Οσάκις ο λιβελογράφος παραχαράσσει τα έργα και τις ημέρες εκείνου που έχει βάλει στο στόχαστρο, ο λίβελος αλλά και ο δημιουργός του ευτελίζονται, για να μην πω εξευτελίζονται, στη συνείδηση των αναγνωστών. Και αυτή ακριβώς είναι η σημερινή μας περίπτωσή.
Οι ανώνυμες πηγές σας, κύριε Κρανιδιώτη σάς πληροφόρησαν πολύ κακώς και σας εξέθεσαν ιδιαιτέρως. Βάζουν συν τοις άλλοις τώρα -μεσημεριάτικα- εμένα στον κόπο να επανορθώνω. Προς χάριν του ευάριθμου πλην αξιοσέβαστου ούτως ή άλλως κοινού σας.
α) "Λογογράφος" του κυρίου Γ.Α.Παπανδρέου -μέλος, για την ακρίβεια, της ομάδας που συνέτασσε τις ομιλίες του- διετέλεσα επί τρεισίμισυ μόλις εβδομάδες, κατά την προεκλογική περίοδο του 2004. Δεν θα σας κρύψω ότι έβρισκα το τότε πρόγραμμα του κυρίου Γ.Α. Παπανδρέου πολύ κοντά στις απόψεις μου. Η "πράσινη ανάπτυξη", το χτύπημα της γραφειοκρατίας, η ενθάρρυνση της καινοτομίας, η ηλεκτρονική διακυβέρνηση αποτελούσαν ιδέες που μπόλιασαν την ελληνική κοινωνία. Το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης είναι -όπως, υποθέτω, θα ξέρετε- από τα πλέον νευραλγικά σήμερα. Μετά τις εκλογές του 2004, επέστρεψα ευτυχής στις κανονικές μου ασχολίες.
β) Όταν, το φθινόπωρο του 2007, ετέθη θέμα ηγεσίας στο Πασόκ, εγώ εκφράστηκα δημόσια και επανειλημμένα εναντίον της παραμονής τού κυρίου Παπανδρέου στην προεδρία. Το σκεπτικό μου επιβεβαιώθηκε πλήρως από τις κατοπινές εξελίξεις. Όταν, δυό χρόνια αργότερα, ο Γ.Α.Παπανδρέου εκλεγόταν πρωθυπουργός με θριαμβευτικό ποσοστό, εγώ δεν ήμουν μεταξύ εκείνων που πανηγύριζαν. Πόσω δε μάλλον, μεταξύ εκείνων που είχαν επενδύσει στη νίκη του.
γ) Στη Δημοκρατική Αριστερά εντάχθηκα από την ημέρα της ίδρυσής της, τον Ιούνιο του 2010. Τότε, σας θυμίζω, οι συνέπειες του Μνημονίου δεν είχαν γίνει αντιληπτές από τους Έλληνες. Το Πασόκ διατηρούσε αλώβητη σχεδόν την ισχύ του και κανείς -μα κανείς- δεν ήθελε να τού γυρίσει την πλάτη.
δ) Στο ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς, εξελέγην μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και εν συνεχεία μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής, κόντρα στη "γραμμή" Κουβέλη. Σε όλες τις κρίσιμες ψηφοφορίες για τον καθορισμό της πολιτικής της Δημοκρατικής Αριστεράς, ετάχθην με τη μειοψηφία. Στις εκλογές του 2012, αρνήθηκα να θέσω υποψηφιότητα για βουλευτής μολονότι το δικαιούμην ως μέλος της Ε.Ε. Γιατί;
Διότι, κύριε Κρανιδιώτη, ούτε για μία μέρα στη ζωή μου δεν αντιμετώπισα την ενασχόληση με τα κοινά σαν καριέρα, σαν κυνήγι θέσεων και αξιωμάτων. Το ύπατο, κατά τη γνώμη μου, αξίωμα στη Δημοκρατία είναι εκείνο του ενεργού πολίτη. Προσωπικά, ζω γράφοντας και γράφω ζώντας. Η καλλιτεχνική μου δραστηριότητα με καλύπτει πλήρως. Τόσο υπαρξιακά, όσο και βιοποριστικά. Οι όποιες δημόσιες παρεμβάσεις μου γίνονται -άλλοτε εκ του περισσεύματος και άλλοτε εκ του υστερήματος μου- με μόνο γνώμονα την αντίληψή μου για το καλό και για το ωραίο. Από καθαρά πατριωτικό καθήκον.
Τα όσα, τέλος, αναφέρετε σχετικά με την Δημόσια Τηλεόραση, βασίζονται σε ανεπιβεβαίωτες φήμες, με τις οποίες -για λόγους αρχής- δεν ασχολούμαι.
Κλείνοντας, για να επανέλθω σε πιό ωφέλιμες ασχολίες, σάς συμβουλεύω πρώτον να αλλάξετε πληροφοριοδότες. Δεύτερον δε και σημαντικότερον, να εγκύψετε στα έργα και στις ιδέες του συνεπώνυμού σας, αδικοχαμένου Γιάννου Κρανιδιώτη. Θα είχατε πολλά να ωφεληθείτε, αφού -από ό,τι διαπιστώνω- σάς απασχολούν τα εθνικά μας ζητήματα.
Ταύτα και μένω,
Χ.Α.Χωμενίδης
Κι ένας χαριτωμένος επίλογος: Επικουρούμενος από κάποιον κύριο Λιάκο, ο κύριος Φαήλος Κρανιδιώτης με κατηγόρησε ότι έκανα από το ραδιόφωνο του Αντ1 προπαγάνδα υπέρ του σχεδίου Ανάν. Όμως το σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε σε δημοψήφισμα την άνοιξη του 2004 ενώ εγώ ξεκίνησα τις εκπομπές μου στον Αντ1 το φθινόπωρο του 2005! Πόσο κοντά πόδια έχει το ψέμμα...