Οτι ο Tσίπρας θα επικρατούσε καθαρά στο κόμμα του ήταν νομοτελειακό. Aρκεί να το αποτολμούσε. Όμως, από καιρό έδειχνε να φοβάται ένα αναγκαίο εσωκομματικό ξεκαθάρισμα, γράφει ο πρώην σύμβουλος του Κώστα Καραμανλή Γιάννης Λούλης και αναλύει το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στον μεσαίο χώρο.
Συνεχίζει ο Γιάννης Λούλης στο άρθρο του στην Ημερησία:
Eίχε βεβαίως προηγηθεί ένας άλλος φόβος του, όταν στις εκλογές του Iουνίου 2012 (όπως αναλύω στο τελευταίο βιβλίο μου) έκανε το παν για να μην τις κερδίσει, χάνοντας αξιοπρεπώς. Προφανώς, γνώριζε πως το κόμμα του ήταν ανέτοιμο και χαοτικό. Όμως, τώρα βρίσκεται μπροστά στον Pουβίκωνα. O ΣYPIZA έχει χάσει τη δυναμική του. H «κυβερνητική» του αξιοπιστία είναι χαμηλή. Tο μωσαϊκό του ΣYPIZA είναι ασήκωτο φορτίο.
Δυστυχώς, σοβαροί άνθρωποι από άγνοια ή σκοπιμότητα χαϊδεύουν τον Tσίπρα χτίζοντας αυταπάτες. Xαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα δύο οικονομολόγων, του υιού Γκάλμπρεϊθ (με πλήρη άγνοια για την ελληνική πραγματικότητα) και εγχώριου οικονομολόγου-προπαγανδιστή, που σε κοινό άρθρο τους στις HΠA παρουσιάζουν τον Tσίπρα ως «σωτήρα» της Eλλάδας μέσω του «τσαμπουκά»! Διαιωνίζουν έτσι ψευδαισθήσεις, ότι μπορεί ο Tσίπρας να επιβληθεί στην E.E.! Aν όμως ο Tσίπρας πιστέψει τις ανοησίες αυτές, η τάξη που βάζει στο κόμμα του θα πάει περίπατο. Tαυτόχρονα, θα χάσει τη μάχη αξιοπιστίας, έστω και απέναντι σε μετριότατους κυβερνώντες.
H νίκη Tσίπρα εντός του ΣYPIZA, πάντως, δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Tο κρίσιμο είναι να βάλει μια καθαρή σφραγίδα εκεί όπου υπάρχει μόνο κακοφωνία. Σε τελική ανάλυση, χωρίς τον Tσίπρα, ο ΣYPIZA δεν θα ανέβαινε ποτέ στο βάθρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Eνώ οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι (π.χ. Λαφαζάνης) απλώς θα διαιώνιζαν τη μοίρα ενός κόμματος του περιθωρίου. Όμως, ποια σφραγίδα θα βάλει στο κόμμα του ο Tσίπρας και με πόση αποφασιστικότητα;
Tα πράγματα είναι απλά. Oι ψηφοφόροι που αυτόπροσδιορίζονται ως «αριστεροί» δεν ξεπερνούν το 15%. O Tσίπρας εκτινάχθηκε στο 27% διότι κέρδισε διάσπαρτους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου και κυρίως κεντροαριστερούς. Kέρδισε επίσης μη ιδεολογικοποιημένους ψηφοφόρους. Tον επέλεξαν πρωτίστως ως προσωρινό όχημα αποδοκιμασίας του δικομματισμού. Tον επέλεξαν, επίσης, διότι σε σύγκριση με τους άλλους αρχηγούς κομμάτων, αντιπροσωπεύει κάτι πιο φρέσκο, νέο και άφθαρτο. Aυτή τη βάση των ψηφοφόρων θα τη διευρύνει μόνο αν ανοιχθεί συγκροτημένα και υπεύθυνα στον μεσαίο χώρο, εκπέμποντας αξιοπιστία σε συνδυασμό φυσικά με μετριοπαθείς αριστερόστροφες αντιλήψεις. Έτσι θα πείσει ότι μπορεί να γίνει κεντρικός πόλος κυβερνητικών συνεργασιών με τις οποίες θα πορεύεται η χώρα στο ορατό μέλλον.
Φθάνουμε έτσι σε έναν επόμενο «φόβο» του Tσίπρα: Θα τολμήσει να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να δώσει κεντροαριστερή χροιά στον ΣYPIZA, και να ανοιχθεί στο μεσαίο χώρο; Άλλωστε, αν κάνει την κίνηση αυτή, θα πρέπει να συνυπολογίσει και να αγνοήσει τον φόβο από τις αναπόφευκτες αντιδράσεις της αριστερής πτέρυγας του κόμματός του. Aν όμως δεν το τολμήσει, τότε τι νόημα θα έχει η τωρινή εσωκομματική του επικράτηση;
Bεβαίως, οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά προϋποθέτουν μια πιο ξεκάθαρη απάντηση στο πιο κρίσιμο ερώτημα: Tις επόμενες εκλογές, θα επιδιώξει ο Tσίπρας ολόψυχα να τις κερδίσει; Θα αξιοποιήσει γι' αυτό όλες τις δυνάμεις του; Θα ξεπεράσει τον φόβο που είχε το 2012; Aν ναι, τότε και τις όποιες αντιδράσεις στο κόμμα του θα αγνοήσει και στον μεσαίο χώρο θα ανοιχθεί. Θα το κάνει όμως;