Tα χιλιάδες παιδιά που εργάζονται στην Ελλάδα είναι «αόρατα». Μιλούν, όμως. «Φεύγω από το σχολείο, πηγαίνω στο σουβλατζίδικο και μένω μέχρι το βράδυ. Βασανίζομαι αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα». «Πηγαίνω έκτη δημοτικού, δουλεύω σε καφετέρια. Κάποιοι ήρθαν ένα βράδυ για έλεγχο και οι μεγάλοι μου είπαν να κρυφτώ».
Σήμερα 12 Ιουνίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας και στην χώρα μας - παρότι μέχρι πρότινος οι πολλοί δεν το είχαν αντιληφθεί - οι ανήλικοι που αναγκάζονται να εργαστούν για μεροκάματα, πέντε - δέκα ευρώ, σε συνθήκες εξαιρετικής πίεσης, είναι χιλιάδες. Ο αριθμός ξεπερνά τις 100.000.
Μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο βοηθός συνήγορος για τα δικαιώματα του παιδιού Γιώργος Μόσχος, είπε τα παιδιά που εργάζονται στην Ελλάδα δεν είναι καταγεγραμμένα από την πολιτεία. Η επικεφαλής του Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού Μυρσίνη Ζορμπά, λέει χαρακτηριστικά: «Έχουν εξαφανιστεί σε ένα περιβάλλον που έχει άλλες προτεραιότητες» τονίζει.
Το 2010 εκδόθηκαν στην Ελλάδα 1.462 βιβλιάρια εργασίας ανηλίκων, το 2011, 874 και το 2012, 562. Σύμφωνα με τον κ. Μόσχο η μείωση αυτή δεν δείχνει ότι μειώνεται ο αριθμός των ανηλίκων που εργάζονται, αλλά ότι μέσα σε αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης μειώνεται δραματικά η αδειοδοτημένη εργασία ανηλίκων, καθώς η ανασφάλιστη εργασία κοστίζει λιγότερο, γίνονται ελάχιστοι έλεγχοι και υπάρχει ανοχή.
Ο Γιώργος Μόσχος ανέφερε ως παράδειγμα ότι επισκέφθηκε Επαγγελματικό Λύκειο σε πόλη της Πελοποννήσου και στην πρώτη Λυκείου, από τους 25 μαθητές, οι 14 εργάζονταν, όμως, κανένας νόμιμα.
Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ οι δηλούμενοι ως απασχολούμενοι ανήλικοι το τελευταίο τρίμηνο του 2010, ήταν 12.764 και το 2012 το ίδιο τρίμηνο 6.238. Όμως, όπως σημειώνει ο κ. Μόσχος, πρέπει να ληφθεί υπόψη η σχολική διαρροή, για την οποία δεν έχουν δοθεί επίσημα στοιχεία από το υπουργείο Παιδείας.
Σύμφωνα με την Eurostat στην Ελλάδα, το 2012 δεν γράφτηκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση κατά μέσο όρο το 11,4% των μαθητών, δηλαδή περίπου 70.000 παιδιά και έφηβοι σταμάτησαν το σχολείο. Από την πλευρά του, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο εκτιμά ότι σε ποσοστό 70% τα παιδιά που σταματούν το σχολείο με κάποιο τρόπο εργάζονται.
«Φανταστείτε ότι εάν 70.000 παιδιά σταμάτησαν το σχολείο μόνο σε ένα χρόνο, στις 560 επίσημες αναγνωρισμένες θέσεις εργασίας ανηλίκων, αντιστοιχούν 50.000 παιδιά που εργάζονται ανασφάλιστα, κακοπληρωμένα και σε συνθήκες που παραβιάζονται πολλαπλώς τα δικαιώματά τους», εξηγεί ο κ. Μόσχος.
Τα περισσότερα παιδιά εργάζονται σε καφενεία, καφετέριες, καταστήματα, κάνουν αγροτικές εργασίες, στα νησιά απασχολούνται στον τουρισμό, κοντά σε ενήλικες.
Όσα παιδιά κάνουν απολύτως απαγορευμένες μορφές εργασίας, δηλαδή εργάζονται στο δρόμο, πχ πουλώντας αντικείμενα, κάνοντας επαιτεία, είναι κυρίως ημεδαποί Ρομά, αλλοδαποί ή μετακινούμενοι Βαλκάνιοι, πληθυσμοί ιδιαίτερα ευάλωτοι, πάρα πολύ αδύναμοι οικονομικά. Ο κ. Μόσχος αναφέρει ότι καταγεγραμμένα με ονοματεπώνυμο, υπάρχουν περίπου 900 παιδιά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που εργάζονται στο δρόμο και με πολύ μεγάλη έμφαση ζητάει «να μη δίνουμε χρήματα στα παιδιά αυτά. Ποτέ! Πρόκειται για συντήρηση του φαινομένου».
Ο κ. Μόσχος καθώς και η κ. Ζορμπά, κάνουν ιδιαίτερη αναφορά στο γεγονός ότι αν και είναι χρόνια θεσμοθετημένο το Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα του Παιδιού, δεν λειτουργεί. «Όφειλε να υπάρχει και να συλλέγει τα στοιχεία για την παιδική εργασία που δεν συγκεντρώνει ούτε το υπουργείο Εργασίας, ούτε κανείς» τονίζει η κ. Ζορμπά, ενώ ο κ. Μόσχος σημειώνει ότι κατά την εξέταση της έκθεσης για την εφαρμογή της σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού από τον ΟΗΕ, έχουν γίνει πολλές παρατηρήσεις προς την Ελλάδα, γιατί δεν στέλνει στοιχεία για την παιδική εργασία ή ακόμη και για τα παιδιά με αναπηρίες.