Πόσο μοιάζουν τελικά οι ιστορίες μας με τη Γαλλία! Όλοι μαζί τα φάγαμε, είχε πει ο Πάγκαλος. Ε, κάτι παρόμοιο ισχυρίστηκε και ο πρώην πρωθυπουργός Φρανσουά Μπαϊρού, πριν πέσει η κυβέρνησή του: «Το δημόσιο χρέος το κάναμε όλοι μαζί» (La dette, c'est chacun d' entre nous), δήλωσε, επί λέξει, τον περασμένο Αύγουστο.
«Η χώρα μας βρίσκεται σε κίνδυνο και κανείς δεν ενδιαφέρεται», είπε ωμά ο Μπαϊρού, σε συνέντευξη τύπου, επισημαίνοντας ότι το δημόσιο χρέος της Γαλλίας αυξήθηκε «κατά 2.000 δις ευρώ τα τελευταία είκοσι χρόνια». Αυτό το τερατώδες δημόσιο χρέος καταναλώθηκε σε τρέχουσες δαπάνες και κοινωνικές δαπάνες, όπως εξήγησε. «Εννοώ π.χ. τα χρήματα για τον Covid, τα 600 δισ. που δαπανούμε για τις συντάξεις, για τη μείωση του ΦΠΑ, για τους μισθούς του δημοσίου, για τους ασφαλισμένους, για την ελάφρυνση των δαπανών στις επιχειρήσεις». Και δεν πρόκειται για κάποιο χρήσιμο δημόσιο χρέος, τους είπε. «Δεν διαλέξαμε τις επενδύσεις, τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά τις τρέχουσες δαπάνες. Κι αν θυμηθώ τις ομιλίες όλων στο κοινοβούλιο, όλοι ζητούσαν περισσότερες δαπάνες, ο καθένας στον τομέα του», πρόσθεσε ο Μπαϊρού.
Τους είπε δηλαδή με τον πιο κυριολεκτικό, ρεαλιστικό, ωμό και περιεκτικό τρόπο, «μαζί τα φάγαμε». Ε, φυσικό ήταν να τον ρίξουν, θα μου πείτε. Ποιος λαός είναι διατεθειμένος να ακούσει και να αντιμετωπίσει την αλήθεια; Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Elabe-Les Echos, που κυκλοφόρησε πριν τις πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις, μόνο το 14% των Γάλλων παραδέχεται ότι υπάρχει συλλογική υπαιτιότητα στη συσσώρευση του τεράστιου δημοσίου χρέους της χώρας. Η Γαλλία φημίζεται για τον υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα και το πολυδάπανο κοινωνικό της κράτος. Π.χ. οι Γάλλοι βγαίνουν στη σύνταξη στα 60 και έχουν υιοθετήσει το 35ωρο, μεταξύ άλλων. Χαριστικές πρακτικές, οι οποίες νομοθετήθηκαν με τις ευλογίες των πολιτών και των πολιτικών. Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι βλέπουμε τον ίδιο λαό μαζί με την λαϊκιστική αντιπολίτευση να ρίχνουν τη μια κυβέρνηση μετά την άλλη, ώστε να μην αυξηθεί το όριο συνταξιοδότησης από τα 60 στα 64 και να μη καταργηθούν ...κάποιες αργίες.
Παρ'όλα αυτά, η πρόσφατη μαζική κινητοποίηση του κινήματος «Bloquons Tout» (Ας Μπλοκάρουμε τα Πάντα) δεν παρέλυσε τη χώρα, παρότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους, στήθηκαν οδοφράγματα και έγιναν σοβαρές συγκρούσεις με την αστυνομία. Μια έρευνα της Fondation Jean Jaurès έδειξε ότι η πλειοψηφία των διαδηλωτών της 10ης Σεπτεμβρίου ήταν ακροαριστεροί και σε ποσοστό 69% ψήφιζαν Μελανσόν. Ως πιθανές κοινωνικοοικονομικές αιτίες αυτής της γαλλικής δυσφορίας θεωρούνται η ακρίβεια και οι χαμηλοί μισθοί. Οι Γάλλοι και οι Γαλλίδες που διαδηλώνουν ταλανίζονται από το αποκαλούμενο σύνδρομο «ric-rac», έγραψε η Le Monde, όρος που εκφράζει τις πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ολοένα περισσότεροι πολίτες για να τα βγάζουν πέρα, με τις απολαβές τους να φτάνουν μόλις και μετά βίας για τον μήνα.
Στη Γαλλία του Μακρόν, σύμφωνα με τα στοιχεία, οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι ενώ το κόστος ζωής αυξάνεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια γενική δυσφορία, που τροφοδοτείται από το δύσκολο τέλος του μήνα και τον φόβο για το αύριο, σε ένα φόντο πληθωριστικών πιέσεων που εξακολουθούν να γίνονται αισθητές. Ο ιστορικός Ζεράρ Νουαριέλ, διευθυντής σπουδών στη Σχολή Ανωτάτων Σπουδών για τις Κοινωνικές Επιστήμες (EHESS), έδωσε τη δική του εξήγηση για το εκρηκτικό κλίμα της Γαλλίας. Υποστήριξε πως ο στόχος του κινήματος διαμαρτυρίας της 10ης Σεπτεμβρίου απέχει πολύ από τις μεγάλες κινητοποιήσεις του περασμένου αιώνα και «δεν είναι πλέον η ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά το να γίνει ο καπιταλισμός λιγότερο σκληρός για τους πιο άπορους». [Le Monde 9/9].
Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα, απέναντι στην ελάχιστα δημοφιλή κυβέρνηση Μακρόν και στην (αριστερή) αντιπολίτευση που δεν θεωρείται ότι στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, μια συνεχώς αυξανόμενη μερίδα Γάλλων να πιστεύει ότι το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν ίσως τα πήγαινε καλύτερα. Η επιθυμία να δοκιμάσουν «κάτι άλλο» κερδίζει συνεχώς έδαφος, αφού κανένα από τα πρόσωπα που βρίσκονται στην πολιτική σκηνή δεν μπορεί να εγγυηθεί κάποια αξιόπιστη έξοδο από την κρίση. Αλλά δυστυχώς, όσα βιώνουν οι Γάλλοι όχι μόνο τά'χει πει πρώτος ο Πάγκαλος, αλλά τα έχουμε ήδη πρώτοι εμείς βιώσει. Και καλά θα φύγει κι ο Μακρόν. Οι λαϊκιστές θα αναγκαστούν να πάρουν χειρότερα μέτρα στο μέλλον και θα έχουν την τύχη των δικών μας. Γνωστά πράγματα.