Νέες δορυφορικές φωτογραφίες που έδωσε στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος δείχνουν ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης από τη Σαχάρα, που ονομάστηκε «σύννεφο Γκοτζίλα», να περνά τον Ατλαντικό.
Το σύννεφο αυτό έφθασε σε διάστημα ενός μηνός από τη Σαχάρα στην Καραϊβική, τη Νότια Αμερική και τις ΗΠΑ υπό τη μορφή καφέ ομίχλης.
Τα δεδομένα που συνέλεξαν οι δορυφόροι Copernicus Sentinel και Aeolus της ΕSA δείχνουν το μεγάλο ταξίδι των περίπου 8.000 χλμ που έκανε το «σύννεφο Γκοτζίλα» σε υψόμετρο 2,8 έως 5,9 χλμ μέχρι τις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες σκεπάζοντας τον ουρανό από το Τέξας μέχρι τη Βόρεια Καρολίνα. Το animation της ΕSA καταγράφει την πορεία του προς τα δυτικά από την 1η μέχρι τις 26 Ιουνίου.
Κανονικά τα σύννεφα σκόνης από τη Σαχάρα διαλύονται στην ατμόσφαιρα και χάνονται στον Ατλαντικό προτού φθάσουν στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική, αλλά φέτος η πυκνή συγκέντρωση σκόνης ταξίδεψε περίπου 8.000 χλμ και διακρίνεται η άφιξή της στην Καραϊβική και τις νότιες ΗΠΑ», αναφέρει η ESA σε ανάρτησή της σε ιστολόγιο. Το σύννεφο αυτό σχηματίζεται κάθε χρόνο στο διάστημα ανάμεσα στα τέλη της άνοιξης και της αρχές του φθινοπώρου με κορύφωση του φαινομένου στα τέλη Ιουνίου μέχρι τα μέσα Αυγούστου, αλλά φέτος ήταν ασυνήθιστο λόγω του μεγέθους του και της απόστασης που διήνυσε.
H σημασία της σκόνης από τη Σαχάρα για τα οικοσυστήματα
Αν και τα μικροσωματίδια της σκόνης από τη Σαχάρα μπορεί να προκαλέσουν συναγερμό για την υποβάθμιση της ποιότητας του αέρα και να επιβαρύνουν όσους αντιμετωπίζουν αναπνευστικά προβλήματα, ταυτόχρονα μπορεί να συμβάλουν σε μαγευτικά ηλιοβασιλέματα, να εμποδίσουν τον σχηματισμό τροπικών καταιγίδων ενώ παίζουν σημαντικό ρόλο στα οικοσυστήματα.
Η σκόνη είναι σημαντική πηγή θρεπτικών συστατικών, που είναι υπεραπαραίτητα για το φυτοπλαγκτόν. Ορισμένα από τα μεταλλικά στοιχεία της σκόνης πέφτουν στον ωκεανό, οδηγώντας στο σχηματισμό μεγάλων ποσοτήτων φυτοπλαγκτόν με το οποίο τρέφονται διάφορα είδη της θαλάσσιας ζωής. Παράλληλα η σκόνη από τη Σαχάρα είναι σημαντική για την αναπλήρωση των θρεπτικών συστατικών στα βροχοδάση του Αμαζονίου, που θα απεμπλουτίζονταν σε διαφορετική περίπτωση λόγω των συχνών βροχοπτώσεων.