Ένα πιάτο ορόσημο του ελληνικού οικογενειακού τραπεζιού, το μοσχάρι γιουβέτσι, που προσφέρει κλασική και διαχρονική απόλαυση.
Το γιουβέτσι δεν είναι ένα απλό φαγητό, είναι μνήμη και συναίσθημα. Κάθε μπουκιά είναι μια συνθήκη θαλπωρής που μας κάνει να νοσταλγούμε τη σπιτική φροντίδα της ιδιαίτερης περίστασης. Ταυτισμένο εν πολλοίς με την αργία της Κυριακής μας θυμίζει τη μαμά και τη γιαγιά που ξεκινούσαν από νωρίς να το φτιάχνουν για να το περιποιηθούν και να το «λεπτομερίσουν» ώστε να σιγοψηθεί με την ησυχία του και να μελώσει όπως πρέπει.
Μας θυμίζει επίσης εκείνο το βαρύ πυρίμαχο σκεύος που περιμέναμε πως και πως να βγει από τον φούρνο, ζεστό και μοσχοβολιστό, για να το απολαύσουμε μικροί και μεγάλοι. Και κάπου εδώ να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Μπορεί όταν μιλάμε για γιουβέτσι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό να είναι το κοκκινιστό κρέας, συνήθως μοσχάρι, που ψήνεται στον φούρνο μαζί με κριθαράκι αλλά ο όρος κυριολεκτικά αναφέρεται στο σκεύος. Γιουβέτσι λοιπόν στα τούρκικα είναι το πύλινο πυρίμαχο, είτε μεγάλο είτε μικρό (ατομικό), από το οποίο έχει πάρει το όνομά του και το εκάστοτε φαγητό που ψήνεται μέσα του ό,τι υλικά κι αν περιέχει. Άλλωστε ακόμα και το συγκεκριμένο φαγητό για το οποίο συζητάμε, δηλαδή το κοκκινιστό με το κριθαράκι, άλλοι το φτιάχνουν με αρνί, άλλοι με κοτόπουλο, με θαλασσινά, ακόμη και με ψάρια.
Δείτε όλα τα μυστικά και ολόκληρη τη συνταγή στο bovary.gr