Σαν φαντάσματα μοιάζουν στην ανατολική ακτή των Χανίων, τα κτήρια των παλιών βυρσοδεψείων. Στους ετοιμόρροπους τοίχους είναι χαραγμένη η ιστορία περίπου 2 αιώνων, αλλά και η αδιαφορία των νεότερων χρόνων.
Εκεί που οι βυρσοδέψες από τις αρχές ακόμα του 19ου αιώνα, επεξεργάζονταν τα δέρματα και η περιοχή έσφυζε από τη βιοτεχνική δραστηριότητα, τώρα κυριαρχεί η εγκατάλειψη.
Σκουπίδια, σύριγγες, εστίες μόλυνσης, σε κτήρια έτοιμα να καταρρεύσουν, σε ένα μέρος που αποτελεί ουσιαστικά μνημείο της νεότερης ιστορίας της περιοχής,
Κι όμως, η πολιτεία αδιαφορεί επιδεικτικά για τα μοναδικά αυτά κτίρια που κρύβουν ιστορία αιώνων στους τοίχους τους. Η καθυστέρηση που παρουσιάζει η προσπάθεια να κηρυχθεί η περιοχή «ιστορικό και διατηρητέο μνημείο», είναι παροιμιώδης.
Από την προηγούμενη κιόλας δημοτική αρχή είχαν σταλεί τα σχέδια και οι εισηγήσεις προς το ΥΠΕΚΑ για να κηρυχθούν τα κτήρια διατηρητέα.
Μόνο έτσι θα μπορούσαν να υπάρξουν παρεμβάσεις για την αναστήλωση των κτηρίων.
Η νυν δημοτική αρχή έχει επανέλθει δυο φορές στο θέμα καθώς δεν προχωρά το Προεδρικό Διάταγμα, σύμφωνα με το flashnews.gr
Ο άγνωστος κόσμος των ταμπακαριών
Σύμφωνα με αραβικό έγγραφο, η εγκατάσταση των βιοτεχνιών επεξεργασίας δερμάτων πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1830 και 1840, την περίοδο δηλαδή της Αιγυπτιοκρατίας στην Κρήτη. Ο τόπος που επιλέχθηκε ήταν ιδανικός καθώς ήταν εντός πόλης αλλά στην άκρη της, δίπλα σε θάλασσα με ρηχά νερά, κάτι που ευνοούσε το πρώτο στάδιο επεξεργασίας. Τη δεκαετία του '50 υπήρχαν περισσότερα από 80 βυρσοδεψία, ενώ σήμερα μόλις έξι εξακολουθούν να λειτουργούν, απαριθμώντας λιγότερους από 20 εργαζόμενους.
Τα ταμπακαριά αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ιστορίας των Χανίων και ως τέτοιο πρέπει να διαφυλαχθεί. Στο πέρασμα των αιώνων τα κτίρια που στεγάζονταν στέκουν ακόμα, τα μεταγενέστερα πιο καλοδιατηρημένα ενώ στα παλαιότερα έχουν απομείνει μονάχα τα κελύφη, μνημεία πλέον της βιομηχανικής εποχής. Προσαρμοσμένα στις φυσικές κλίσεις του τοπίου, τα βυρσοδεψεία είναι ισόγεια με είσοδο από τον δρόμο και δίπατα ή τρίπατα από τη μεριά της θάλασσας.
Χτισμένα με πέτρα και κεραμιδένιες στέγες, είναι τοποθετημένα στη σειρά και διακόπτονται μόνο από πολύ στενά απότομα περάσματα με σκαλοπάτια προς τη θάλασσα, συνθέτοντας ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό σύνολο.