Συγκαταλέγεται αναμφίβολα στους «μέγιστους» του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, με φανατικούς οπαδούς που περιμένουν κάθε φορά με αδημονία το επόμενο αριστούργημά του, το οποίο άπτεται πάντοτε κάποιας σκοτεινής, λανθάνουσας δομής του ατομικού ή συλλογικού (δύο όψεις του ίδιου νομίσματος) ψυχισμού.
Οι ταινίες του φημίζονται για την ωμά ρεαλιστική απεικόνιση της βίας, η οποία ωστόσο πόρρω απέχει από τις γνωστές χολιγουντιανές ή άλλες ελαφρές εκδοχές της. Στον Χάνεκε τίποτα δεν αισθητικοποιείται, τίποτα εξωραΐζεται, τίποτα δεν μεταμφιέζεται, τίποτα δεν προκαλεί ταυτίσεις. Μα αυτό, θα πει κανείς, το κάνουν κι άλλοι! Φυσικά, είναι η απάντηση. Κανείς όμως εξ αυτών δεν το κάνει με τον τρόπο του Χάνεκε.
Αυτό το «πεφωτισμένο» σκοτεινό σύμπαν του μεγάλου μαιτρ του κινηματογράφου επιχειρεί να αναδείξει και να ερμηνεύσει το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Υβ Μονμαγιέρ, με τίτλο: Michael H. Profession: Director.
Το εν λόγω ντοκιμαντέρ είναι προϊόν κυριολεκτικά στενής παρακολούθησης του Αυστριακού σκηνοθέτη, καθώς ο Μονμαγιέρ τον ακολουθεί κατά πόδας τα τελευταία 20 χρόνια, συγκεντρώνοντας σπάνιο υλικό και κινηματογραφώντας τα τεκταινόμενα πίσω από τις σκηνές των ταινιών του.
Τις εικόνες διαδέχονται on camera «εξομολογήσεις» του δημιουργού, ο οποίος ερμηνεύει με φειδώ το κινηματογραφικό του σύμπαν, με τέτοιο τρόπο ώστε το «μπαλάκι» να ρίχνεται πάντοτε στην πλευρά του θεατή, τη στιγμή που ο δημιουργός αποσύρεται στο βάθος, σαν αινιγματική σκιά που χάνεται κάτω από το εκτυφλωτικό φως του έργου του...