Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος με κουκούλα καταδότη (ντιζάιν made in Cannes) γράφει για τον Ελληνα φωτογράφο της Μαντόνα που του αφιέρωσε την ταινία της η Κόπολα, την Έμα Γουότσον να κάνει κόκες και τις λεσβίες νυμφίδια που παντρεύτηκαν στο δημαρχείο. Α, και κάποιες ταινίες.
ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΟΛΟΓΙΟ – ΜΕΡΕΣ 2 – 3 (16 – 17 / 5)...
...στο 'χα ξαναγράψει και στο παρελθόν. Ό,τι συμβαίνει στις Κάννες, στην πλειοψηφία του είναι καταδικασμένο να μείνει εγκλωβισμένο στις Κάννες. Και δε σου μιλάω για τα κοσμικά χάι χούι και τις γκλαμουριές και τα σκάνδαλα (όπως θα διαβάσεις και πιο κάτω). Αυτά είναι import – export. Σου μιλάω για την πλειοψηφία των ταινιών που προβάλλονται με τις λίγες εξαιρέσεις εκείνων που βραβεύονται. Που και το να βραβευτείς στις Κάνες, πάλι δε λέει πολλά πράγματα, εφ' όσον δεν είναι κάθε μέρα του «Αmour».
Στα λέω αυτά Κανολόγιο μου, γιατί δεύτερη και τρίτη μέρα ζω στο «πανηγύρι», αλλά η πλήξη συνεχίζει να κυριαρχεί μέσα στις αίθουσες με καμία ταινία να δικαιολογεί την εξελάνς της συμμετοχής της στο επίσημο διαγωνιστικό. Ο κάποτε ευοίωνα απρόβλεπτος, αλλά εσχάτως απλά μαέστρος τη ευπρεπούς ξεπέτας του πολυδιαφημισμένου καλλιτεχνικού τίποτα, Φρανσουά Οζόν, πέρασε κι εντύπωση δεν άφησε με το «Jeune & Jolie». Περισσότερο ντόρο δημιούργησε ο βραβευμένος Κινέζος Ζία Ζανγκέ με το «Α touch of sin» για το οποίο προσωπική άποψη δεν έχω και δεν στενοχωριέμαι και ιδιαίτερα μπορώ να σου πω. Μολονότι τρίξανε καρέκλες μέχρι και στην κινέζικη κυβέρνηση, τόσο επειδή ο Ζανγκέ αυτή τη φορά αιματοκύλισε απροσδόκητα την οθόνη σε σχέση με την προηγούμενη φιλμογραφία του, όσο και επειδή η σπονδυλωτή ταινία του, εμπνέεται από αληθινά περιστατικά που αφήνουν λίγο το κινέζικο σύγχρονο θαύμα, με τον κώλο έκθετο.
Είναι πολύ σοβαρό πλέον το ενδεχόμενο, η φετινή σου εκδοχή Κανολόγιο μου, να μου προκύψει η πιο συντηρητική μιας ολόκληρης δεκαετίας. Δεν ξέρω γιατί και μη με ρωτάς, αλλά τρεις μέρες μετά την άφιξη μου εδώ, ούτε έξω έχω βγει, ούτε ασωτίες έχω κάνει για να μην αναφέρω το πιο αποτρόπαιο γεγονός όλων: Ότι ξυπνάω οχτώ το πρωί που έχω να το κάνω από όταν πήγαινα λύκειο. Το αποτέλεσμα είναι ένας εκρηκτικά γκουρμέ μπουφές νεύρων που καταλήγει σε τηλεφωνικά μπινελίκια με συνεργάτες μου από την Αθήνα, παραιτήσεις από δουλειές, και σαβουροτσιμπολόγημα, με σκοπό να αποκτήσω αρμονικά στρογγυλή μπάκα, μπας και τουλάχιστον έχω μια αρμονία πάνω μου. Του Κινέζου πάνω κάτω.
Είχα τεράστια ελπίδα (ως και σιγουριά ξιπασιάς) πως θα ξεμπερδέψω νωρίς με την υπόθεση «φετινός χρυσός φοίνικας» και έτσι θα κάνω τις επόμενες μέρες διακοπές, βλέποντας σήμερα το πρωί το «The past» του βραβευμένου με Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας Ασγκάρ Φαραντί, («Ένας χωρισμός») αλλά μάλλον, σχεδόν σίγουρα δηλαδή, δεν. Κάποιο βραβειάκι θα το τσιμπήσει ο Ιρανός, όχι όμως το γκράντε. Και σε αυτό δε φταίει το ότι η ταινία δεν είναι καλή. Απλά δεν είναι τόσο καλή όσο περιμένεις να είναι, γιατί ο Φαραντί, στο γαλλόφωνο ντεμπούτο του, με άλλα φόντα παραγωγής και την παρουσία της Μπερενίς Μπεζό από το «The Artist» στον πρωταγωνιστικό ρόλο, έχει πάρει τις συνταγές που ξέρει πολύ καλά και τις έχει υπερφορτώσει σεναριακά χωρίς λόγο και χωρίς κατάληξη. Σαν να προσπαθεί να επαναλάβει τα πιο επιτυχημένα κομμάτια της προηγούμενης ταινίας του, όσον αφορά την διεισδυτική και άμεση ματιά του απέναντι στους ανθρώπους, τις αντιδράσεις και τις σχέσεις τους, και να τα έχει μπολιάσει με μια αχρείαστη δόση ρεαλιστικής στοχαστικής σαπουνόπερας πάνω στους δεσμούς μας με το παρελθόν και την έννοια της ενοχής. Με αποτέλεσμα να χάνει στη μετάφραση το συναίσθημα και να το βρίσκει σε επιμέρους στοιχεία που όμως δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν την ταινία και τους ήρωες της.
Τι κάνει buzz μέχρι τώρα λοιπόν στις Κάννες; Οτιδήποτε εκτός του επίσημου διαγωνιστικού. Με το «15ήμερο σκηνοθετών» να προκύπτει πολύ πιο ενδιαφέρον σαν προγραμματισμός , έχοντας ουρές θεατών που πιάνουν κυκλικά ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και χρειάζονται μία ώρα αναμονής όσον αφορά τουλάχιστον τη νέα ταινία του Άρι Φόλμαν («Βαλς με τον Μπαζίρ») «Congress». Και το «Ένα Κάποιο Βλέμμα» να κλέβει τις εντυπώσεις με τις ευλύγιστες επιλογές του. Αφ' ενός με τον θριαμβευτή του Sundanc e «Fruitvale Station». Που το είδε ο φίλος μου ο Κοριτσάκης του Γείτονα και ήρθε στο σπίτι που συγκατοικουμε, παπαριασμένος στο κλάμα.
Αφ' ετέρου και όσον αφορά τις εντυπώσεις με επίσημη ταινία έναρξης το «The Bling Ring» της Σοφία Κόπολα. Μιας συμπαθητικά μέτριας (τηλε)ταινίας στην ουσία της που επιβεβαιώνει τη μετριότητα του ταλέντου της κόρης του διάσημου μπαμπά. Γιατί το «Τhe Bling Ring» είχε και έχει buzz; Γιατί αναφέρεται σε ένα πραγματικό περιστατικό (με πρώτη ύλη ένα άρθρο πάνω σε αυτό που δημοσιεύτηκε στο «Vanity Fair» με τίτλο «Οι δράστες φορούσαν Louboutin». Και αντικείμενο μια ομάδα αντιπαθέστατων ανήλικων στο Λος Άντζελες οι οποίοι μπουκάρουν στα σπίτια διάσημων και αναμαλιασμένων τύπου Πάρις Χίλτον και Λίντσεϊ Λόχαν, «ξαλαφρώνοντας» τα από όλα τα αξεσουάρ, τα μετρητά και τις ντιζάιν τσάντες. Συν την παρουσία της Έμα Γουότσον, του «Χάρι Πότερ» στον πρώτο ενήλικο ρόλο της καριέρας της να σνιφάρει κόκες, να χορεύει pole dancing και άλλου τέτοιο είδους χαριτωμενιές.
Μόνο που η Σοφία Κόπολα, δυστυχώς, δείχνει μια προκλητική αδιαφορία - αντιπάθεια για όλους τους ήρωες της. Προσπαθεί να χαριτωμενιάσει με μερικά σχόλια πάνω στη απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας και τη lifestyle κενότητα, αλλά δεν κατορθώνει ούτε στιγμή να μας κάνει να καταλάβουμε γιατί στο διάολο ασχολήθηκε με αυτό το θέμα. Το οποίο και εξαντλεί σε επαναλαμβανόμενες σκηνές των πιτσιρικάδων να μπουκάρουν σε σπίτια επωνύμων, μετά να κλαμπάρουν και να μαστουρώνουν και φτου κι από την αρχή μέχρι να τους συλλάβουν. Με σύμμαχο - άλλοθι, όπως κάνει πάντα η Κόπολα, ένα πιασάρικο, μοδάτο sountrack. Και την εκπληκτική δουλειά ενός Έλληνα.
Γιατί αυτή είναι και η τελευταία ταινία στην οποία δούλεψε σαν διευθυντής φωτογραφίας, ο διάσημος, ταλαντούχος και βραβευμένος, ελληνικής καταγωγής, διευθυντής φωτογραφίας, Χάρης Σαββίδης που πέθανε τον Οκτώβριο του 2012 από καρκίνο στον εγκέφαλο. Ο άνθρωπος που κινηματογράφησε με την μοναδική οπτική του, το βιντεοκλίπ «Rain» της Μαντόνα, συνέβαλλε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, στην αριστουργηματική οπτική ατμόσφαιρα του «Zodiac» του Ντέιβιντ Φίντσερ και συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τους Ρίντλεϊ Σκοτ, Γούντι Άλεν, Γκας Βαν Σαντ και R.E.M. Και στου οποίου τη μνήμη, είναι αφιερωμένη η ταινία όπως δείχνουν οι τίτλοι της αρχής.
Κι ενώ το «Τhe Bling Ring», έκλεψε εξ αντανακλάσεως τα φώτα της δημοσιότητας όσον αφορά τις πρώτες μέρες του 66ου φεστιβάλ των Καννών, στη σκιά του, κάποιοι αποφάσισαν να δούνε το κατά πόσο πιάνει η φράση «η ζωή μιμείται την τέχνη». Κλέβοντας πανάκριβα κοσμήματα αξίας 1,5 εκατ. δολαρίων από το «θησαυροφυλάκιο» της Chopard. Toυ oίκου κοσμημάτων και ρολογιών που είναι επίσημος σπόνσορας του φεστιβάλ, έχοντας σχεδιάσει τον Χρυσό Φοίνικα, και «δανείζοντας» με τις δημιουργίες του, λάμψη στους περισσότερους σταρ του κόκκινου χαλιού.
Ναι Κανολόγιο μου, μη φανταστείς ότι όλα αυτά τα φανταχτερά που βλέπεις να φοράνε στη μοκέτα οι επώνυμοι, είναι δικά τους. Δανεικά τα παίρνουν, με το κατιτίς τους για ρεγάλο και μετά τα επιστρέφουν. Τύπου γκλαμουριά – πουτανέ. Η είδηση έσκασε μόλις πριν λίγο και είναι το πιο φρέσκο γεγονός του φετινού φεστιβάλ. Τα κοσμήματα όπως αναφέρει το «The Hollywood Reporter» βρισκόντουσαν στο χρηματοκιβώτιο του δωματίου ενός εργαζομένου της Chopard στο Suite Novotel Cannes Centre. Oι δράστες μπήκαν στη σουίτα μέσα από ένα διπλανό δωμάτιο, και χωρίς να χολοσκάσουν να ανοίξουν το χρηματοκιβώτιο για να πάρουν το περιεχόμενο, το πήραν όλο μαζί αγκαλιά και έφυγαν ευτυχισμένοι χωρίς κανείς να τους πάρει χαμπάρι. Οι μπάτσοι μυρίζονται δουλειά εκ των έσω (αναφέρει το δημοσίευμα), αλλά το θέμα είναι πως τα κοσμήματα πλέον είναι εκ των πραγμάτων έξω. Ευτυχώς δηλαδή που οι ταινίες της ημέρας δε σήκωναν και πολύ glamour, οπότε μπορεί και να δικαιολογήσει η σταρ, το γιατί έσκασε στο κόκκινο χαλί χωρίς κρίκο στη μύτη.
Τώρα που έγραψα «κρίκο στη μύτη» Κανολόγιό μου, περίμενε να θυμηθώ που είχαμε μείνει χτες γιατί χάνω λάδια. Α ναι, σου είχα υποσχεθεί να σου μεταφέρω τι έγινε στο πάρτι για τον «Υπέροχο Γκάτσμπι». Βασικά και τι δεν έγινε. Αφού όλοι οι καλεσμένοι διέσχισαν την εντυπωσιακή είσοδο με αναπαραγωγή της «καταραμένης» αφίσας του προσώπου με τα γυαλιά που στη ταινία κυριαρχεί στο σκηνικό «της πόλης της στάχτης», αρχικά έκατσαν να φάνε και μπουκώθηκαν με σαμπάνιες και μους από χαβιάρι και μπιζέλι (μπλιάχ). Σκασμένοι και χορτάτοι, περιφέρθηκαν μέσα στο εντυπωσιακό art deco σκηνικό της διακόσμησης, στο οποίο «είλωτες» είχαν αναλάβει το ρόλο του διασκεδαστή – καραγκιόζη, ντυμένοι με κοστούμια δεκαετίας του 20 σε στιλ Eurovision, για να χορεύουν τζαζ και να συμπαρασύρουν τους γηραιότερους.
Ενώ από τον ουρανό έπεφταν καραμελέ στο χρώμα κομφετί, από αυτά τα σιχαμένα που εκεί που πας να πιεις το ποτό σου, καταλαβαίνεις ότι έχουν μπει στο ποτήρι σου για να στο κάνουν παπάρα. Ο Μπράιαν Φέρι έδωσε μια μίνι συναυλία, και μετά ακολούθησε η Φλόρενς Ουέλς από τους Florence & The Machine και εντυπωσιακά πυροτεχνήματα και όλοι ήτα πολύ χαρούμενοι γιατί ήταν και πολύ μεθυσμένοι.
Ναι, ομολογουμένως, στις Κάννες ειδικά, η απόσταση από το glamour στην τρασιά είναι πολύ μικρή. Και το πρόβλημα είναι πως όλοι ασχολούνται με το πρώτο, ενώ η πραγματική πλάκα είναι στο δεύτερο. Όπως ο ψεύτικος γάμος των δύο λεσβιών νυμφιδίων πρωταγωνιστών της ταινίας «Nuke Em High Volume 1», που οργάνωσε η «κακόφημη» εταιρεία παραγωγής cult ταινιών «υπονόμου», Τroma, «τιμώντας» όπως έλεγε το email που μου ήρθε, την είσοδο της Γαλλίας στις χώρες που αναγνώρισαν τον gay γάμο. Ξέρω 'γω, τι να σου πω Κανολόγιο μου, και στα δικά μας οι ελεύθερες. Μένουν ακόμα 8 μέρες φεστιβαλικής διαστροφής για να ελπίζω (και να δω καλές ταινίες και να παντρευτώ αφού μου επιτρέπεται).
* ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης