Στις 26 Μαΐου, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και η Γιάννα Αγγελοπούλου παρουσιάζουν στην ΕΣΗΕΑ, με συντονιστή τον Παύλο Τσίμα, το βιβλίο του Γιώργου Λακόπουλου με τίτλο: «Η μπαλάντα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λιβάνης».
Είναι ένα πολιτικό δοκίμιο για τη διαδρομή σχεδόν μισού αιώνα: από την πρώτη απόπειρα της Ελλάδας να αναλάβει η Αθήνα, για δεύτερη φορά, τη διοργάνωση των συγχρόνων Ολυμπιακών Αγώνων, μέχρι τον θρίαμβο του 2004 που αναγνωρίσθηκε διεθνώς ως εθνικό επίτευγμα.
Η «ολυμπιακή επιδίωξη» της χώρας απέτυχε δύο φορές, κινδύνευσε την τρίτη, και εντέλει οργανώθηκε με υποδειγματικό τρόπο, δόξασε την Αθήνα, δημιούργησε νέες προϋποθέσεις ανάπτυξης, αλλά τελικά το υλικό και άυλο, κεφάλαιο που δημιούργησε εγκαταλείφθηκε!
Πέντε πρωθυπουργοί και διαδοχικές επιτροπές ασχολήθηκαν με το εγχείρημα. Που είχε στην τελική φάση της επιτυχίας του 2004 κεντρικό πρόσωπο τη Γιάννα Αγγελοπούλου : Έφερε τους Αγώνες στην Αθήνα και τους οργάνωσε κινητοποιώντας τη δυσκίνητη ως τότε δημόσια διοίκηση, την αυτοδιοίκηση, τον ιδιωτικό τομέα, τη νέα γενιά αλλά και την κοινή γνώμη και πήρε από παντού εύσημα για τον ελληνικό θρίαμβο και την «καλύτερη διοργάνωση» της νεότερης εποχής.
Για τη διοργάνωση των ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων υπήρξαν πολιτικοί διαξιφισμοί, παραπληροφόρηση, ενστάσεις και σύγχυση για τις συνθήκες, τα πρόσωπα και το αποτέλεσμα. Τα ερωτήματα αντί για απαντήσεις, προκαλούσαν νέα ερωτήματα.
Πως έφτασε η Ελλάδα στην ανάληψη των Αγώνων, πόσο κόστισαν, ποιος πλήρωσε, ποιοι ωφελήθηκαν, ποιες ευκαιρίες χάθηκαν και ποιο ήταν το τελικό πρόσημο για τη χώρα, την κοινωνία και την οικονομία;
Σ αυτή την τρικυμισμένη διαδρομή ποιοι συγκρούστηκαν με ποιους και πώς συμπεριφέρθηκαν τα κόμματα και τα ΜΜΕ; Πως διαχειρίστηκαν τους Αγώνες οι κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Σημίτη και Καραμανλή;
Από ποιους κίνδυνους και ποια χέρια πέρασαν η διεκδίκηση και η διοργάνωσή τους ; Πώς φτάσαμε στην άρτια διοργάνωση του 2004, πώς λειτούργησε ως μάνατζερ η Γιάννα Αγγελοπούλου; Ποιοι διεθνείς παράγοντες την υποστήριξαν και ποιος ήταν ο ρόλος του Θόδωρου Αγγελόπουλου στη διεκδίκηση;
Το βιβλίο αναζητώντας την αλήθεια και τις απαντήσεις,- και αξιολογώντας το πραγματικό αποτέλεσμα- ανατρέχει στα γεγονότα, φωτίζει τα παρασκήνια και τοποθετεί τα πρόσωπα στην εξέλιξή τους, με αποκαλυπτικό τρόπο, για να καταλήξει στο συμπέρασμα: στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν θαύματα, όταν υπάρχουν ικανές ηγεσίες.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Διάσωση εν πτήσει
<Την άνοιξη του 2000, το ζεύγος Αγγελοπούλου ήταν απασχολημένο πρωτίστως με τις επιχειρήσεις του. Έτσι το μόνο που δεν περίμεναν την ώρα που δειπνούσαν μετά την όπερα στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας –που είχαν πάει για Σαββατοκύριακο–, ήταν το τηλεφώνημα της Λένας Ζαχοπούλου από την Αθήνα: «Θέλει να σας μιλήσει ο πρωθυπουργός».
Κάλεσε τον Κώστα Σημίτη και όταν του είπε πού την πετυχαίνει, πρώτα «ζήλεψε» και μετά ρώτησε –με τον τυπικό, άχρωμο, τρόπο του…– «πότε σχεδιάζουν» να βρίσκονται στην Ελλάδα! Δεν είχαν τέτοια σχέδια, αλλά, αν υπήρχε λόγος, θα το έκαναν.
«Ελάτε στο Μαξίμου τη Δευτέρα το βράδυ, που τα πράγματα είναι πιο ήσυχα και θα έχουν φύγει οι κάμερες και οι δημοσιογράφοι».
Όταν πήρε τον Σάμαρανγκ, της είπε: «Βρίσκονται κοντά στην κόκκινη κάρτα και είναι στο έλεός σου. Ο Σημίτης σε χρειάζεται και θα συμφωνήσει σε οτιδήποτε ζητήσεις. Αλλά σε εξορκίζω, να τα πάρεις γραπτά».
Του απάντησε: «Δεν οργανώνονται Ολυμπιακοί Αγώνες σε τέσσερα χρόνια». Αλλά όταν δέχτηκε να τους κάνει να γίνονται, γραπτές εγγυήσεις δεν ζήτησε – και το μετάνιωσε.
Γνώριζε ότι πολλοί είχαν ασκήσει πιέσεις για την επιστροφή της: η ΔΟΕ, οι χορηγοί, τα τηλεοπτικά δίκτυα, η αθλητική οικογένεια, τα ΜΜΕ, υπουργοί. Αλλά και η ελληνική κοινωνία, όπως προέκυπτε από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Κάπως έτσι βρέθηκε τη Δευτέρα 8 Μαΐου 2000, εκτός προγράμματος, στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο πρωθυπουργός την υποδέχτηκε με το χαμόγελο της αμηχανίας – που τον χαρακτήριζε σε αυτές τις περιπτώσεις. Και άρχισε τη συζήτηση σαν να ήταν κάποιος… τρίτος: ανίχνευε αν θα δεχόταν την πρόταση να επιστρέψει – σε έναν ρόλο που… δεν της είχε αναθέσει όταν έπρεπε!
«Μου προτείνετε να αναλάβω την ευθύνη της ολυμπιακής προσπάθειας;» τον ερώτησε ευθέως – δύο φορές.
Λύθηκε η γλώσσα του και της πρόσφερε την προεδρία της Οργανωτικής Επιτροπής. Με τη διαβεβαίωση ότι η κυβέρνηση θα στήριζε με κάθε τρόπο τις προσπάθειές της.
Θα είχε πλήρεις εξουσίες και ουδείς υπουργός θα της δημιουργούσε προσκόμματα, όπως στην περίοδο της διεκδίκησης. Πρακτικά της ζητούσε να αναλάβει επιχείρηση διάσωσης εν πτήσει.
Ίσως η δεινή θέση του Σημίτη δεν θα την επηρέαζε, αν δεν ήταν και δεινή θέση της χώρας. Υπήρχε πράγματι το ενδεχόμενο να μετακινήσει η ΔΟΕ τους Αγώνες από την Αθήνα.
Είχε βρει και πού: Το Σίδνεϋ είχε ήδη έτοιμες τις εγκαταστάσεις για τη διοργάνωση του 2000, που είχε αναλάβει για το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς. Η επανάληψη το 2004 θα ήταν παιχνίδι για τους Αυστραλούς.
Για την Ελλάδα θα ήταν εξευτελισμός.