Ο Έλληνας εκπαιδευτικός και συγγραφέας στο Τόκιο, Στέλιος Πρεζεράκος, μέσα από τις άκρως ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του στο Διαδίκτυο ταξιδεύει στην Ιαπωνία και «μυεί» τους φανατικούς followers του στην ιαπωνική κουλτούρα.
Τι φαντασιώνονται οι Ιάπωνες άνδρες στον κόσμο των anime; Γιατί πολλές πόρτες έχουν στο κάτω μέρος τους θρησκευτικά σύμβολα; Μα τρώνε οι Ιάπωνες έντομα; Και πώς μια τόσο αναπτυγμένη χώρα δεν μπορεί να μιλήσει ακόμη σωστά αγγλικά;
Τις απαντήσεις δίνει ο ίδιος με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Στην πρωτεύουσα των anime, των otaku και των manga
Η πόλη της Akihabara είναι η πρωτεύουσα των anime, των otaku και των manga: δεν είναι φτιαγμένη για μεγάλους όπως το Koenji ή για νεαρούς όπως η Harajuku. Στην Akihabara θα συναντήσεις μαθητές δημοτικού, φοιτητές, οικογενειάρχες και συνταξιούχους στριμωγμένους στα ίδια μαγαζιά κοιτάζοντας τα ίδια πράγματα. Και κατά 99%, τα πράγματα αυτά έχουν τεράστιο στήθος, μικροσκοπική μέση, παιδικό πρόσωπο και μακριά πόδια (!).
Η Βιολογία αναφέρει ότι το μεγάλο στήθος στα θηλαστικά παίζει ακριβώς τον ίδιο ρόλο με το πλουμιστό φτέρωμα των αρσενικών πτηνών, είναι δηλαδή ένας τρόπος προσέλκυσης του αντίθετου φύλου. Αυτό βέβαια εξαρτάται από την κουλτούρα και την εποχή -π.χ., στην Ιαπωνία της περιόδου Edo το γυναικείο στήθος δεν είχε ιδιαίτερη σεξουαλική αξία και θεωρούνταν απλά ένα εργαλείο για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Αντίθετα, οι άντρες έβρισκαν μαγευτικό τον γυναικείο σβέρκο ή τους αλαβάστρινους καρπούς που ξεπρόβαλλαν από το μανίκι ενός κιμονό.
Στα shunga (την πορνογραφία της εποχής) το γυναικείο στήθος απεικονίζεται σπάνια και όταν αυτό γίνεται, είναι μικρό και αδιάφορο. Το «κόλλημα» των Ιαπώνων με το μεγάλο στήθος ξεκίνησε με την εισβολή των Αμερικανών, όπου οι καλλιτέχνες manga άρχισαν να σχεδιάζουν γυναικείους χαρακτήρες με αφύσικα μεγάλο στήθος, αφού αυτό πουλούσε περισσότερο στους ξένους.
Μια απλή σκάλα στην ηλεκτρική πόλη της Akihabara δείχνει ακριβώς το πόσο τα σεξουαλικά πρότυπα άλλαξαν.
Στον κόσμο των anime, μια γυναίκα ή ένα κορίτσι με μεγάλο στήθος έχει αυτοπεποίθηση, είναι πιο δυναμική, προστατευτική, και παίρνει συνήθως την αρχηγία. Οι γυναίκες με μικρό στήθος θεωρούνται πιο συνεσταλμένες (π.χ. η εικόνα μιας βιβλιοθηκάριου έχει μικρό, σχεδόν αντρικό στήθος), ανασφαλείς, προβληματικές, και αθώες με την έννοια του απλοϊκού αφελούς.
Η εντομοφαγία στην Ιαπωνία
Θα ακουστεί περίεργο, αλλά οι Ιάπωνες έχουν την ίδια παράδοση στην εντομοφαγία με τους λαούς της Νότιας Ασίας. Στη σημερινή εποχή η χρήση των εντομοκτόνων και το άφθονο φαγητό έχει εξαφανίσει τελείως αυτό το έθιμο (γιατί να φας τζιτζίκια όταν μπορείς να φας μια πίτσα;), αλλά σε κάποια μαγαζιά βρίσκεις ακόμη τέτοια παραδοσιακά σνακ.
Τα σουβλάκια με γρύλλους, τα ψητά σκουλήκια με ρύζι και τα αποξηραμένα κουκούλια μεταξοσκώληκα σήμερα ξενίζουν τόσο τους Ιάπωνες όσο και τους Ευρωπαίους. Αλλά σε τελευταία ανάλυση, για πολλούς η πραγματική ελευθερία βρίσκεται στο σπάσιμο των γαστριμαργικών δεσμών που επιβάλλονται λόγω κουλτούρας. Και όπως γράφουν οι συσκευασίες των σνακ της φωτογραφίας, «τα έντομα θα σώσουμε το μέλλον. Φάε με!».
Γιατί οι Ιάπωνες βάζουν θρησκευτικά σύμβολα στις πόρτες
Η πόρτα της φωτογραφίας είναι από έναν παράδρομο του Kichijoji, δίπλα από ένα από τα χιλιάδες μπαρ της περιοχής. Το βελάκι δείχνει το θέμα της ανάρτησης, που είναι η σιντοϊστική αψίδα torii στο κάτω μέρος της πόρτας. Γιατί να υπάρχει εκεί κάτι τόσο ιερό, και μάλιστα τόσο χαμηλά; Η απάντηση δεν έχει σχέση με τη θρησκευτικότητα αλλά μάλλον με την καθαριότητα: η μικρή πύλη torii βρίσκεται εκεί ως προστασία από τα σκυλιά (μια και οι ιδιοκτήτες τους δεν θα τολμήσουν να τα αφήσουν να κατουρήσουν στην πόρτα), τους μεθυσμένους (που θα σκεφτούν να λερώσουν κοντά στο σύμβολο της τοπικής θεότητας) ή σε εκείνους που θα θελήσουν να αφήσουν τα σκουπίδια τους εκεί. Στην Ιαπωνία το κόλπο αυτό πιάνει!
Εξακολουθούν να μη μιλούν καλά αγγλικά
Έχουν περάσει τόσα χρόνια, αλλά τα Japlish (Ιαπωνικά Αγγλικά) βασιλεύουν ακόμη. «Απαγορεύεται να μην παρκάρεις εκεί το ποδήλατό σου».
