O Tάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος ραίνει την Κυανή Ακτή με φέτα, κι επιστρέφει στα πάτρια μετά από 12 μέρες γεμάτες Μαριόν Κοτιγιάρ και Μαριόν Κοτιγιάρ, για να αποχαιρετήσει για φέτος το Καννολόγιό του με τα trailer των ταινιών.
ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΝΟΛΟΓΙΟ: RESUME...
...αυτό ήταν και επίσημα. Με αυτήν την ερωτική επιστολή σε αποχαιρετώ και για φέτος, να είμαστε καλά να τα ξαναπούμε του χρόνου. Η αλήθεια είναι πως φέτος σε απογοήτευσα λίγο και το ξέρω. Εννοώ πως μάλλον παρασοβάρεψα και δεν επεκτάθηκα όσο θα ήθελα σε ζουμερές νυχτερινές περιπέτειες και παραλειπόμενα της ανήθικης ζωής μου στην Κρουαζέτ. Προφανώς επειδή δεν υπήρξαν και πάρα πολλά. Μολονότι ξεκινώντας σου είχα υποσχεθεί ότι θα μετατρέψω το κοσμικό πάρτι της Κυανής Ακτής σε πλατό εκπομπής της Ανίτας Πάνια, ως απονενοημένος οικονομικός μετανάστης, τρώγοντας πανίνι με φθαρμένη σαγιονάρα, κάτω από τις φοινικιές, προσπαθώντας να πουλήσω το κορμί μου σε διάσημους αγοραστές.
Κατ' αρχάς το θέμα σαγιονάρες, όπως θα κατάλαβες από τις ανταποκρίσεις μου, γιοκ για φέτος. Πιο ελαφριά ντύνομαι στο φεστιβάλ του Βερολίνου παρά τις πρώτες μέρες ειδικά των Καννών με τον καιρό που είχε. Γιατί αυτό φέτος δεν ήταν φεστιβάλ, ήταν ο Πλούταρχος «Φυσάει πολύ απ' το σπασμένο μου το τζάμι». Κάτι που ίσχυε και για την πλειοψηφία των ταινιών (ο καιρός καιρός είναι, δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις). Όσο για τις προσδοκίες μου να διαπρέψω στο επάγγελμα της πορνείας, όπως επίσης σου έγραψα, που να φτουρήσω μπροστά στις επαγγελματίες του είδους που παίρνουν ως και 40.000 δολάρια το βράδυ για να περπατήσουν γυμνές στα κότερα;
Τι μου απέμεινε λοιπόν; Να βλέπω μέτριες ταινίες, και να κλέβω κοσμήμ... σόρι, να γράφω για κλοπές κοσμημάτων από τρίτους, πολύ κακούς ανθρώπους που αμαύρωσαν το φεστιβάλ. Ειλικρινά σου το λέω, παρ' όλο που αναγνωρίζω την ροπή μου στην υπερβολή, κινηματογραφικά ήταν ελάχιστες οι στιγμές που νομίζω πως θα θυμάμαι στη συνέχεια της ζωής μου. Με μία εξ' αυτών, να θεωρείται η πιο άκυρη από τους κριτικούς, ταινία του φεστιβάλ, το «Only God Forgives» του Γουίλιαμ Γουίντινγκ Ρεφν. Ένα έχω να πω για το συγκεκριμένο για να μη στα πρήζω συνέχεια: Τόσο το «Οnly god forgives» όσο και ο «Υπέροχος Γκάτσμπι» που ξεκίνησε εκτός διαγωνισμού το πανηγύρι, δύο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες, είναι από τις καλύτερες της χρονιάς. Γιατί κρύβουν την ουσιαστική τους ευαισθησία έντεχνα κάτω από το στιλιζαρισμένο εντυπωσιασμό, την επιτηδευμένη κενότητα και όσον αφορά το «Only God» την αβάσταχτη βία. Προκειμένου να αποχωρήσουν εγκαίρως οι πρωινοί και τα σπασικλάκια για να μη μας τα ζαλίζουν. Όσες δεν γουστάρουν, μπορούν να ρουφήξουν την καθώς πρέπει «σούπα σοφιστικέ γαλήνης» των Κοέν και να μας αφήσουν ήσυχους.
Όλοι αυτοί που χρησιμοποίησαν το συγγραφικό κλισέ «θαψίματος», ότι «πρόκειται για ταινίες όπου το στιλ κυριαρχεί εις βάρος της όποιας ουσίας», και είναι προφανές ότι δεν έχουν ιδέα ούτε από στιλ, ούτε από ουσία, ούτε από κινηματογραφική ζωή σαν μια απελευθερωτική μορφή τέχνης, αλλά μόνο από μουσεία.
Το δεύτερο αγαπημένο κλισέ, όχι μόνο του φετινού φεστιβάλ των Καννών αλλά γενικότερα, που αποδεικνύει με τον χειρότερο τρόπο την νεοελληνική βλαχιά που θέλει σαν την πουτάνα να κρυφτεί αλλά το κόμπλεξ κατωτερότητας δεν την αφήνει, είναι όλα αυτά τα δημοσιεύματα με βροντερούς τίτλους «Ελληνικό άρωμα στο φεστιβάλ Καννών». Έκλασε κανείς; Ναι και ο ελληνικός τύπος με τους αγράμματους μισθοφόρους των 3,60 ανακάλυψε ξαφνικά τις Κάννες που δεν ξέρει ούτε κατά που πέφτουν. Άκου να δεις τώρα, επειδή η συγκλονιστική πρωταγωνίστρια της «Ιστορίας της Αντέλ» (μια ακόμα ταινία που μου άρεσε πολύ και που δικαίως πήρε το Χρυσό Φοίνικα), ονομάζεται Εξαρχόπουλος, πάθανε όλοι κοκομπλόκο. Μια το ελληνικό επίθετο μια ότι στην ταινία η ελληνοπούλα (;) είναι ερωτευμένη λεσβία και κάνει ξεγυρισμένες αιδιολειχίες, ξιπάστηκε ο τσομπάνης στο γραφείο του κι άρχισε να γράφει ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους.
Είναι η ίδια τακτική με αυτή των αρχισυντακτών στις εφημερίδες που όποτε βγαίνουμε στο εξωτερικό για συνεντεύξεις, μας λένε «ρώτα τον κάτι για την Ελλάδα». Σου έχω νέα μαντάμ. Χέστηκαν για την Ελλάδα. Μόνο οι τριτοκοσμικοί τσομπάνηδες ρωτάνε ερωτήσεις τοπικού ενδιαφέροντος. Και φυσικά εισπράττουν το ανάλογο βλέμμα (που μας αξίζει) από όλους τους υπόλοιπους δημοσιογράφους. Η Αντέλ, είπε σε συνάδελφο που το επιχείρησε (εξαναγκασμένος) ότι το μόνο που ξέρει από την Ελλάδα είναι πως ο παππούς της ήταν Έλληνας και το τυρί φέτα. Ο Αλεξάντερ Πέιν μόνο συνεχίζει να κρατάει τα λάβαρα της καταγωγής του περισσότερο όμως σαν πετριά ελληνοαμερικάνου, για διαφημιστική χρήση.
Και θυμάμαι αρκετά χρόνια πριν, την Τζούλια Ρόμπερτς, να λέει σε μένα «δεν έχω επισκεφτεί ποτέ μου τα ελληνικά νησιά» και μισή ώρα αργότερα, σε άλλον έλληνα συνάδελφο που βρισκόταν σε διαφορετικό γκρουπ, «λατρεύω τα ελληνικά νησιά, ανυπομονώ να τα επισκεφτώ ξανά». Σου λέει η κοπέλα και καλά έκανε, «κρίμα μωρέ τα βλαχάκια, αφού είπα έτσι στον έναν και τον αποπήρα, ας πω κάτι διαφορετικό στον άλλο για να ισιώσω και το κάρμα μου με τους καρμίρηδες που έμπλεξα». Αυτά για να ξεμπερδεύουμε με το «ελληνικό άρωμα του φεστιβάλ των Καννών». Που στην τελική αν θες να το βρεις το άρωμα, είναι εκεί που δεν φαίνεται, όπως στην εξαιρετική προσπάθεια των παιδιών της «Faliro House», της εταιρείας παραγωγής μεταξύ άλλων του «Κυνόδοντα» και του «Αttenberg» που έχουν ανοίξει πραγματικά τα διεθνή φτερά τους. Κι εκτός από τον φετινό Τζιμ Τζάρμους του φεστιβάλ, είναι συμπαραγωγοί και στον επόμενο Τέρενς Μάλικ.
Αυτά έτσι, εγκυκλοπαιδικά, για να λέμε μερικά πράγματα όπως είναι κι όχι όπως θα θέλαμε να είναι ή όπως τα κατασκευάζουμε να φαίνονται. Γιατί και οι Κάννες, αν θες να είμαστε ειλικρινείς Καννολόγιο μου, ένα μιντιακό κατασκεύασμα γκλαμουριάς για ευρεία κατανάλωση είναι. Με τη βιτρίνα του κόκκινου χαλιού, των σταρ που έρχονται για μισή ώρα παρέλασης και φωτογράφισης με δανεικά φορέματα και κοσμήματα γνωστών οίκων (από τους οποίους παίρνουνε το κατιτίς τους) και μετά την κοπανάνε από την προβολή στη μισή ώρα από την πίσω πόρτα. Πίσω από όλο αυτό δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από ένα απλά συμπαθητικό κωλωχώρι κολλημένο στη δεκαετία του 70, με πανάκριβες μπουτίκ και ξενοδοχεία, βλάχικο attitude, και ορδές πεινασμένων για δανεική λάμψη wanna be τίποτα, που κορδώνονται λες και βρίσκονται στο Λούβρο. Με φόντο άστεγους και ζητιάνους του δρόμου. Απλά οι Γάλλοι και τους βγάζω το καπέλο σε αυτό, ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον, να εκμεταλλεύονται το μύθο της περιοχής από την εποχή της δόξας της, να τον αμπαλάρουν ανάλογα και να στον πουλάνε τόσο πειστικά που ψαρώνεις ακόμα κι εσύ που είσαι εκεί. Τόσο απλά.
Σε συνδυασμό με την εμποροπανήγυρη των διανομέων – μανάβηδων – παραγωγών και το χοντρό οικονομικό αλισβερίσι των ταινιών και των λοιπών συμφωνιών, που εκεί ουσιαστικά στηρίζεται και το φεστιβάλ. Στο market. Τα υπόλοιπα είναι απλά για πρωτοσέλιδα περιοδικών. Και ο κινηματογράφος ο ίδιος, σαν τέχνη, άλλοθι, γιατί όπως σου έγραψα και στην αρχή Καννολόγιό μου, δεν θεωρώ ότι οι ταινίες που προβλήθηκαν εδώ, ειδικά φέτος (με εξαιρέσεις φυσικά) πρόκειται να γράψουν ιστορία. Χωρίς αυτό να σημαίνει κι εδώ είναι το διαστροφικό παράδοξο της ιστορίας, ότι παρ' όλα αυτά που τους σούρνω, οι Κάννες δεν είναι το the place to be αν αγαπάς το σινεμά ή ασχολείσαι επαγγελματικά με αυτό. Βγάλε άκρη δηλαδή.
Πάντως, την περισσότερη ιστορία απ' τη φετινή διοργάνωση, θα γράψει σίγουρα η Μαριόν Κοτιγιάρ, η οποία έχει ανακηρυχτεί πλέον σε ιερό τοτέμ λατρείας για τους Γάλλους και όχι μόνο, εφ' όσον είναι το κυρίαρχο εξαγώγιμο πολιτιστικό προϊόν τους. Δεν υπήρξε χαλί, φωτογράφιση ή εξώφυλλο που να μην τα «πάρει» κυριολεκτικά πάνω της η ρουφιάνα, με μια σχεδόν «φοβιστική» αποφασιστικότητα, συνδυασμένη με ένα αδιαμφισβήτητο ταλέντο που το υπερασπίζεται με περφεξιονιστική μανία. Μολονότι οι φετινές της κινηματογραφικές εμφανίσεις, στο «The Immigrant» του Τζέιμς Γκρέι και το «Blood Ties» του συντρόφου της Γκιγιόμ Κανέ, δεν ήταν σαν επιλογές, από τις καλύτερες. Εξαιρετική σαν γυναικεία παρουσία και η Μπερενίς Μπεζό του «The Artist» που κέρδισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για το πολυαναμενόμενο «Le passé» του Ασγκάρ Φαραντί ο οποίος είχε εντυπωσιάσει και κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας με το «Ένας Χωρισμός».
Δεν έχω κατασταλάξει ακόμα για την συγκεκριμένη ταινία που άρεσε πολύ και σε πολλούς. Είναι σαφέστατα μια πολύ καλή δουλειά, που ξεχώριζε από το υπόλοιπο πρόγραμμα επιβεβαιώνοντας τις ιδιαίτερες ποιότητες της ματιάς του δημιουργού της. Ταυτόχρονα όμως μου έμοιαζε με μια δεύτερη ματιά στη λογική του «Ένας χωρισμός», με μεγαλύτερο μπάτζετ, ευρωπαϊκή, γαλλική παραγωγή, και «σαπουνοπερική», σεναριακή υπερφόρτωση σε σχέση με τον βασικό της κορμό.
Θα αφήσω τον καιρό να περάσει και θα αποφασίσω. Κάποιες ταινίες το χρειάζονται αυτό, κάποιες άλλες όπως το παλαιστινιακό «Οmar» του Χανί Αμπού Ασάντ από το «Ένα Κάποιο Βλέμμα» σου καρφώνονται αμέσως σαν αγαπημένες. Και κάποιες συναντήσεις όπως αυτή με τον 80φεύγα θρύλο του σουρεαλιστικού σινεμά και των κόμικ, Αλεχάντρο Χοντορόφσκι («Santa Sangre») που παρουσίασε στις Κάννες το συγκινητικό αυτοβιογραφικό του ντελίριο (με όλη τη σημασία της λέξης) «La Danza de la realidad», δικαιολογούν όλο σου το ταξίδι μέχρι το Λουτράκι της Γαλλίας.
Γενικά μετά από ένα πυρετικό 12ήμερο, είναι καλό να αφήνεις τον καιρό να περνάει, γιατί η οπτική σου αμβλύνεται, με το μυαλό σου και τις αισθήσεις σου πυροβολημένα από τόσες ταινίες και άλλες τόσες εικόνες. Για να καταλάβεις Καννολόγιο μου πόσο κρεμ μπριλέ έχει γίνει ο εγκέφαλός μου, χτες το βράδυ είδα εφιάλτη με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη να τραγουδάει στο soundtrack του «Υπέροχου Γκάτσμπι», ντυμένη Βιολετέρα. Τη νοιώθεις την κατάσταση μου υποθέτω ε;
Τες πα, καλά ήτανε, μην κλαίγομαι Καννολόγιο μου, τουλάχιστον φέτος δεν ερωτεύτηκα (για παρά πάνω από ένα βράδυ) να έχουμε και δράματα. Δε λέει ειλικρινά, γιατί πίστεψε με, είναι άγριο πράγμα το να κάνεις σεξ με Γάλλο και να προσπαθείς να διατηρήσεις την προφορά σου. Πόσο μάλλον αν τον έχεις ερωτευτεί κι όλας. Που το έχουν αυτό οι άτιμοι λιμοκοντόροι. Παρ' όλο που μπορείς να τους προσάψεις χίλια δύο σε επίπεδο ταλαιπωρίας και συμπεριφοράς σε αποπλανούν χωρίς να το πάρεις χαμπάρι και ζητάς κι άλλο. Όπως και το φεστιβάλ τους...
...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Διάβασε για τα βραβεία και την τελετή λήξης ΕΔΩ
Δες τα trailer των βραβευμένων ταινιών παρακάτω:
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.