Ο πρωτοπόρος Βρετανός θεατρικός σκηνοθέτης Πίτερ Μπρούκ, του οποίου η τεράστια επιρροή έφτασε σε όλο τον κόσμο, πέθανε σε ηλικία 97 ετών.
Ο θάνατός του το Σάββατο επιβεβαιώθηκε από τη βοηθό του, Nina Soufy.
Ο Μπρουκ επαναπροσδιόρισε τον τρόπο που βλέπει ο κόσμος το θέατρο με τις παραγωγές του στη Royal Shakespeare Company του Stratford, και στο Bouffes du Nord, την ερειπωμένη παριζιάνικη αίθουσα που έκανε τη βάση του για περισσότερα από 30 χρόνια.
Ποιος ήταν ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Πίτερ Μπρουκ
O Πίτερ Στίβεν Πολ Μπρουκ (Peter Stephen Paul Brook, 21 Μαρτίου 1925) ήταν Άγγλος σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, ο οποίος ζούσε στη Γαλλία από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Έχει κερδίσει πολλά βραβεία Tony και Emmy, ένα βραβείο Laurence Olivier, ένα Praemium Imperiale και ένα Prix Italia. Είχε χαρακτηριστεί «ο μεγαλύτερος εν ζωή θεατρικός σκηνοθέτης».
Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 21 Μαρτίου 1925 και, σε ηλικία επτά ετών, έπαιξε μόνος του μια τετράωρη εκδοχή του Άμλετ για τους γονείς του. Αφού φοίτησε στο Magdalen College της Οξφόρδης, βρέθηκε σύντομα στο Royal Opera House, σκηνοθετώντας την όπερα Salome του Richard Strauss με σχέδια του Salvador Dalí. Ο Brook σκηνοθέτησε τον Dr Faustus, την πρώτη του παραγωγή, το 1943 στο Torch Theatre του Λονδίνου, και ακολούθησε στο Chanticleer Theatre το 1945 με την αναβίωση του The Infernal Machine. Το 1947 πήγε στο Stratford-upon-Avon ως βοηθός σκηνοθέτη στο Romeo and Juliet και στο Love's Labour's Lost. Από το 1947 έως το 1950, ήταν Διευθυντής Παραγωγών στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου.
Με τη Royal Shakespeare Company, ο Μπρουκ σκηνοθέτησε την πρώτη αγγλόφωνη παραγωγή του Marat/Sade το 1964. Ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1965 και κέρδισε το βραβείο Tony καλύτερου θεατρικού έργου και ο Μπρουκ του καλύτερου σκηνοθετη.
Σε μια συνέντευξη του 2017 με τον Michael Billington, ο Μπρουκ μίλησε για το πόσο σημαντικό είναι να «κολυμπάμε αντίθετα στην παλίρροια και να πετυχαίνουμε ό,τι μπορούμε στον τομέα που επιλέξαμε. Η μοίρα υπαγόρευσε ότι το δικό μου πεδίο ήταν του θεάτρου και, μέσα σε αυτό, έχω την ευθύνη να είμαι όσο πιο θετικός και δημιουργικός μπορώ. Το να δώσεις τόπο στην απελπισία είναι το απόλυτο πρόσχημα».