Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος ανακαλύπτει τις παρενέργειες του ριζότο, τις καλλιτεχνικές αξιώσεις των κοριτσιών που αγαπάνε κορίτσια και τον Ράιαν Γκόσλινγκ μέσα στα αίματα, να ανακαλύπτει τη γνώμη που έχει για το πέος του, η σκύλα μητέρα του.
ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΝΟΛΟΓΙΟ – ΗΜΕΡΑ 8η: 22 / 5...
...ομολογώ πως σήμερα με βρίσκεις στη χειρότερη φόρμα που με έχεις βρει από την αρχή του φεστιβάλ. Εικάζω πως γι αυτό, ευθύνεται το εξής: Με ξύπνησε κατά τις 10 το πρωί ο Ούγκις, που έχει ένα πολύ γλυκό τρόπο (ειλικρινά) να ξυπνάει τους ανθρώπους. Τόσο γλυκό που μπορεί και να μην ξυπνήσεις τελικά. Ανακτώντας τις αισθήσεις μου στο κρεβάτι, συνειδητοποίησα, ότι ενώ ήμουν εντελώς γυμνός από κάτω, φορούσα ακόμα την μπλούζα που είχα βάλει για να βγω το βράδυ, με τη διαφορά ότι είχε έξτρα ντεκόρ πάνω της, όπως και τα μαλλιά μου, μισό πιάτο ριζότο με μανιτάρια. Αρχικά δεν με θορύβησε ιδιαιτέρως η κατάσταση. Τουλάχιστον όχι όσο θορύβησε τον Ούγκι και τον Κοριτσάκης του γείτονα, τα γεγονότα που με οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση και για τα οποία, δεν θυμάμαι τίποτα αλλά μου τα διηγήθηκαν.
Το «πάρτι» ξεκίνησε κατά τις 12, έξω από το Petit Majestic, το σημείο που μαζεύονται όλοι και όλες για ποτό στα όρθια αργά το βράδυ. Έχοντας πάει ήδη βοτκισμένος από το σπίτι μου, συνέχισα την κατάβαση μου στην αλκοολική αιθαλομίχλη, ενώ ταυτόχρονα μια καλή μου φίλη μου δάνεισε μερικά από τα υπνωτικά της, προκειμένου να ξεραθώ νωρίς και να μην περιφέρομαι σαν φάντασμα στο σπίτι. Λόγω ιδιαίτερου στρεσαρίσματος, αποφάσισα να πάρω μισό χάπι ήδη όντας στο δρόμο, χωρίς να υπολογίσω ότι θα με κερνούσανε ακόμα ένα ποτό. Με το χάπι να έχει αρχίσει να δρα, χωρίς όμως εγώ να το αντιλαμβάνομαι, το μόνο που θυμάμαι πριν αποχωρήσω είναι πως προσπαθούσα να πείσω τον κούκλο γκόμενο της φίλης μου να με φιλήσει στο στόμα, απέλπιδα πράξη θράσους που όμως ως ένα σημείο απέδωσε.
Η συνέχεια γράφτηκε στο διαμέρισμά μου, με όλους τους συγκάτοικους κοιμισμένους κι εμένα αποφασισμένο να φτιάξω ένα ριζότο στο microwave. Πριν την κατανάλωση του οποίου όμως όφειλα να πάρω με άδειο στομάχι το υπνωτικό μου (είχα ξεχάσει πως ήδη είχα πάρει άλλο ένα) για να με πιάσει. Κι έχοντας υπολογίσει βάσει χρονοδιαγράμματος την ώρα που χρειάζεται για να με πιάσει, προκειμένου να βρίσκομαι στο κρεβάτι μου. Χρονοδιάγραμμα που προφανώς δεν τηρήθηκε, διαφορετικά δε θα ξύπναγε όλο το σπίτι 5 το πρωί από έναν γδούπο (του κεφαλιού μου) στο πάτωμα. Στο οποίο πάτωμα και παρέμεινα μακάριος, αγκαλιά με το μπολ των ριζότων μου, σε βαθύ ύπνο. Στην απόπειρα τους να με επαναφέρουν σε κατάσταση ανάκτησης της συνείδησής μου, η μόνη μου αντίδραση ήταν να μαζεύω ριζότα από το πάτωμα και τα ντουλάπια που είχαν πεταχθεί, με τη λαιμαργία ενός μαστουρωμέμου Όλιβερ Τουίστ και να τα μπουκώνω μηχανικά με τις χούφτες στο στόμα μου, ενώ το ειδικό συνεργείο καθαρισμού που με είχε αναλάβει, προσπαθούσε ταυτόχρονα να με σύρει στο κρεβάτι. Και κάπως έτσι (ή μπορεί και πολύ χειρότερα) ξύπνησα στις 10, για να δω την επαναληπτική προβολή της ταινίας «Only god forgives» του Ουίλιαμ Γουίντινγκ Ρεφν που καθ' όλα τυχαία, ήταν αφιερωμένη στον Χοντορόφσκι και ξεσήκωσε όπως ήταν αναμενόμενο, γιούχα, συγκεντρώνοντας και μια από τις χαμηλότερες συνολικά βαθμολογίες κριτικών στο φετινό φεστιβάλ
Αντιθέτως με μένα και μερικούς άλλους εξ' ίσου ζαβούς, που απολαύσαμε την πρώτη κανονική ταινία του φεστιβάλ. Ένα στιλιζαρισμένο γεωμετρικά, νεονουάρ σπλάτερ, στις αντανακλάσεις του υποκόσμου της Βangkok, σαν αρχαία τραγωδία παιγμένη από ιαπωνικό θίασο που το σκηνοθετεί ο Ντέιβιντ Λιντς, στο club Silencio, με πρωθιέρειες του χορού, τον Ράιαν Γκόσλινγκ που δυστυχώς δεν ήρθε φέτος στις Κάννες και την Κριστίν Σκοτ Τόμας στην πιο συναρπαστική κόντρα – ρόλο, μεταμόρφωση της καριέρας της. Στανταράκι cult λατρείας για όσους παρασυρθούν στο υπνωτιστικό του, αιματοβαμμένο σύμπαν, σαν τριπάκι 90 λεπτών με την αφήγηση να περιορίζεται στα απολύτως βασικά.
Ναι, προσωπικά για μένα αυτή ήταν η μεγάλη φετινή κινηματογραφική μου ευχαρίστηση από το 66ο φεστιβάλ Κανών, αν και για τους περισσότερους, η ευχαρίστηση ήρθε από αλλού, και με ελληνική υπογραφή. Ο Αμπντελαντίφ Κεσίς με την τρίωρη, «επική» λεσβιακή ρομαντική του ιστορία «La vie d' Adele – Το μπλε είναι ένα ζεστό χρώμα» που βασίζεται σε κόμικ, θα είναι και ο βασικός αντίπαλος όπως όλα δείχνουν στο «The Past» του Ασγκάρ Φαραντί για τη Χρυσή Φοινικιά. Με βασικές συνενόχους του, την Λία Σεϊντού και την Ελληνικής καταγωγής Αντέλ Εξαρχόπουλος, σε μια σκηνή μεταξύ άλλων, ρεαλιστικότατης ρομαντικής αιδιολειχίας που μπορεί και να θυμίσει στον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, Σπίλμπεργκ την ταινία του «Τα σαγόνια του Καρχαρία» και να τον συγκινήσει ώστε να της δώσει το βραβείο.
Kι όλα αυτά ενώ στο κόκκινο χαλί, δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάτι συγκλονιστικό, πράγμα που είναι λογικό: Αν σου έχουν τάξει τον Ράιαν Γκόσλινγκ και δεν στον φέρνουνε, τι όρεξη έχεις να ασχοληθείς με την Τζέσικα Τσάστεϊν όσο αιθέρια κι αν είναι; Αιθέρια είναι και τα έλαια. Αντί γι τον Ράιαν από το «Only got forgives» ήρθε η Κρίστιν Σκοτ Τόμας, σε σοκαριστική αλλαγή στιλ από το δεσποτικό εγκληματικό trash που έχει στην ταινία του Ρεφν ως σκύλα μάτα του Γκόσλινγκ που παραληρεί για τα πέη των γιων της. Και οι δύο τους ντυμένες το γαλάζομοβ Δούναβη σε κατάσταση παλίρροιας με τα πλαγκτόν στην επιφάνεια να ακτινοβολούν πάνω στο ρούχο. Κι από την παλιά φρουρά, έκλεψαν για μια ακόμα φορά την παράσταση ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ που πρωταγωνιστεί στο «Αll is lost» και ο αειθαλής, χαμογελαστός 87χρονος Τζέρι Λιούις που πρωταγωνιστεί στο «Max Rose», 18 χρόνια μετά την τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση.
Μega party της ημέρας, το «κάλεσμα» του Ρομπέρτο Καβάλι για dinner στο αγκυροβολημένο στις Κάννες γιοτ του (και συνέχεια για ξεσάλωμα στο V.I.P. Room), με ξεχωριστή καλεσμένη τη Σάρον Στόουν (και την Κάιλι Μινόγκ, και την Ολίβια Παλέρμο και όλους γενικώς) που κάνει ότι κάνουν όλες οι ηθοποιοί σε παρακμή που δεν έχουν δουλειά: Μια δεύτερη καριέρα σαν καλεσμένη. Που δεν την υποτιμώ καθ' όλου, καμία δεύτερη καριέρα δεν υποτιμώ.
Θέλω να πω, πως κι εγώ φέτος στις Κάννες, μια δεύτερη καριέρα αισθάνομαι πως αρχίζω και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτήν. Την τέχνη του να προσέχω επιτέλους τις λεπτομέρειες, αυτές που πριν αγνοούσα. Τους ήχους, τα φώτα. Ένα μεθυσμένο άστεγο ζευγάρι που κοιμάται κάτω από μια βρώμικη κουβέρτα στη μέση της Κρουαζέτ έχοντας δίπλα στο προσκέφαλό τους, ένα πλαστικό μισογεμάτο μπουκάλι με αλκοόλ δίπλα σε μια λούτρινη γαλάζια πάπια με κίτρινη μύτη που εξείχε από την κουβέρτα τους. Σαν ένα περίεργο θρησκευτικό σύμβολο παιδικής αθωότητας και εξιλέωσης μαζί μέσα στο καταραμένο τους βασίλειο. Έναν γλάρο να φλερτάρει με λαιμαργία τα σκουπίδια, την ώρα που τον κοιτάζω να με κοιτάζει, ακίνητοι και οι δύο μας για 15 λεπτά στο δρόμο ξημερώματα. Σαν φλερτ σε ένα gay bar. Mέχρι τη στιγμή που το πουλί, απηυδισμένο από το αδιέξοδο καμάκι, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε επιδεικτικά από πάνω μου. Χωρίς να ξέρω αν αυτό που με ηρέμησε για να κοιμηθώ στη συνέχεια, ήταν ο θαυμασμός μου απέναντι στην ικανότητά του να πετάει. Ή η ζήλια μου απέναντι στην ικανότητά του να επικοινωνεί άμεσα και χωρίς λέξεις χαμένες στη μετάφραση, θυμίζοντας μου τις βασικές αρχές της ύπαρξης και των επιθυμιών μου. Γνωρίζοντας μόνο ένα πράγμα: Ότι δεν δικαιούσαι να κάνεις σινεμά ή να μιλάς γι αυτό, αν έχεις χάσει την αθωότητα του να βλέπεις τα πάντα γύρω σου σαν σινεμά. Ακόμα και στις Κάννες.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης