Για τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις και τις ευθύνες που οδήγησαν στην κρίση έγραφε με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο ο πολυβραβευμένος ποιητής μας Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Η άποψη αυτή καταγράφεται στο δοκίμιο «Απόκριση» που έγραψε το 1989 και το οποίο διαβάζει στην ταινία του Χρίστου Καλλίτση «Κρίση».
«Εσείς το λέτε κρίση, εγώ το λέω καμπινέ που κάθε λίγο βουλώνει. Όλοι χέζουν, κανείς δε σκουπίζει, κι όλους τους πιάνει απελπισία για το ποιος θα βρεθεί να τον ξεβουλώσει. Και στο φινάλε, κάποιοι βρίσκονται. Όχι βέβαια οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, ούτε τα αδίσταχτα κόμματα, ούτε οι ξοφλημένες ιδεολογίες· προπάντων όχι οι πολλοί, με τα παχιά τα λόγια, που θορυβούν και εισπράττουν. Αλλά οι λίγοι, αυτοί που χωρίς να τους βλέπει κανείς, δίνουν ένα χέρι στο συνάνθρωπο· αυτοί που χωρίς να καταστρώνουν αναμορφωτικά προγράμματα, σκύβουν το κεφάλι και δουλεύουν. Αυτοί οι λίγοι είναι τα αραιά κεριά μες στο σκοτάδι, όταν το φως αργεί πολύ να φανεί».