Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος συναντά την ατάλαντη εκδοχή του Ιονέσκο, να γράφει ένα φουτουριστικό «Top Gun» που θα το σκηνοθετούσε ο Κιούμπρικ ως διαφημιστικό σουηδικής αλυσίδας πολυτελών κατασκευών και επίπλων.
ΟΒLIVION / Βαθμολογία: 5 / 10
Το περίμενα σαν τρελός. Γι αυτό και ίσως είμαι πιο σκληρός μαζί του από ότι του αξίζει. Επειδή το ραντεβού σου με μια ταινία που περιμένεις, είναι καθαρά γκομενικό. Ναι αφ' ενός συνεχίζω να είμαι ένας από αυτούς τους άρρωστους που συμπαθούνε τον Τομ Κρουζ, αφ' ετέρου πιστεύω και συνεχίζω να πιστεύω στο οπτικό ταλέντο του Τζόζεφ Κοζίνσκι, του σκηνοθέτη του «Tron: Legacy». Και λέω ότι συνεχίζω γιατί εικαστικά τουλάχιστον ή μάλλον για να το θέσω πιο σωστά, εικαστικά μόνο, το πολυαναμενόμενο «Oblivion» είναι ένα όνειρο. Δυστυχώς σχεδόν όλα τα άλλα πάνω του είναι λάθος. Ούτε καν λάθος, το λάθος θέλει μια λογική σύνδεση εξήγησης για το πώς προέκυψε. Εδώ έχουμε έναν ατάλαντο Ιονέσκο σε ρόλο σκουπιδιάρη "Wall - E" στο διάστημα, να γράφει σενάριο για ένα φουτουριστικό «Top Gun» που θα το σκηνοθετούσε ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ ως διαφημιστικό σουηδικής αλυσίδας πολυτελών κατασκευών και επίπλων που είχε απωθημένο με το «Matrix» και το «Μικρό σπίτι στο λιβάδι» ταυτόχρονα. Και τον Τομ Κρουζ να αναλαμβάνει τα ηνία στο τελευταίο στάδιο του μοντάζ, οδηγώντας το στο πιο ανεξέλεγκτα ναρκισσιστικό ναυάγιο της καριέρας του.
Το 207τόσο, η Γη και το φεγγάρι της έχουν καταστραφεί από έναν πόλεμο με τους εξωγήινους. Όλος ο πληθυσμός έχει μεταφερθεί σε ένα τεράστιο τριγωνικό διαστημόπλοιο, το Τετ, με σκοπό να αποικήσουν το φεγγάρι του Κρόνου, Τιτάνα. Οι μοναδικοί που έχουν μείνει στο Γη, είναι ο Τζακ και η Βίκα με σκοπό να ελέγχουν την ασφάλεια κάτι τεράστιων κατασκευών που σκοπό έχουν να αντλήσουν το θαλάσσιο νερό για να το χρησιμοποιήσουν ως πηγή ενέργειας. Ο Τζακ και η Βίκα μένουν σε ένα γυάλινο σπίτι πάνω στα σύννεφα που ντρέπεσαι να το πατήσεις από την καθαριότητα του. Την οποία και πρέπει να φροντίζουν πολύ σχολαστικά γιατί δε βλέπεις ούτε δαχτυλιά στα τζάμια γύρω γύρω. Ενώ κάτω από το σπίτι έχει και μια τεράστια διάφανη πισίνα για να βλέπουμε τη Βίκα όποτε κάνει μπάνιο γυμνή. Ταυτόχρονα εραστές αλλά και συνεργάτες, φοράνε σούπερ κουλ στολές και ρούχα σε νοσοκομειακό μεταλιζέ. Κάθε τους μέρα ξεκινά και τελειώνει με τον ίδιο τρόπο. Η Βίκα συνδέεται με τον Τετ και την προϊστάμενη τους Σάλι, η οποία παρακολουθεί την αποστολή τους μέσω ενός κομπιούτερ που μοιάζει με κάτι σαν πάγκο εξελιγμένης ηλεκτρικής κουζίνας που τα κεραμικά της μάτια εμφανίζουν εικόνες, βίντεο και χάρτες. Μετά ο Τζακ μπαίνει στο υπερντιζαϊνάτο διαστημόπλοιο – αεροπλάνο του για να ελέγξει όλες τις περιοχές που είναι εντός της περιμέτρου τους. Γιατί εκτός της περιμέτρου τα πάντα είναι ραδιενεργά και θανατηφόρα. Και να επιδιορθώσει τα ιπτάμενα ρομπότ - δολοφόνους του Tετ που έχουν σκοπό να προστατεύουν τις δεξαμενές του νερού. Τα οποία όσο αιμοβόρικα είναι, άλλο τόσο είναι σκουντούφλικα και ταυτόχρονα πέφτουν συχνά θύμα της επίθεσης των εξωγήινων που τα χαλάνε. Το βράδυ ο Τζακ επιστρέφει σπίτι, τρώνε κάτι κουλά του μέλλοντος, κάνουν σεξ με τη Βίκα και φτου κι απ' την αρχή. Περιμένοντας να περάσουν δύο εβδομάδες μέχρι να αφήσουν κι αυτοί τη Γη, έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή τους, και να πάνε στον Τετ.
Το πρόβλημα είναι πως και οι δύο τους, έχουν υποστεί υποχρεωτική ολική διαγραφή μνήμης ώστε να μην μπορούν να μαρτυρήσουν κάτι αν πέσουν στον εχθρό. Αλλά το μυαλό του Τζακ είναι λίγο πιο ανήσυχο. Αφ' ενός βλέπει συνέχεια όνειρα από μια Νέα Υόρκη πριν την καταστροφή με αυτόν και μια άγνωστη καλλονή, ερωτευμένους στο Empire State Building. Aφ' ετέρου, παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις της διοίκησης του Tετ, δείχνει ένα μεγάλο ενδιαφέρον για την κουλτούρα της παλιάς Γης, συλλέγοντας παλιά βιβλία με αρχαιορωμαϊκή ποίηση ή την Ιστορία Δύο Πόλεων, μπάλες του μπέιζμπολ και δίσκους βινυλίου. Τους οποίους και αποθηκεύει σε μια μυστική καλύβα με κρεβάτι, πικ απ και όλα τα κομφόρ, που την έχει στήσει σε ένα ειδυλλιακό λιβάδι με λίμνη. Εκεί πάει και ξεκουράζεται κρυφά, όταν έχει ντουζένια (κλείνοντας την ενδοεπικοινωνία με τη Βίκα), φοράει καρό πουκάμισα και καπελάκια NYC, παίζει μόνος του μπάσκετ και ακούει δίσκους των Blue Oyster Cult. Με τι ρεύμα μη με ρωτήσεις γιατί θα σε γελάσω και δεν θέλω.
Όλα τα παραπάνω που καλύπτουν το πρώτο μισό σχεδόν της ταινίας, χρησιμεύουν για τον εξής λόγο: Για να μας δείξει ο Καβίνσκι μερικές από τις πιο στιλάτες, όμορφες και εντυπωσιακά στημένες σκηνές μιας Γης μετά την καταστροφή που έχεις δει πρόσφατα. Για να μας δείξει ο Καβίνσκι το ταλέντο του στη διακόσμηση εσωτερικών χώρων (ο σχεδιασμός παραγωγής έχει κάνει πραγματικά θαύματα). Και για να μας δείξει ο Τομ Κρουζ πως τριάντα χρόνια σχεδόν μετά το «Top Gun» είναι ακόμα ο καλύτερος στα αεροπλανικά. Όχι τυχαία το διαστημόπλοιο αεροπλάνο διαθέτει και τούμπανο μοτοσυκλέτα για να την καβαλάει ο Τομ να κάνει βόλτες στην ερημιά. Επαναλαμβάνω, αισθητικά είναι όλα παραπάνω από υπέροχα. Δε χορταίνει το μάτι σου, αν και μερικών άλλων θεατών στην αίθουσα μάλλον δεν χόρτασε γιατί τους πήρε ο ύπνος και δεν τους αδικώ, εφ' όσον δεν συμβαίνουν και πολλά πράγματα στο πρώτο μισό. Εγώ δεν αποκοιμήθηκα γιατί έχω ένα απωθημένο με τη σκηνογραφία και το μετακαταστροφικό και απολάμβανα πραγματικά αυτά που έβλεπα. Όπως και την προσπάθεια του σκηνοθέτη να δημιουργήσει ένα φόρο τιμής στο σκεπτόμενο σινεμά επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 70. Με μια παρανοϊκή, κλινικά αποστειρωμένη και διεστραμμένα άψογη ατμόσφαιρα απειλής πίσω από τη ρουτίνα της έκθεσης επίπλων και τοπίων. Σαν ηλεκτρονική όπερα μικροβιολογικού εργαστηρίου και γραφείου τουρισμού. Ταυτόχρονα όμως με έζωναν τα φίδια για το που θα πάει όλο αυτό. Γιατί ήδη είχε τραβήξει πολύ και ειδικά μετά το «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» φλέρταρε πλέον επικίνδυνα με τη γελοιότητα. Στα όρια.
Τα οποία όρια, μόλις αρχίζουν και ξεπερνιούνται, σεναριακά εννοώ, αρχίζει και η μεγάλη καταστροφή του Δράμαλη. Δεν είναι κακό πράγμα να δανείζεσαι ιδέες. Είναι πρόβλημα όταν το κάνεις και θες να με πείσεις ότι είσαι πρωτότυπος όμως. Κι ακόμα χειρότερα όταν το κάνεις τόσο άτσαλα σεναριακά, σαν να μη σε ενδιαφέρει τι έχει γράψει ο συνεργάτης σου, και να συνεχίζεις εσύ την ιστορία αλλού γι αλλού, μόνος σου. Αδιαφορώντας για οποιονδήποτε άλλον στο στόρι εκτός από τον Τομ Κρουζ. Και πετώντας στα σκουπίδια με το χειρότερο τρόπο ένα πολλά υποσχόμενο μετακαταστροφικό ερωτικό τρίγωνο που θα μπορούσε να έχει εκτινάξει την ατμόσφαιρα σου στα ουράνια.
Όσο το «Oblivion» πλησιάζει προς το τέλος του και την αποκάλυψη των μυστικών του, που αν είσαι ψαγμένος με την επιστημονική φαντασία δεν τα λες και τόσο μυστικά, τόσο καταρρέει ακόμα περισσότερο. Σχεδόν αυτοκαταστροφικά και επίτηδες. Καταλήγοντας σε ένα τόσο αστείο μετά φινάλε, που θες να πάθεις κι εσύ επιλεκτική «λήθη». Με τον ίδιο τρόπο που το σενάριο ξεχνάει να αξιοποιήσει τον Μόργκαν Φρίμαν, την εξαιρετική στον «παγωμένο» ρόλο της Άντρεα Ράισμπορο (που καταφέρνει όσο της επιτρέπεται, να κλέψει την παράσταση) και την αδιάφορη σαν παρουσία καλλονής, Όλγκα Κουριλένκο. Να ξεχάσεις τα κουλά και να θυμάσαι μόνο όσες εικαστικές ομορφιές (και είναι πολλές) είδες. Επιλέγοντας να αγνοήσεις, γιατί αυτό είναι που πληγώνει περισσότερο, το τι αριστούργημα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κάτω από ένα άλλο στόρι. Που δε θα είχε φτιαχτεί ούτε υπολογίζοντας «σε πόσες σκηνές δείχνουμε τον Κρουζ είπαμε; Σε όσο περισσότερες γίνεται». Ούτε προσπαθώντας να εντάξει στο ίδιο πακέτο, την αλληγορική, ενήλικη, υπαρξιακή επιστημονική φαντασία με το action ξεμπούρλεμα του blockbuster . Και της διαφήμισης σαμπουάν με σλόγκαν «μετά από μια δύσκολη μέρα, τα μαλλιά σας είναι πάντα φρέσκα».
*Στις αίθουσες από την Πέμπτη 18 Απριλίου
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.