Σύννεφα εμφανίζονται και πάλι στον χώρο των Ρυμουλκών Λιμένος. Διάφοροι παράγοντες του χώρου αλλά και της Ναυτιλίας γενικότερα φέρονται να πιέζουν εξωθεσμικά για την απονεύρωση του Π.Δ. 83/2022, το οποίο μετά από δεκαετίες αναχρονισμού επέβαλε κάποιους ελάχιστους κανόνες ασφαλείας.
Ενώ το μεγαλύτερο μέρος του κλάδου υπερθεματίζει για τη σημασία των θεμάτων ασφαλείας και προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος φαίνεται ότι αυτά δεν είναι αυτονόητα για κάποιους που πιέζουν για την ακύρωση σημαντικών τμημάτων του Νομοθετήματος.
Πηγές μας στη θεσμική εκπροσώπηση του κλάδου μας κατέστησαν σαφές πόσο καίριο είναι για όλους τους Έλληνες πολίτες να τύχουν εφαρμογής, χωρίς καθυστερήσεις, όλες οι προβλέψεις του Π.Δ. Αν ακυρωθεί για μια ακόμα φορά η πρόοδος θα δούμε ξανά ανεμότρατες με γάντζους να βγάζουν άδειες Ρ/Κ Λιμένος.
Ήδη, ενώ το Προεδρικό Διάταγμα όριζε ότι κάθε Οργανισμός Λιμένος στη χώρα θα έπρεπε ήδη να έχει κάνει μελέτες και εκδώσει Προδιαγραφές για τα Ρ/Κ στον χώρο ευθύνης του, μόνο ο ΟΛΘ το έχει πράξει, με τους λοιπούς «ανυπότακτους Γαλάτες» να ακυρώνουν μέχρι σήμερα το Νόμο του κράτους.
Τεράστια προβλήματα επισημαίνονται στον χώρο της πυρασφάλειας, για παράδειγμα, όπου η μόνη πραγματική πιστοποίηση διεθνώς είναι το FiFi I, που διέπεται από κανόνες των διεθνών Νηογνωμόνων, ενώ στην Ελλάδα έχουμε εφεύρει και συντηρούμε αφηγήματα-δικαιολογίες όπως τα FiFi ½ και FiFi ¼ - ιδέες που θυμίζουν το αυγό στα ψυγεία των αυτοκινήτων του '50 και του '60 και προκαλούν γέλωτα στη διεθνή ναυτιλιακή κοινότητα.
Όχι μόνο είναι κρίσιμο για τη χώρα μας να επιβληθεί το FiFi 1 όπου και όπως ορίζει το Π.Δ. αλλά είναι και αδύνατο να υποκρινόμαστε ότι έχουμε άλλη επιλογή.
Πέρα από τις φορτοεκφορτώσεις πετρελαιοειδών, για παράδειγμα, η μεταφορά εμπορευμάτων γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη με τα χαρακτηριστικά των νέων ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συστημάτων, τη στιγμή που η χώρα μας μάχεται για να γίνει κόμβος διαμετακομιστικού εμπορίου και να αυξήσει δραματικά τον όγκο μεταφορών.
Τα ηλεκτρικά και υβριδικά αυτοκίνητα, για παράδειγμα, έχουν συστοιχίες μπαταριών που απαιτούν 8 φορές περισσότερο αφροδιάλυμα ή νερό για την κατάσβεσή τους από ό,τι τα συμβατικά αυτοκίνητα.
Οι θιασώτες του προηγούμενου αιώνα, βέβαια, υπερθεματίζουν ότι η ασφάλεια είναι στα χέρια των «ικανότατων Ελλήνων Ναυτικών», λες και αυτό είναι ικανή συνθήκη για να μεταφέρουμε φορτία με πιρόγες και σχεδίες. Στην πραγματικότητα γίνονται ατυχήματα και με νεκρούς ακόμα όλα αυτά τα χρόνια με τα ρυμουλκά που όλοι τα ξέρουν και σκουπίζουν κάτω από το χαλί. Όταν στο εξωτερικό κάθε ατύχημα αναλύεται και βγαίνουν νέοι κανόνες και risk assessment procedures από αυτό, στην Ελλάδα κάνουν όλοι οι αρμόδιοι ότι δεν έχουν ιδέα.
Όταν όλα τα λιμάνια παγκοσμίως θέτουν σαν όριο ηλικίας τα 20 έτη, δεδομένων των νέων τεχνολογιών και της δυσκολίας ακόμα και εύρεσης ανταλλακτικών σε λίγο για παλιά και συμβατικά ρυμουλκά, στην Ελλάδα δεν μας πειράζει καθόλου αυτό και συνεχίζουν να μπορούν να δραστηριοποιούνται Ρ/Κ άνευ οποιουδήποτε ορίου ηλικίας…
Ύστερα, οι ικανότατοι Έλληνες Ναυτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν και μια ΣΣΕ που επιτρέπει 450 ώρες εργασίας το μήνα, ανοίγοντας παράθυρα για την παραβίαση των νομοθετημάτων περί ωραρίων ανάπαυσης και εργασίας, που οδηγούν νομοτελειακά σε πληρώματα μονίμως στα όρια των αντοχών τους. Φυσικά, τα Ρ/Κ που δουλεύουν συνεχώς θα έπρεπε να έχουν τουλάχιστον διπλές βάρδιες, αλλά, αν και έχει προβλεφθεί αυτό εδώ και δεκαετίες στις ΣΣΕ και γίνει νόμος του κράτους, καμία εταιρεία δεν τον εφαρμόζει και παρ' όλα αυτά τα Λιμεναρχεία που επιβλέπουν τα θέματα αυτά δεν φαίνεται να έχουν επιτύχει τη συμμόρφωση με το Νόμο…
Αυτό που πληροφορούμαστε μάλιστα είναι ότι αυτό γίνεται για σκοπιμότητες πολύ «μικρές» που προωθούν την υπερεργασία και υπερωριακή αμοιβή 200 περίπου εργαζομένων στα Ρ/Κ, ενώ, αν εφαρμόζονταν οι νόμοι και σταμάταγαν και τα φαινόμενα των «ξύλινων» ναυτικών -στη σύνθεση δηλωμένοι αλλά καθημερινώς απασχολούμενοι οπουδήποτε αλλού-, ο κλάδος θα απασχολούσε και θα στήριζε 500 ναυτικούς και τις οικογένειές τους.
Το Π.Δ. πέρασε μετά από μάχες, μελέτες, επιστημονικές παρεμβάσεις και με νωπή την καταστροφή από το «Αγία Ζώνη». Μέχρι σήμερα, όμως, το καθιστούν ανίσχυρο συμφέροντα μικροπρεπή που επιτρέπουν συνθήκες πραγματικών καταστροφών, εκατοντάδες φορές μεγαλύτερων τόσο στα πετρελαιοειδή όσο και στους συμβατικούς λιμένες σε ολόκληρη τη χώρα. Τα αστικά περιβάλλοντα της Αττικής, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας ζουν με τη δαμόκλειο σπάθη επαπειλούμενου ολέθρου, όπως και η βιομηχανία του τουρισμού ολόκληρη, γιατί κανείς αρμόδιος ή αναρμόδιος δεν μπορεί να πείσει τα κακά παιδιά του κλάδου να παίξουν με κανόνες που θα σέβονται όλους τους υπόλοιπους…