Μία σημαντική απόφαση εξέδωσε το Β’ τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία τίθενται τα όρια για ενδεχόμενες ευθύνες-υποχρεώσεις διαχειριστών Α.Ε. και λοιπών εταιρειών που πτωχεύουν ή κλείνουν, που όμως ουσιαστικά δεν είχαν καμία συμμετοχή στη διοίκησή τους.
Το δικαστήριο έκανε δεκτή αίτηση φορολογούμενου που στρεφόταν κατά της ΑΑΔΕ στην εκπνοή της προθεσμίας για την υποβολή αίτησης για την επίλυση υποθέσεων επιβολής φόρων ή προστίμων.
Με την απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου (2816/2020) απλοποιούνται οι διαδικασίες με τις οποίες τα αλληλεγγύως ευθυνόμενα πρόσωπα μπορούν να προστατευτούν με ενδικοφανείς προσφυγές προς τα αρμόδια φορολογικά όργανα, καθώς δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που διαχειριστές βρίσκονται αντιμέτωποι με φόρους, δασμούς και πρόστιμα με αποτέλεσμα να εκπλειστηριάζονται οι περιουσίες τους.
Συγκεκριμένα, η επταμελής σύνθεση του Β' Τμήματος του ΣτΕ έκρινε ότι:
«α) Με την προσφυγή που οι προσωπικώς και αλληλεγγύως ευθυνόμενοι ασκούν κατά της πράξης προσδιορισμού φόρου ή επιβολής προστίμου που εκδίδεται σε βάρος του νομικού προσώπου, στη διοίκηση, διαχείριση ή εκπροσώπηση του οποίου είναι εντεταλμένοι, μπορούν να προβάλλονται αφενός μεν λόγοι, με τους οποίους αμφισβητείται η συνδρομή των κατά νόμον προϋποθέσεων γένεσης της προσωπικής και αλληλέγγυας ευθύνης τους, αφετέρου δε λόγοι, αναγόμενοι στη νομιμότητα της οικείας καταλογιστικής πράξης ή της εν γένει φορολογικής οφειλής του κυρίως υπόχρεου νομικού προσώπου, όπως είναι κατεξοχήν οι λόγοι περί παραγραφής των σχετικών φορολογικών αξιώσεων. Για το παραδεκτό της προβολής λόγων περί ελλείψεως των κατά νόμον προϋποθέσεων της αλληλέγγυας ευθύνης δεν απαιτείται να προβάλλονται, σωρευτικώς, και λόγοι, με τους οποίους αμφισβητείται η νομιμότητα της καταλογιστικής πράξης ή της εν γένει φορολογικής υποχρέωσης του νομικού προσώπου. Τούτο ισχύει και αντιστρόφως.
β) Η προσωπική και αλληλέγγυα ευθύνη των εκκαθαριστών εταιρειών περιορισμένης ευθύνης, ανακύπτουσα κατά το μεταγενέστερο της λύσεως του νομικού προσώπου στάδιο της εκκαθαρίσεώς του, δεν καταλαμβάνει τις υπάρχουσες, κατά τον χρόνο λύσης της εταιρείας, φορολογικές της οφειλές, η είσπραξη των οποίων εξασφαλίζεται, άλλωστε, επαρκώς με την καθιέρωση της αλληλέγγυας ευθύνης των, κατά τον χρόνο αυτό, εντεταλμένων στη διοίκησή της προσώπων.
Κατ’ αναλογία, αντιθέτως, όσων ισχύουν για τους λοιπούς εντεταλμένους στη διοίκηση των νομικών προσώπων, οι εκκαθαριστές ευθύνονται προσωπικώς και αλληλεγγύως, κατά το μεν στάδιο της εκκαθάρισης, μόνον για την καταβολή των φορολογικών οφειλών που προέρχονται από παρακρατούμενους και επιρριπτόμενους στην κατανάλωση φόρους, κατά τον δε χρόνο περάτωσης της εκκαθάρισης, για την καταβολή, πέραν των φόρων αυτών, και του φόρου εισοδήματος (και, υπό το καθεστώς του Κ.Φ.Δ., και των λοιπών ρητώς κατονομαζόμενων στις οικείες διατάξεις φόρων και συναφώς επιβαλλόμενων τόκων και προστίμων)».