Τον Ζάχο Χατζηφωτίου αποχαιρέτησαν συγγενείς και φίλοι στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας πέθανε την Παρασκευή, σε ηλικία 99 ετών.
Ανάμεσα σε εκείνους που έδωσαν το «παρών» στην κηδεία του ήταν οι εγγονές του Ζάχου Χατζηφωτίου, Χριστίνα Τρίαρχου και Δωροθέα Πασχαλίδου, η Έλενα Χριστοπούλου, η Μαίρη Βιδάλη, η Μαρία Μπαλοδήμου, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, o Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο Χρήστος Ζαμπούνης, ο Μάκης Τσέλιος, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος και άλλοι.
Η κηδεία του Ζάχου Χατζηφωτίου έγινε με δημοτική δαπάνη, καθώς διετέλεσε για πολλά χρόνια δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος Αθηναίων.
Οδηγήθηκε στην τελευταία του κατοικία με την ελληνική σημαία πάνω στο φέρετρό του, όπως επιθυμούσε, κάτι που είχε εκφράσει το 2016 σε συνέντευξή του στον Alpha: «Έχω οικογενειακό τάφο, έχει δημοσιευθεί ο τάφος μου. Έχω φτιάξει την προτομή μου, που γράφει “Έζησα όπως ήθελα, χαίρετε”», δήλωσε τότε ο Ζάχος Χατζηφωτίου.
Ποιος ήταν ο Ζάχος Χατζηφωτίου
Έλληνας κοσμικογράφος, ένας «μπον βιβέρ» με πολλές αναμνήσεις της αθηναϊκής ζωής, ο Ζάχος Χατζηφωτίου ήταν μια μοναδική προσωπικότητα, γοητευτικός, γλεντζές, λάτρης του γυναικείου φύλου.
«Έζησα όπως ήθελα, θυελλωδώς καλά», έλεγε με αυταρέσκεια.
Γεννήθηκε στην Πλάκα, σε ένα σπίτι με θεόρατη βεράντα, που αγαπούσε, και σοφέρ τον Θανάση, που πήγαινε την οικογένεια στις βεγγέρες της εποχής. Κυριακές πρωί πάντα στη Μητρόπολη, όπως έλεγε όταν έκανε αναδρομή στα παιδικά του χρόνια… Μετά, όλη η οικογένεια για γλυκό στο Σύνταγμα και τα καλοκαίρια στο εξοχικό, στην Κηφισιά.
Η οικογένεια του Ζάχου Χατζηφωτίου ήταν από τα Ψαρά. Η οικογένεια έφυγε από το νησί το 1824, μετά την καταστροφή του από τους Τούρκους, και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Σύρο και τελικά στην Αθήνα, στην Πλάκα, όπου και γεννήθηκε ο Ζάχος Χατζηφωτίου, στις 28 Σεπτεμβρίου 1923.
Ο Ζάχος Χατζηφωτίου αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην Κατοχή, σε ηλικία 17 ετών, απέδρασε στην Αίγυπτο, όπου έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις, πρώτα ως στρατιώτης στους Ποντικούς της Ερήμου, στην πολιορκία του Τομπρούκ, και μετά συμμετέχοντας στην 3η Ορεινή Ταξιαρχία-Ρίμινι, η οποία μπήκε πρώτη στο Ρίμινι, όπου και παρασημοφορήθηκε.
Στα Δεκεμβριανά, η ταξιαρχία υπό τις διαταγές του ανέλαβε την εκδίωξη μικρού θύλακα του ΕΑΜ που είχε καταφύγει κοντά στο ρέμα του Αρδηττού, χωρίς θύματα, όπως έλεγε ο Ζάχος Χατζηφωτίου.
Μετά το τέλος του πολέμου και την επιστροφή του εργάστηκε στις επιχειρήσεις της οικογένειάς του (βιομηχανία και εμπόριο υφασμάτων) μέχρι το 1956. Από το 1956 και μέχρι το 1962 διετέλεσε διευθυντής εκδοτικού οίκου στο Παρίσι. Την περίοδο 1962-1970 δραστηριοποιήθηκε στη ναυτιλία και από το 1970 εμφανίζεται πλέον ως συγγραφέας και δημοσιογράφος.
Ήταν χρονογράφος στην εφημερίδα «Καθημερινή» (1974-1977), στον «Ταχυδρόμο» με το ψευδώνυμο «Ίακχος» από το 1975 και στα «Νέα» ως «Ο Διακριτικός», από το 1977. Εργάστηκε στην τηλεόραση και έγινε γνωστός από την εκπομπή «Το πεντάλεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου».
Έγραψε πολλά βιβλία, «Τα εν οίκω… εν Δήμω», «Πωλείται Συνείδησις», «Συννεφιάζει και στη Μύκονο», «Πάντα την Κυριακή», «Ο Ίακχος κι εγώ», «100 εκπομπές», «Χιούμορ και ζωγραφική», «Τα Μονοπάτια του Πολέμου» και άλλα.