Η Λένα Διβάνη έχει έναν λόγο κοφτερό, αβίαστο, ειλικρινή. Και με τον ίδιο τρόπο μιλάει τώρα, στην εποχή της πανδημίας και της καραντίνας. Και είναι απογοητευμένη γιατί βλέπει γύρω της ανθρώπους να γράφουν «στα παλιά τους τα παπούτσια» όλη την κοινωνία.
«Εδώ στη Φωκίωνος Νέγρη, που μένω, δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τι βλέπω. Ογδοντάρηδες, ναι, 80άρηδες, που μαζεύονται. Και βρίζουμε τα παιδιά. Εχω γίνει η τρελή του χωριού. Τους λέω να φορέσουν μάσκες και γελάνε μαζί μου. Με πιάνει κατάθλιψη. Οταν θα φτάσουν όμως στον ''Ευαγγελισμό'' θα λένε ''άτιμο κράτος''».
«Από την οικογένεια το παιδί μαθαίνει ότι ποτέ δεν φταίει. Ποτέ δεν φταίει το παιδί μου, φταίει πάντα το παιδί του άλλου -το παρέσυραν, του επιτέθηκαν… Ο γονιός που μπορεί να θεωρήσει ότι ίσως ευθύνεται και το δικό του παιδί, είναι ο κακός γονιός, ο κακοποιητής, που μπορεί να φάει ακόμα και καταγγελία. Και στο σχολείο φταίνε τα άλλα παιδιά ή ο δάσκαλος. Γι΄ αυτό κάνουν θραύση οι σύλλογοι γονέων και γίνονται καταγγελίες κατά των δασκάλων»...
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Bovary.gr