Συγκλόνισε η Μιχαέλα Φρουδαράκη, η οποία τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου ταξίδευε από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη με το μοιραίο τρένο που ενεπλάκη στο δυστύχημα στα Τέμπη.
Η Ηρακλειώτισσα, με καταγωγή από τον Μοχό, φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Πρώτη Θέση» του Creta και αναφέρθηκε σε όλα όσα συνέβησαν την τραγική νύχτα αλλά και για το θάνατο που είδε μπροστά της.
Μαρτυρία διασωθείσης στα Τέμπη: «Συνεχίσαμε το ταξίδι και κάποιοι... πέθαναν. Ήταν μοιραίο»
Η κοπέλα περιγράφει πώς ξεκίνησε το ταξίδι της με τη συγκεκριμένη αμαξοστοιχία:
«Είχα μπει στο τρένο από την αρχή του ταξιδιού, από την Αθήνα. Ήμουν σε όλη τη διαδρομή. Είχαμε σταματήσει για λίγο στη Λάρισα και μας είπαν πως υπήρχε 15λεπτη καθυστέρηση λόγω κίνησης των γραμμών. Μετά από ένα τέταρτο ξεκινήσαμε κανονικά και κάποιοι… πέθαναν. Δεν κάνω συχνά αυτό το δρομολόγιο. Ήταν μοιραίο…»
Η ώρα της σύγκρουσης -«Είδα ανθρώπους με αίματα, από θαύμα γλίτωσα»
«Την ώρα της σύγκρουσης έβλεπα ταινία με μια κοπέλα που καθόταν δίπλα μου. Ήμουν στο 4ο βαγόνι, περίπου στη μέση. Χτυπηθήκαμε κι εμείς. Λένε για το 3ο βαγόνι γιατί είχαν θανάτους, ενώ εμείς δεν είχαμε νεκρούς. Εκεί που καθόμουν, χτύπησε το τρένο το άλλο.
»Φανταστείτε, φορούσα ακουστικά, ευτυχώς, διότι με τη σύγκρουση έπεσα και μου κάλυψαν τα μάτια, που έπεσαν πάνω γυαλιά. Είμαι τυχερή, από θαύμα γλίτωσα. Είδα ανθρώπους με αίματα. Εγώ δεν έπαθα τίποτα σε σχέση με άλλους.»
«Επικρατούσε κομφούζιο…»
Η νεαρή κοπέλα, ούσα ακόμα σε σοκ, περιγράφει λεπτομερώς πώς απομακρύνθηκαν εκείνη και οι συνεπιβάτες της από το τρένο που παραλίγο να τους κοστίσει τη ζωή:
«Στην αρχή δεν είχαμε καταλάβει ότι η πόρτα ήταν ανοιχτή, ήμασταν σε σύγχυση. Το μόνο που βλέπαμε ήταν καπνός. Βλέπαμε φωτιές δίπλα μας, μικρές, το σημείο ήταν εκεί που χτύπησε το άλλο τρένο. Επικρατούσε κομφούζιο. Η μια πόρτα είχε ανοίξει κανονικά, αλλά ήταν από εκεί που είχε φωτιά και δεν μπορούσαμε να βγούμε. Ήταν ο γκρεμός.
»Ειλικρινά, δεν μπορώ να διακρίνω αν είδα φως λόγω της φωτιάς ή αν ήταν στο τρένο. Είδα τους φακούς όταν περάσαμε τις φωτιές. Κατεβήκαμε και ήταν όλο σίδερα, προχωρήσαμε λίγο πιο κάτω και πιανόμασταν από το εμπορικό τρένο με το οποίο συγκρουστήκαμε. Κάποιοι έπεφταν κάτω και χτυπούσαν, γιατί δεν μπορούσαν να προχωρήσουν. Σκαρφαλώσαμε πάνω στο ένα βαγόνι και περάσαμε από την άλλη πλευρά.»
«Είδα ακρωτηριασμούς, νεκρούς, τραυματίες, αίματα παντού»
Εν συνεχεία, σημειώνει με δυσκολία τα όσα είδε εκτός τρένου, αναφερόμενη σε νεκρούς και ακρωτηριασμούς:
«Ευτυχώς, δεν είχε απόλυτο σκοτάδι, λόγω φωτιάς. Ήταν πάρα πολύ μεγάλη, βλέπαμε καλά σε σχέση με το απόλυτο σκοτάδι.
»Βλέπαμε μπροστά μας άτομα νεκρά, είδα μια κοπέλα να κρατάει το κομμένο της πόδι, ακρωτηριασμούς, νεκρούς, τραυματίες, αίματα παντού.
»Είδα έναν νεαρό νεκρό στο έδαφος, δεν ήθελα να δω άλλο…»
Ευτυχώς για εκείνη, δεν χρειάστηκε να πάει στο κυλικείο:
«Δεν χρειάστηκε να πάω στο κυλικείο, γιατί έχω καλή συνήθεια να έχω μαζί μου πολλά νερά. Ο φίλος ενός συμφοιτητή μου πήγε στο κυλικείο και έμεινε εκεί…
»Παίρναμε τηλέφωνα όλοι. Ήρθαν ασθενοφόρα, μια κοπέλα είχε καταπιεί γυαλιά. Φανταστείτε, είχαν σχοινιά οι πυροσβέστες γιατί ήταν λασπωμένο το έδαφος και δεν μπορούσαν να ανέβουν.»
«Ενημέρωσα τους γονείς μου ότι έφτασα, χωρίς να ξέρουν για το δυστύχημα».
Σε ερώτηση του δημοσιογράφου για την επικοινωνία με την οικογένεια και αν είχε κινητό, απάντησε:
«Το κινητό μου το είχα στα πόδια μου, το βρήκα πολύ εύκολα, άρπαξα απλά την τσάντα μου, την έβαλα στους ώμους και πήγα προς τα έξω. Για καλή μου τύχη, είχα το τηλέφωνο.
»Δεν πήρα τους γονείς μου, τους πήρα την επόμενη μέρα το πρωί. Τους είχα στείλει ότι έφτασα. Είχαμε μιλήσει πολύ νωρίτερα, τους είπα ότι έφτασα, για να μην ανησυχήσουν. Τους πήρα πολύ νωρίς και τους ενημέρωσα τι έγινε…».
«Τα ασθενοφόρα δεν ήταν αρκετά»
Παράλληλα, τόνισε πως, αρχικά, τα ασθενοφόρα δεν ήταν αρκετά:
«Ήταν πολλά τα άτομα που χτύπησαν βαριά, τα ασθενοφόρα δεν ήταν αρκετά. Ένα παιδί που βρισκόταν πίσω μου είχε χτυπήσει στα πλευρά και πονούσε πάρα πολύ. Δεν βρέθηκε κάποιος να τον πάει νοσοκομείο. Παίρνανε τους φίλους τους να έρθουν να μεταφέρουν».
«Σκεφτόμουν αν θα ξαναδώ τα δικά μου άτομα»
Για τις σκέψεις της την ώρα που έλαβε χώρα η μοιραία σύγκρουση, είπε πως της είναι αδύνατο να το περιγράψει:
«Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω, σκεφτόμουν τα δικά μου άτομα και αν θα τα ξαναδώ.
Δεν ξέρω αν θα ξαναμπώ σε τρένο. Δεν θα ξαναμπώ σίγουρα με τέτοιες συνθήκες. Στο εξωτερικό είναι πολύ πιο ελεγχόμενα, ίσως να το έκανα.»
Ακόμα, απάντησε και για το αν θα κινηθεί νομικά, όπως κάνουν κάποιοι συνεπιβάτες της:
«Δεν μπορώ να σας απαντήσω με σιγουριά, αλλά είναι πολύ πιθανό και θα παρότρυνα κι άλλους να το κάνουν αυτό, για να υπάρξει κινητοποίηση, κοντέψαμε να πεθάνουμε…»