Η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Πορτογαλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα, την Ανδόρα και το Μονακό επιβεβαιώνει το διπλωματικό Βατερλό του Νετανιάχου, την ώρα που τα ισραηλινά στρατεύματα προελαύνουν στη Γάζα, σκοτώνοντας καθημερινά άμαχο πληθυσμό.
Δεν αλλάζει, όμως, τίποτα στο πεδίο, όπου αποδεικνύεται ότι η διεθνής διπλωματία αποδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο και αδυνατεί να παρέμβει αποφασιστικά. Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμη Βατερλό: αυτό των διεθνών οργανισμών και της διεθνούς διπλωματίας.
Ως γνωστόν, το Ισραήλ δημιουργήθηκε το 1948. Έκτοτε, έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες για τη δημιουργία ενός παράλληλου κράτους της Παλαιστίνης, οι οποίες έχουν ναυαγήσει, για πολλές, διαφορετικές αφορμές, που όμως συνοψίζονται σε έναν βασικό και ουσιαστικό λόγο: την άρνηση του Ισραήλ να δεχθεί ένα τέτοιο κράτος. Άλλοι Ισραηλινοί πρωθυπουργοί το δέχονταν στα λόγια και το αρνούνταν στην πράξη. Ο Νετανιάχου είναι πιο ξεκάθαρος: το αρνείται και στα λόγια και στην πράξη.
Η Παλαιστίνη είναι ένα κράτος που υπάρχει και δεν υπάρχει, όπως εύστοχα σημειώνει το BBC σε ανάλυσή του με αφορμή τις πρόσφατες αναγνωρίσεις στον ΟΗΕ. Έχει μεγάλο βαθμό διεθνούς αναγνώρισης, διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό και ομάδες που αγωνίζονται σε αθλητικούς αγώνες, συμπεριλαμβανομένων των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αλλά λόγω της μακροχρόνιας διαμάχης των Παλαιστινίων με το Ισραήλ, δεν έχει διεθνώς συμφωνημένα σύνορα, δεν έχει πρωτεύουσα και δεν έχει στρατό.
Λόγω της στρατιωτικής κατοχής της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ, η παλαιστινιακή αρχή, που ιδρύθηκε μετά τις ειρηνευτικές συμφωνίες της δεκαετίας του 1990, δεν έχει τον πλήρη έλεγχο της γης ή του λαού της.
Η Γάζα, όπου το Ισραήλ είναι επίσης η κατοχική δύναμη, βρίσκεται εν μέσω ενός καταστροφικού πολέμου.
Δεδομένου του καθεστώτος της ως ένα είδος οιονεί κράτους, η αναγνώριση είναι αναπόφευκτα απλώς συμβολική. Συνιστά μια ισχυρή ηθική και πολιτική δήλωση, αλλά θα αλλάξει ελάχιστα πράγματα στην πράξη.
Ο συμβολισμός, βεβαίως, είναι ισχυρός, την ώρα που ο Νετανιάχου ισοπεδώνει τη Γάζα -με 65.000 νεκρούς από το ξεκίνημα της επιχείρησης μέχρι σήμερα-, ενώ συνεχίζεται και ο εποικισμός μεγάλων τμημάτων της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ, παράνομος βάσει του διεθνούς δικαίου.
Η Παλαιστίνη αναγνωρίζεται πλέον από περίπου το 75% των 193 κρατών-μελών του ΟΗΕ. Συγκεκριμένα, την αναγνωρίζουν 31 από τα 48 κράτη της Ευρώπης, 33 από τα 35 κράτη της Αμερικής (πλην ΗΠΑ και Παναμά), 25 από τα 29 κράτη της Ασίας, 12 από τα 13 της Μέσης Ανατολής (δηλαδή, όλα πλην του Ισραήλ), 53 από τα 54 κράτη της Αφρικής (όλα πλην του Καμερούν).
Στον ΟΗΕ, η Παλαιστίνη έχει την ιδιότητα του «μόνιμου κράτους παρατηρητή», που επιτρέπει τη συμμετοχή αλλά όχι το δικαίωμα ψήφου. Με την αναγνώριση από τη Βρετανία και τη Γαλλία, η Παλαιστίνη θα έχει πλέον την υποστήριξη τεσσάρων από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, καθώς η Κίνα και η Ρωσία αναγνώρισαν και οι δύο την Παλαιστίνη το 1988. Βεβαίως, οι ΗΠΑ, το πέμπτο μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, που στέκεται στο πλευρό του Ισραήλ, αρκεί ώστε ο Νετανιάχου να συνεχίσει να ακολουθεί τη δική του πολιτική.
Η Ουάσιγκτον, πάντως, έχει αναγνωρίσει την Παλαιστινιακή Αρχή, με επικεφαλής τον Μαχμούντ Αμπάς, από την ίδρυσή της στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Από τότε, αρκετοί πρόεδροι -με τελευταίο τον Μπάιντεν- έχουν εκφράσει την υποστήριξή τους για την τελική δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους. Αλλά ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας από αυτούς. Υπό τις δύο κυβερνήσεις του, η πολιτική των ΗΠΑ έχει ταχθεί απολύτως υπέρ του Ισραήλ.
Συμπερασματικά, η διεθνής πίεση προς τον Νετανιάχου να τερματίσει τον πόλεμο και να δεχθεί μια λύση δύο κρατών είναι σήμερα μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά.
Η διεθνής κοινή γνώμη -που ήταν στο πλευρό του Ισραήλ πριν από δύο χρόνια, όταν δέχθηκε την επίθεση της Χαμάς- είναι πλέον σαφώς εναντίον του. Ενδεικτικές οι μαζικές διαδηλώσεις στην Ιταλία κόντρα στη Μελόνι για την απόφασή της να μην αναγνωρίσει παλαιστινιακό κράτος.
Το γεγονός είναι σήμερα ότι οι δύο βασικοί διεθνείς οργανισμοί (ΟΗΕ και Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο) εγκαλούν τον Νετανιάχου για την πολιτική του. Αυτό, όμως, στην πράξη δεν παράγει κανένα αποτέλεσμα. Είναι ένα case study για το πόσο έχουν πρακτικά αποδυναμωθεί η διεθνής διπλωματία και οι διεθνείς οργανισμοί.