Άτομα από διαφορετικά είδη του ζωικού βασιλείου είναι δυνατό να τεκνοποιήσουν, γεννώντας υβρίδια. Με ορισμένα ίσως είμαστε εξοικειωμένοι, όμως υπάρχει και το dogxim.
Μάλλον έχετε ακούσει για τη λιονταρότιγρη (ligre), το ναρλούγκα (φάλαινα-μονόκερως με φάλαινα μπελούγκα), το γκρόλαρ (αρκούδα Γκρίζλι με πολική), το γουόλφιν -την «πιο μοναχική φάλαινα στον κόσμο»- ή το λεοπόν (υβρίδιο λεοπάρδαλης και λιονταριού).
Όλα αυτά τα πλάσματα είναι υβρίδια, δηλαδή άτομα που έχουν προκύψει από ζευγάρωμα διαφορετικών ειδών.
Στην περίπτωση του dogxim, το υβρίδιο προέκυψε από τη διασταύρωση ενός σκύλου με μια αλεπού της πάμπας.
Dogxim: Οι κτηνίατροι δεν ήξεραν τι είχαν μπροστά τους
Το 2021, στη Βραζιλία, ένα νεαρό θηλυκό ζωάκι βρέθηκε τραυματισμένο, αφού το χτύπησε αυτοκίνητο. Οι άνθρωποι τη μετέφεραν σε κτηνίατρο, στον οποίο δημιουργήθηκε αμέσως η απορία. Δεν ήταν ακριβώς σκύλος, ούτε ακριβώς αλεπού, αλλά είχε ασυνήθιστη όψη. Οι φροντιστές, ανήμποροι να αποφανθούν, ζήτησαν τη γνώμη από πανεπιστημιακούς ερευνητές.
Εκείνοι πραγματοποίησαν γενετικές αναλύσεις. Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν κάτι που ήταν έως τότε άγνωστο στη σχετική βιβλιογραφία. Το ζώο ήταν υβρίδιο, προϊόν διασταύρωσης μεταξύ αλεπούς της πάμπας (Lycalopex gymnocercus) και οικόσιτου σκύλου (Canis lupus familiaris).
Το ζώο διέθετε 76 χρωμοσώματα - συνδυασμός των 74 της αλεπούς και των 78 του σκύλου.
Το μοναδικό αυτό γενετικό προφίλ δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Animals.
Το όνομα «dogxim» προέρχεται από τη λέξη «dog» (σκύλος) και τη λέξη graxaim-do-campo (τοπική ονομασία της αλεπούς της πάμπας).
Ένας τέλειος συνδυασμός των δύο γονιών της
Γενετικά, η νεαρή θηλυκή ήταν ένας τέλειος συνδυασμός των δύο γονιών της. Το ίδιο ίσχυε για την εμφάνιση και τη συμπεριφορά της:
- Είχε μεγάλα μυτερά αυτιά, παχιά και τραχιά γούνα, μακρύ και λεπτό ρύγχος.
- Το σώμα της ήταν λεπτό και η κίνησή της ευλύγιστη, σαν αλεπού.
- Γάβγιζε σαν σκύλος, έπαιζε με παιχνίδια, αλλά αρνιόταν να φάει ξηρά τροφή ή επεξεργασμένα τρόφιμα - έτρωγε μόνο ζωντανά τρωκτικά.
Ο χαρακτήρας της επίσης αντανακλούσε τη διπλή της προέλευση. Ήταν επιφυλακτική, αλλά όχι επιθετική με τους ανθρώπους.
Η περιβαλλοντολόγος Φλάβια Φεράρι, η οποια τη φρόντισε και ήταν συν-συγγραφέας της μελέτης, είπε στην Telegraph: «Δεν ήταν σκύλος. Δεν ήταν αλεπού. Ήταν ένα απίστευτο ζώο, πραγματικά ένα υβρίδιο μεταξύ αλεπούς της πάμπας και σκύλου. Δεν ήταν τόσο ήμερη όσο ένας σκύλος, αλλά της έλειπε και η επιθετικότητα ενός άγριου ζώου».
«Είχε μια ντροπαλή και προσεκτική προσωπικότητα και συνήθως απέφευγε τους ανθρώπους. Καθώς περνούσε ο καιρός στο νοσοκομείο, φαινόταν πως ένιωθε περισσότερη ασφάλεια», πρόσθεσε η επιστήμονας.
Συνέπεια της ανθρώπινης εξάπλωσης
Το dogxim τελικά πέθανε το 2023 από άγνωστα αίτια, λίγους μήνες αφότου ξεκίνησε η θεραπεία του. Οι επιστήμονες δεν πρόλαβαν να καταλάβουν αν ήταν γόνιμο. Ωστόσο, η σταθερή χρωμοσωματική του σύνθεση δείχνει ότι θεωρητικά θα μπορούσε να αναπαραχθεί.
Δεν έχει αναφερθεί άλλο dogxim μέχρι σήμερα, όμως οι επιστήμονες πιστεύουν πως είναι νωρίς για να θεωρηθεί «μεμονωμένο φαινόμενο».
Σε περιοχές όπου η ανθρώπινη παρουσία διασπά τα φυσικά οικοσυστήματα, ενδέχεται να έχουν συμβεί και άλλα παρόμοια υβρίδια και απλώς να μην έχουν εντοπιστεί ακόμα.
Αυτή η παρατήρηση εγείρει ανησυχίες: Αν τέτοια υβρίδια είναι γόνιμα, θα μπορούσαν να αλλάξουν τη δυναμική των τοπικών πληθυσμών αλεπούδων. Υβρίδια μεταξύ σκύλων και άλλων κανιδών -λύκων, κογιότ, ντίνγκο- έχουν ήδη παρατηρηθεί σε άλλα μέρη του κόσμου και έχουν επιπτώσεις στη διατήρηση των άγριων ειδών.
Η πιθανότητα νέων υβριδίων ανησυχεί τους ειδικούς.
Όπως εξήγησε στην Telegraph η Ζακλίν Μπόιντ, λέκτορας ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο Nottingham Trent: «Η ύπαρξη του dogxim πιθανόν να δείχνει αυξημένη επαφή μεταξύ άγριων και οικόσιτων ζώων».
Η Μπόιντ σημειώνει πως «δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, δεδομένης της ανθρώπινης επέκτασης σε άγριες περιοχές. Όμως, πέρα από τον εκτοπισμό ειδών και την απειλή για μη απειλούμενα ζώα όπως η αλεπού της πάμπας, αυξάνεται και ο κίνδυνος μετάδοσης ασθενειών μεταξύ ειδών».