Φανταστείτε ένα σημείο στον πλανήτη όπου ο ψυχρός αέρας τρυπάει τα κόκκαλα και κάθε βηματισμός μπορεί να είναι και ο τελευταίος. Ο λόγος για την αποκαλούμενη «ζώνη θανάτου» του Έβερεστ.
Βρίσκεται περίπου στα 8.000 μέτρα υψόμετρο, κοντά στην κορυφή των 8.849 μέτρων, όπου η πίεση του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα είναι τόσο χαμηλή που δεν επαρκεί για να συντηρήσει την ανθρώπινη ζωή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η παραμονή σε αυτή τη ζώνη προκαλεί σοβαρά σωματικά προβλήματα, όπως κόπωση, πνευμονικό οίδημα και εγκεφαλικό οίδημα, που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στον θάνατο.
Η διαμονή εκεί είναι αδύνατο να είναι πραγματικά ασφαλής, ενώ οι ορειβάτες πρέπει να συνεχίσουν γρήγορα την ανάβαση ή την κάθοδο για να επιβιώσουν. Η ονομασία «ζώνη θανάτου» δόθηκε από τον Ελβετό γιατρό Edouard Wyss-Dunant το 1953, για να περιγράψει την αδυσώπητη φύση του τόπου, όπου το ανθρώπινο σώμα αδυνατεί να επιβιώσει για πολύ χωρίς βοήθεια οξυγόνου.
Το Έβερεστ δεν είναι απλά ένα βουνό. Είναι δοκιμασία ψυχής και σώματος. Η ζώνη θανάτου αποτελεί το αδιαπραγμάτευτο τεστ για κάθε ορειβάτη, εκεί όπου η κορυφή μπορεί να είναι όνειρο, αλλά η επιστροφή ενός ορειβάτη απαιτεί σεβασμό, αφοσίωση και ατρόμητο θάρρος. Κανένα λάθος δεν συγχωρείται, και κάθε αναβάτης που μπαίνει σε αυτή την αδυσώπητη περιοχή γνωρίζει ότι η φύση αποφασίζει ποιος ζει και ποιος χάνεται για πάντα.
Η συγκλονιστική εξομολόγηση 17χρονης ορειβάτισσας που πέρασε 4 ημέρες στη «ζώνη θανάτου»
Μόλις πριν λίγες ημέρες, η 17χρονη Αυστραλή ορειβάτισσα Bianca Adler, που προσπάθησε να ανέβει στην κορυφή του Έβερεστ έγινε γνωστή μέσα από τη συγκλονιστική περιγραφή της για τη «ζώνη θανάτου». Η Bianca έμεινε επί τέσσερις ημέρες μέσα στη ζώνη αυτή και περιέγραψε με δύναμη και ρεαλισμό την απόλυτη δυσκολία στην αναπνοή, τη συνεχή κόπωση, αλλά και τον φόβο που έζησε παλεύοντας να κρατηθεί στη ζωή.
Η ίδια παραδέχτηκε ότι έπρεπε να γυρίσει πίσω για λόγους ασφαλείας, παρά το γεγονός ότι ένιωθε δυνατή και αποφασισμένη πριν την κρίσιμη στιγμή. Η εμπειρία της αναδεικνύει τη σκληρότητα της ζώνης αυτής, όπου η ανθρώπινη αντοχή βρίσκεται στα όριά της και όπου ακόμα και οι πιο έμπειροι αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο θανάτου από την ίδια τη φύση του βουνού.
Γεμάτη τραγωδίες η «Ζώνη Θανάτου»
Η «ζώνη θανάτου» στο Έβερεστ έχει γράψει μαύρη ιστορία γεμάτη τραγωδίες, με πολλούς ορειβάτες να χάνουν τη ζωή τους εκεί, είτε από ακραία φυσικά φαινόμενα είτε από ανθρώπινα λάθη.
Ένα από τα πρώτα γνωστά περιστατικά ήταν ο θάνατος του Alexander Mitchell Kellas το 1921, ενός από τους πρωτοπόρους ορειβάτες που πέθανε από καρδιακή προσβολή. Από τη δεκαετία του 1970 και έπειτα ο αριθμός των θανάτων πολλαπλασιάστηκε λόγω της αύξησης των ορειβατών. Η πλειονότητα των θανάτων καταγράφεται μεταξύ του Camp 4 και της κορυφής, δηλαδή μέσα στη ζώνη θανάτου, όπου η πολύ χαμηλή συγκέντρωση οξυγόνου επιδεινώνει τις συνθήκες.
Σημαντικό ιστορικό γεγονός είναι η τραγωδία του 1996 όπου 12 ορειβάτες έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας μιας ξαφνικής χιονοθύελλας, με υποξία, πνευμονικό και εγκεφαλικό οίδημα να παίζουν καθοριστικό ρόλο. Άλλοι θάνατοι έχουν αποδοθεί στη συνωστισμένη κίνηση στη ζώνη θανάτου, όπου ορισμένοι ορειβάτες καθυστερούν στην ανάβαση και την κάθοδο, εξαντλούνται και αδυνατούν να αντιδράσουν. Είναι σύνηθες ο κίνδυνος να προέρχεται από την απώλεια οξυγόνου και όχι μόνο από τη φυσική δυσκολία της διαδρομής. Για το μποτιλιάρισμα είχε μιλήσει τον περασμένο Μάιο στο iefimerida η αλπινίστρια Βανέσα Αρχοντίδου όταν είχε παρατηρηθεί και πάλι «μποτιλιάρισμα» προς και από την κορυφή του Έβερεστ.
«Είναι λογικό να υπάρχουν αυτές οι ουρές και ο λόγος είναι ότι όσοι έχουν πάει εκεί έχουν συγκεκριμένες προθεσμίες για να ανεβούν στο Έβερεστ. Όσο φθάνουμε στο τέλος Μαΐου οι προθεσμίες αυτές ολοκληρώνονται. Δηλαδή μέχρι τις 2 Ιουνίου οι περισσότεροι ορειβάτες έχουν προγραμματίσει να πάρουν τις πτήσεις επιστροφής για τις πατρίδες τους. Ό,τι και αν έχει γίνει, είτε έχουν ανέβει στην κορυφή είτε όχι. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο αυτή την περίοδο γιατί οι πρώτοι ορειβάτες φθάνουν στα μέσα Απριλίου στο base camp που είναι στα 5364 μέτρα. Εκεί θα καθίσουν για κάποιο διάστημα προκειμένου να εγκλιματιστούν. Και από τις 10 Μαΐου και για το επόμενο 20ημερο προσπαθούν να βρουν το παράθυρο καιρού για να κάνουν την τελική ανάβαση στην κορυφή», είχε εξηγήσει η κα Αρχοντίδου.