Δεν είναι ούτε ένας ούτε δύο, αλλά ένα πλήθος παραγωγικών ανθρώπων των οποίων η δημιουργικότητα εκτοξεύεται στα ύψη με τη δύση του ηλίου. Ανάμεσά τους οι: Γουσταύος Φλωμπέρ, Μαρσέλ Προυστ, Γεωργία Σάνδη, Γκλεν Γκουλντ...
Ο Ανρί Τουλούζ-Λωτρέκ συνέλαβε και εκτέλεσε τα περισσότερα αριστουργήματά του, σκιτσάροντας τη νύχτα σε καμπαρέ και οίκους ανοχής, ενώ ο Γερμανός ποιητής, φιλόσοφος και ιστορικός Φρίντριχ Σίλερ εργαζόταν κατ' αποκλειστικότητα το βράδυ.
Το ίδιο ισχύει και για τους Φλωμπέρ, Προυστ και Σάνδη, η οποία παρήγαγε κατ' ελάχιστον 20 σελίδες σχεδόν κάθε βράδυ της ενήλικης ζωής της. Δεν της ήταν καθόλου ασύνηθες να ξεγλιστρήσει από το κρεβάτι του ενίοτε εραστή της και να ξεκινήσει κάποιο μυθιστόρημά της μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Το πρωί δεν θυμόταν τίποτα απ' όσα είχε γράψει.
Το 1979, σε ένα ντοκιμαντέρ της καναδικής τηλεόρασης, ο πιανίστας Γκλεν Γκουλντ περιέγραφε το αγαπημένο του πρόγραμμα της ημέρας:
«Τείνω να διάγω άκρως νυκτερινό βίο, κυρίως επειδή δεν ενδιαφέρομαι και τόσο για το φως της μέρας. Στην πραγματικότητα, τα ζωηρά χρώματα κάθε είδους με καταθλίβουν και η διάθεσή μου είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη φωτεινότητα του ουρανού. Έτσι, αφήνω τις δουλειές μου για το βράδυ, όσο πιο βράδυ γίνεται, μαζί με τις νυχτερίδες και τα ρακούν».
Και ο Φραντς Κάφκα, όμως, ήταν δεδηλωμένος «νυκτόβιος»: καθόταν στο γραφείο του κατά τις 10:30-11:00, παρέα με τεράστιες ποσότητες τσαγιού και καφέ.
Εξηγήσεις σχετικά με τους βιολογικούς παράγοντες που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το «εσωτερικά», εξατομικευμένα ρολόγια του καθενός μας, μπορεί κανείς να βρει στο βιβλίο του Γερμανού επιστήμονα Till Roenneberg με τίτλο: Internal Time: Chronotypes, Social Jet Lag, and Why You're So Tired.