Ρεκόρ πτήσης 37 ωρών έκαναν οι Αμερικανοί πιλότοι που χτύπησαν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις στο Ιράν, με όπλα τους την αφοσίωση στο καθήκον και περιορισμένα μέσα διαβίωσης.
Η πρόσφατη αποστολή των ΗΠΑ στο Ιράν, κατά την οποία επτά βομβαρδιστικά B-2 χτύπησαν πυρηνικές εγκαταστάσεις, αποτέλεσε μία από τις πιο φιλόδοξες και απαιτητικές επιχειρήσεις στη σύγχρονη στρατιωτική ιστορία. Η αποστολή διήρκεσε περίπου 37 ώρες χωρίς στάση, με τα πληρώματα να ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.
Παρόμοιες επιχειρήσεις είναι εξαιρετικά σπάνιες και απαιτούν σχολαστική προετοιμασία σε σωματικό, πνευματικό και τεχνικό επίπεδο.
Υπνωτικά χάπια και ράντζα για τους πιλότους
Επτά stealth βομβαρδιστικά που μετέφεραν από δύο μέλη πληρώματος το καθένα πέταξαν χωρίς στάση στην άλλη άκρη του κόσμου και πίσω, σε μια από τις μεγαλύτερες αεροπορικές επιδρομές στη σύγχρονη στρατιωτική ιστορία, εξηγεί το CNN σε δημοσίευμά του.
Ο απόστρατος συνταγματάρχης Melvin G. Deaile, ο οποίος συμμετείχε σε μια ακόμα πιο μακρά αποστολή -ρεκόρ 44 ωρών το 2001 πάνω από το Αφγανιστάν- εξήγησε τις δυσκολίες τέτοιων αποστολών.
Οι πιλότοι εκπαιδεύονται σε προσομοιωτές μεγάλης διάρκειας, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την πραγματική δοκιμασία. Η πτήση τους συνοδευόταν από περιορισμένο ύπνο σε μικρά ράντζα, μεγάλη κατανάλωση νερού και χρήση πρόχειρων μέσων υγιεινής, όπως ειδικά σακουλάκια για την ούρηση.
«Αυτό που για μένα ήταν πιο ιστορικό από οτιδήποτε άλλο είναι το γεγονός ότι είχαμε επτά αεροσκάφη πάνω από την περιοχή του στόχου, που εκτελούσαν επτά διαφορετικές διαδρομές βομβαρδισμού, όλα μέσα σε 30 λεπτά», είπε αναφερόμενος στην πρόσφατη στρατιωτική επιχείρηση των ΗΠΑ κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων στο Ιράν.
Για να αντιμετωπίσουν την εξάντληση, τα πληρώματα λάμβαναν υπνωτικά πριν την αποστολή και διεγερτικές ουσίες (όπως αμφεταμίνες) κατά τη διάρκειά της, προκειμένου να παραμείνουν σε εγρήγορση. Οι ανεφοδιασμοί στον αέρα ήταν πολλοί και απαιτητικοί, ιδιαίτερα προς το τέλος της αποστολής, όταν η κόπωση ήταν μεγαλύτερη.
Η πολύωρη πτήση σε βομβαρδιστικό
Την ημέρα της αποστολής του το 2001, ο Deaile, ο οποίος ήταν διοικητής, ξύπνησε τρεις με τέσσερις ώρες πριν από την ώρα απογείωσής του για να συμμετάσχει σε ενημερώσεις με τον πιλότο του και το πλήρωμα του άλλου B-2 του σχηματισμού τους. Απογειώθηκαν με κατεύθυνση προς τα δυτικά με το stealth βομβαρδιστικό που ονομάστηκε «Spirit of America».
Η πολιτική κατά την εποχή του Deaile απαιτούσε και τα δύο μέλη του πληρώματος να βρίσκονται στις θέσεις τους σε κρίσιμες στιγμές της πτήσης, συμπεριλαμβανομένης της απογείωσης, του ανεφοδιασμού, του βομβαρδισμού και της προσγείωσης. Τις ενδιάμεσες ώρες, τα δύο μέλη του πληρώματος κοιμόντουσαν εναλλάξ σε ένα μικρό κρεβατάκι πίσω από τα καθίσματα στο πιλοτήριο.
«Μπορεί να το έχουν αναβαθμίσει τα τελευταία 20 χρόνια σε κάτι πιο άνετο, αλλά ήταν ένα τροποποιημένο ράντζο πίσω από τους δύο πιλότους, στο οποίο το μέλος του πληρώματος που δεν ήταν στη θέση του μπορούσε να ξεκουραστεί και να κοιμηθεί για περίπου τρεις ή τέσσερις ώρες μεταξύ των ανεφοδιασμών», δήλωσε ο Deaile.
Μπορεί να είναι δύσκολο να αποκοιμηθεί κανείς; «Προφανώς όποιος πηγαίνει σε μάχη έχει ένα επίπεδο άγχους», δήλωσε ο Deaile, «αλλά τελικά θα πρέπει να κοιμηθείς, επειδή το σώμα σου θα το απαιτήσει».
Ιστορική η αεροπορική επιχείρηση των ΗΠΑ
Ο Steven Basham, υποστράτηγος εν αποστρατεία της Πολεμικής Αεροπορίας, ο οποίος πέταξε με τα B-2 πάνω από τη Σερβία το 1999, την πρώτη τους χρήση σε μάχη, δήλωσε στο CNN ότι η απογείωση είναι ίσως «η πιο σουρεαλιστική στιγμή» στη ζωή των πληρωμάτων στην επιδρομή του Σαββατοκύριακου. «Εκτελούν στην πραγματικότητα μια αποστολή που κανείς στον κόσμο δεν γνωρίζει, αλλά πολύ λίγοι μόνο ξέρουν ότι πραγματοποιείται», είπε.
Η επιχείρηση του Σαββάτου περιλάμβανε πάνω από 125 αεροσκάφη, με κάθε B-2 να μεταφέρει μεγαβόμβες GBU-57 MOP -τις μεγαλύτερες μη πυρηνικές βόμβες διάτρησης, σχεδιασμένες να καταστρέφουν υπόγειες εγκαταστάσεις. Ήταν η πρώτη φορά που αυτές χρησιμοποιήθηκαν σε πραγματική μάχη.
Παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, η αίσθηση καθήκοντος και ο επαγγελματισμός κυριάρχησαν. Ο Deaile τόνισε πως «αν ο πρόεδρος έδινε το σήμα, απλώς θα πετούσαμε».
Οι στιγμές μοναξιάς, κούρασης και σωματικής δυσφορίας εναλλάσσονταν με την αδρεναλίνη και το αίσθημα της αποστολής και του καθήκοντος.
Κατά την επιστροφή στις ΗΠΑ, οι πιλότοι εισέπραξαν το λεγόμενο «καλώς ήρθατε στην πατρίδα» από τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, μια στιγμή γεμάτη ανακούφιση και περηφάνια.