Δεκατρία χρόνια πέρασαν από την ημέρα εκείνη που οι οικογενειακές διακοπές για την Μυρτώ και την μητέρα της Μαρία Κοτρώτσου στην Πάρο εξελίχθηκαν σε εφιάλτη.
Ηταν 22 Ιουλίου του 2012 όταν η Μυρτώ υπέστη φρικτή επίθεση στην Πάρο, από τον Πακιστανό Αχμέτ Βακάς ο οποίος καταδικάστηκε για βιασμό της 15χρονης τότε Μυρτούς και την δολοφονική επίθεση σε βάρος της.
Μια φρικτή επίθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο με την αγριότητά της και άφησε ένα κορίτσι τετραπληγικό και στη βυθισμένο στη σιωπή.
Η ανάρτηση της μητέρας της Μυρτούς που έκτοτε δίνει έναν τρομερό αγώνα για να σταθεί στο πλευρό της κόρης της, έχοντας η ζώη τους αλλάξει για πάντα, συγκλονίζει.
Η ανάρτηση της μητέρας της Μυρτούς της Πάρου για την άγρια επίθεση στο παιδί της, 13 χρόνια πριν
13 χρόνια από τότε….2012-2025
Σήμερα ξύπνησα με βαρειά διάθεση. Απο χθες σκεπτόμουν ότι αύριο είναι η μερα που σταμάτησε η ψυχή μου να ζει…να νοιωθει να χαίρετε και να ελπίζει.
Πριν λίγο δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από μακριά. Δεν έχει σημασία ποιος. Δεν έχει σημασία το ονοματεπώνυμο. Μπορεί να ήταν ένας επώνυμος ή ένας ανώνυμος. Σημασία έχει ότι κάποιος άλλος ανθρωπος εκτός από εμένα θυμήθηκε ότι σαν σήμερα ένα τέρας έλιωσε το κεφάλι του παιδιού μου και το έκανε τετραπληγικό ανίκανο να μιλήσει και να περπατήσει….το καταδίκασε σε μια ζωή σε αναπηρικό αμαξίδιο χωρίς να μπορεί να εκφράσει ούτε καν την λύπη του.
Και εγώ ένας απλός θεατής της δυστυχίας του, χωρίς να μπορώ να την ανατρέψω.
Και μετά ακούς δώστε μια δεύτερη ευκαιρία… συγχώρεση ίσως…πως; με τι δύναμη; με τι κουράγιο; Ποιος το είπε το έζησε και το έκανε; Ας μου πει κάποιος που βρέθηκε στην θέση μου. Οχι που το ξεπέρασε, που το ζει και θα συνεχίσει να το ζει κάθε μερα στην ζωή του στην καθημερινότητά του 24 ώρες το 24ωρο, ότι το έκανε.. ότι τα κατάφερε… και έπαψε να πονά…
Θεέ μου ας μην ξημέρωνε εκείνη ημέρα 22 Ιουλίου 2012
Κοιτάω τα μάτια σου κοιτάω το πρόσωπο σου και προσπαθώ να ρουφήξω δύναμη κουράγιο ελπίδα γιατί μόνο εσύ είσαι η πηγή για όλα αυτά.
Η κάθε ανάσα σου είναι που αναβλύζει όλα αυτά.
Και η ζωή συνεχίζεται….