Ο Βλαντίμιρ Πούτιν ανασκαλεύει εδώ και χρόνια ζήτημα περί γενοκτονίας κατά των Ουκρανών.
Έχουμε ακούσει καθόλου; Στο ερώτημα αυτό, η «Washington Post» απαντά «όχι». Πριν από μία δεκαετία ο Πούτιν πρότεινε ότι η πολιτική ξεκινά με έναν φίλο ή με έναν εχθρό, ακολουθώντας τον ναζιστή στοχαστή Carl Schmitt και τον Ρώσο φασίστα φιλόσοφο Ivan Ilyin, τον οποίο ο Ρώσος πρόεδρος θεωρεί δάσκαλο. Η Ουκρανία ήταν ένας αναγκαστικός φίλος: Όποιος δεν καταλάβαινε ότι οι Ουκρανοί ήταν μέρος του ρωσικού πολιτισμού ήταν εχθρός. Για τον Πούτιν, η «ενότητα στις ψυχές» των Ρώσων και των Ουκρανών ήταν το θέλημα του Θεού, που υπερασπίστηκε με μια πράξη καθαρτικής βίας.
Το προοίμιο του πολέμου στην Ουκρανία
Σε ένα μακρύ δοκίμιο τον Ιούλιο, ο Πούτιν υποστήριξε ότι δεν υπάρχει ουκρανικό έθνος. Συμπληρώνοντας τους προηγούμενους ισχυρισμούς του με κάποιους που παρουσίασε ως ιστορικούς, ο Πούτιν έγραψε για την «ενότητα» Ρώσων και Ουκρανών. Η Δύση είχε μπερδευτεί με τους Ουκρανούς, πιστεύοντας ότι έχουν τη δική τους ξεχωριστή ταυτότητα, αλλά αυτό μπορούσε να διορθωθεί.
Μπάιντεν: Αν ο Πούτιν χρησιμοποιήσει χημικά, θα απαντήσουμε
Αυτό απηχούσε την άποψη του Χίτλερ. Ο Φύρερ πίστευε, επίσης, ότι οι Ουκρανοί ήταν εκ φύσεως αποικιακός λαός, ο οποίος, αφού απελευθερωνόταν από την υποτιθέμενη εβραϊκή ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης, θα υπηρετούσε ευχαρίστως τους νέους αφέντες. Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ έκλεισε το χάσμα μεταξύ αυτών των δύο θέσεων, καθιστώντας σαφές ότι αυτό που κάνει ακατάλληλη την ουκρανική κυβέρνηση είναι ο Εβραίος πρόεδρός της. Τις εβδομάδες πριν από την εισβολή, η Ρωσία αρνήθηκε να διαπραγματευθεί με την Ουκρανία, παρουσιάζοντάς την ως υποτελή.
Την 21η Φεβρουαρίου ο Πούτιν συνέχισε την επιχειρηματολογία του, ανακοινώνοντας ότι τα ρωσικά στρατεύματα θα περνούσαν στην Ουκρανία επειδή το ουκρανικό κράτος ήταν τεχνητό. Εφόσον η Ουκρανία «δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία», η Ρωσία είχε το δικαίωμα να διορθώσει το λάθος της.
Η «αποναζιστικοποίηση και αποστρατιωτικοποίηση» του Πούτιν
Το να ισχυρίζεσαι ότι δεν υπάρχει έθνος και κράτος σημαίνει ότι διεκδικείς το δικαίωμα να τους καταστρέψεις. Η «αποναζιστικοποίηση» και «αποστρατιωτικοποίηση», οι δύο πολεμικοί στόχοι που ανακοίνωσε ο Πούτιν στις 24 Φεβρουαρίου, την ημέρα που ξεκίνησε η εισβολή του, δεν σήμαινε τίποτα λιγότερο από αυτό.
«Αποναζιστικοποίηση» σημαίνει την εξάλειψη ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν ότι η Ουκρανία είναι μέρος μιας μεγαλύτερης Ρωσίας. Είναι εύκολο να αποσπαστεί η προσοχή από τη διαστρέβλωση της αναφοράς των ναζί, αφού η Ουκρανία είναι δημοκρατία με έναν Εβραίο πρόεδρο και οι ρωσικές βόμβες σκότωσαν ακόμη και έναν επιζώντα από στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αλλά πίσω από αυτό υπάρχει πολιτική:
«Αποναζιστικοποίηση» για τον Πούτιν σημαίνει απλώς άδεια να σκοτώνει ή να απελαύνει. Δεδομένου ότι ο όρος «ναζί» δεν αναφέρεται σε κανέναν συγκεκριμένα, είναι μια δικαιολογία για ατελείωτο πόλεμο και κάθαρση. Όσο οι Ουκρανοί αντιστέκονται, θα υπάρχουν «ναζί» για να τιμωρήσουν.
Από την άλλη, «αποστρατιωτικοποίηση» σημαίνει καταστροφή ενός κυρίαρχου κράτους με τη βία, η οποία θα περιλάμβανε την εξάλειψη οποιουδήποτε ατόμου και μορφώματος ικανού να διατηρήσει τις στοιχειώδεις μορφές κυριαρχίας.
Ο αρχικός στόχος του πολέμου ήταν να συλλάβει (και πιθανώς να σκοτώσει) την ουκρανική ηγεσία, την οποία ο Πούτιν στις 24 Φεβρουαρίου χαρακτήρισε «αντιλαϊκή χούντα» και την επόμενη μέρα ως «ναρκομανείς και νεοναζί».
«Προδότες και αποβράσματα» όσοι επικρίνουν τον Πούτιν
Στις 16 Μαρτίου, σε μια πυρετώδη ομιλία, κατά τη διάρκεια της οποίας επιτέθηκε στους εγχώριους επικριτές του ως «προδότες» και «αποβράσματα», ο Πούτιν αναφέρθηκε στους Ρώσους που διατηρούν δεσμούς με τη Δύση, χαρακτηρίζοντάς τους «σκνίπες». Στο μυαλό του, οι Ουκρανοί είναι Ρώσοι που τους αρέσουν οι Δυτικοί. Πρέπει να τους διορθώσει με τη βία, να τους «καθαρίσει» ή να τους «φτύσει», όπως το έθεσε σε εκείνη την ομιλία.
Ο Πούτιν οραματίστηκε την κατάρρευση της Ουκρανίας σε δύο ημέρες. Αυτό δεν συνέβη, αλλά υπήρχε η κατάλληλη προπαγάνδα. Μια διακήρυξη νίκης δημοσιεύθηκε κατά λάθος από το επίσημο ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο RIA Novosti στις 26 Φεβρουαρίου. Η δημοσίευση επαναλάμβανε όλα τα θέματα γενοκτονίας του Πούτιν από την οπτική μιας «νέας εποχής». Το ουκρανικό κράτος δεν υπάρχει πια και ο πληθυσμός της επικράτειάς του έχει αποδεχθεί με χαρά τη ρωσική κυριαρχία. Η «ενότητα» έχει επιτευχθεί μέσω της «επίλυσης του ουκρανικού ζητήματος». Ουκρανικό κράτος «δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά» και οι μάζες έχουν εγκατασταθεί ικανοποιημένες στη νέα τους ζωή ως «μικροί Ρώσοι».
Η απόσταση μεταξύ αυτών των φαντασιώσεων και της πραγματικότητας εγγυήθηκε τις σημερινές φρικαλεότητες. Ο Πούτιν δεν μπορεί να παραδεχθεί ένα λάθος και πρέπει να προσπαθήσει να προσαρμόσει τον κόσμο στη φαντασία του. Νίκη μπορεί μόνο να σημαίνει μια χώρα τόσο κατεστραμμένη που τα απομεινάρια ενός πληθυσμού απάτριδων δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχθούν ότι ανήκουν σε ένα ξένο έθνος, να υποταχθούν στον έλεγχο της ρωσικής αστυνομίας και την επανεκπαίδευση για το υπόλοιπο της ζωής τους και να αποδεχθούν ότι τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν ως Ρώσοι, χωρίς καμία από τις ελευθερίες που γνώριζαν ως Ουκρανοί.
Όνειρο και επιθυμία του Πούτιν η γενοκτονία
Αυτή η φιλοδοξία είναι ορατή στον τρόπο με τον οποίο συνεχίζεται ο πόλεμος: Οι ομάδες των δολοφόνων συνεχίζουν να έρχονται και οι τοπικές ελίτ συνεχίζουν εξαφανίζονται. Χιλιάδες Ουκρανοί απελάθηκαν στη Ρωσία, παρά τη θέλησή τους. Νοσοκομεία, σχολεία και καταφύγια γίνονται στόχος ξανά και ξανά. Το ένα τέταρτο ενός πληθυσμού 44.000.000 ανθρώπων έχει εκτοπιστεί εξαιτίας του πολέμου.
Τα λόγια του Πούτιν αντικατοπτρίζονται ξεκάθαρα στις ενέργειες της χώρας του στην Ουκρανία. Το άρθρο II της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τη Γενοκτονία προσδιορίζει πέντε πράξεις που πληρούν τον ορισμό της «γενοκτονίας». Και τα πέντε έχουν διαπραχθεί από ρωσικές δυνάμεις στην Ουκρανία. Όσο για αποδείξεις της πρόθεσής του, ο Πούτιν το ομολογούσε όλο αυτό το διάστημα.
Οι Ουκρανοί τα καταλαβαίνουν όλα αυτά. Γι' αυτό πολεμούν. Το να βλέπουμε τη φιλοδοξία μιας γενοκτονίας του Πούτιν μπορεί να βοηθήσει εμάς τους υπόλοιπους να καταλάβουμε από πού προέρχεται αυτός ο πόλεμος, πού οδεύει και γιατί δεν μπορεί να χαθεί.