Ήταν 14 Μαΐου 2005 όταν ο πιλότος Ντιντιέ Ντελσάλ έκανε ένα παράτολμο εγχείρημα.
Ο συνταξιούχος πλέον πιλότος, εκείνη την ημέρα δοκίμασε κάτι που κανείς δεν είχε επιχειρήσει στο παρελθόν: να προσγειώσει ελικόπτερο στην κορυφή του Έβερεστ, στα 8.849 μέτρα.
Η πτήση του με το AS350-B3 «Écureuil» αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα πιο παράτολμα και ανεπανάληπτα κατορθώματα στην ιστορία της αεροναυτικής.
Σε εκείνα τα ύψη, η αραίωση του αέρα καθιστά σχεδόν αδύνατη κάθε πτήση. Οι έλικες αδυνατούν να βρουν αρκετά μόρια αέρα, ενώ οι τουρμπίνες στερούνται οξυγόνο, μειώνοντας στο μισό την ισχύ των κινητήρων. Οι θερμοκρασίες αγγίζουν τους -50°C, παγώνοντας τα πάντα.
«Ήξερα ότι ήταν σχεδόν αδύνατο», θυμάται. «Αλλά το Écureuil είχε δυνατότητες που δεν είχαν ακόμη πλήρως εξερευνηθεί. Ήθελα να του αποδείξω -και στον εαυτό μου- τι μπορούσε πραγματικά να κάνει».
Ο Ντελσάν είχε πατέρα μηχανικό στη Ναυτική Αεροπορία και μεγάλωσε με όνειρο να γίνει πιλότος. Ξεκίνησε ως πιλότος μαχητικού, ενώ λίγο αργότερα στράφηκε στα ελικόπτερα.
Το 2002 δοκίμασε το νέο AS350-B3, ένα ελικόπτερο 800 ίππων που τον εντυπωσίασαν οι δυνατότητές του. Εκεί γεννήθηκε η ιδέα. «Μου φάνηκε πως μπορούσε να πάει πολύ πιο ψηλά απ’ όσο πίστευε κανείς. Και τότε άρχισα να σκέφτομαι το Έβερεστ».
Η προετοιμασία ήταν εξαντλητική. Ο Ντελσάλ κατέρριπτε ρεκόρ ανόδου το ένα μετά το άλλο: 3.000 μέτρα σε δύο λεπτά, 6.000 σε πέντε, 9.000 σε εννέα. «Ήξερα ότι αν το επιχειρούσα, έπρεπε να είμαι απολύτως έτοιμος. Εκεί πάνω δεν υπάρχει περιθώριο λάθους».
Στις 14 Μαΐου 2005 απογειώθηκε από μια βάση στο Νεπάλ. Οι άνεμοι λυσσομανούσαν, ο αέρας ήταν σχεδόν ανύπαρκτος, και κάθε μέτρο ανόδου έμοιαζε με μάχη ενάντια σε έναν αόρατο τοίχο.
«Η μηχανή τρανταζόταν, ο άνεμος προσπαθούσε να με κολλήσει στο βουνό. Μιλούσα στο ελικόπτερο: “Ηρέμησε… ρύθμισε… λίγο ακόμα…”», θυμάται.
Με απόλυτη ψυχραιμία, ωστόσο, χαμήλωσε το χειριστήριο, ρύθμισε τον κυκλικό βηματισμό, και τα πέδιλα του ελικοπτέρου ακούμπησαν απαλά το χιόνι της κορυφής.
Για λίγα λεπτά, το ελικόπτερο έμεινε ακίνητο στο «ταβάνι» του κόσμου. «Η σιωπή του Έβερεστ, σπασμένη μόνο από τον ρυθμικό παλμό των πτερυγίων, ήταν η πιο δυνατή στιγμή της ζωής μου».
Σήμερα, ο Ντιντιέ Ντελσάλ παραμένει ταπεινός για το επίτευγμά του. «Δεν το έκανα για τη δόξα», λέει. «Ήθελα μόνο να δείξω πως όταν ενώνεις γνώση, πίστη και ψυχραιμία, μπορείς να φτάσεις πραγματικά στην κορυφή του κόσμου».