Πέθανε η ιστορικός, ομότιμη διευθύντρια Ερευνών στον Τομέα Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Λουκία Δρούλια.
Η Λουκία Δρούλια σπούδασε ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και απέκτησε Διδακτορικό Δίπλωμα 3ου κύκλου από το Πανεπιστημίου Σορβόννης (Paris IV, 1974). Συνεργάστηκε με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Βοηθός έρευνας KNE/EIE, 1960-1974, Κύρια ερευνήτρια, 1974-1981), στο οποίο διατέλεσε Διευθύντρια Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών (1981-1996) και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου (1986-1996). Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν σε θέματα κοινωνίας και παιδείας στην περίοδο του Ελληνικού Διαφωτισμού και τον 19ο αιώνα, στο κίνημα του Φιλελληνισμού στον 19ο αιώνα, στην ιστορία του ελληνικού βιβλίου και των ελληνικών βιβλιοθηκών (15ος-20ός αι.), στην περιηγητική λογοτεχνία για τη NA Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο (15ος-19ος αι.) και στην ιστορία του ελληνικού Τύπου (1784-1996).
Μία ιστορικός στην Unesco
Διατέλεσε μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Ο Ερανιστής» (1969-1986), διαχειρίστρια (Γ. Γραμματέας) του Ομίλου Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού (1969-1977), καθώς και εκπρόσωπος του EIE στη μη κυβερνητική Επιτροπή Ανθρωπιστικών Σπουδών του European Science Foundation στο Στρασβούργο (1987-1996). Την περίοδο 1989-1996 υπήρξε εθνική συντονίστρια του Ινστιτούτου Ιστορικών Ερευνών του ΕΙΕ και μέλος της Επιτροπής του προγράμματος της UNESCO «Δρόμοι του μεταξιού, δρόμοι επικοινωνίας». Διατέλεσε επίσης μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του περιοδικού «Revue des Etudes S.E. Européennes» (Βουκουρέστι, 1990-2000), μέλος της Εφορείας των Γενικών Αρχείων του Κράτους (1995-1997) και μέλος της Εφορείας της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος.
Οι δημοσιεύσεις της ιστορικού Λουκίας Δρούλια
Έχει δημοσιεύσει εκτενώς βιβλία, άρθρα και μελέτες σε συλλογικούς τόμους, μεταξύ των οποίων: Philhellénisme. Ouvrages inspirés par la guerre de l’Indépendance grecque. Répertoire bibliographique, Αθήνα 1974 (βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, 1976), Modern Greek Culture. A Selected Bibliography, C. Th. Dimaras, C. Koumarianou και L. Droulia, Θεσσαλονίκη 1968 (4η αναθεωρημένη έκδοση, Αθήνα 1974), Tο ελληνικό βιβλίο (σε συνεργασία με την Αικ. Κουμαριανού και την Evro Layton), Αθήνα 1986 (βραβείο της Association pour l’encouragement des études grecques, Παρίσι 1987), H ιστορία του ελληνικού βιβλίου. Προσεγγίσεις και σύγχρονες κατευθύνσεις της έρευνας. Βιβλιογραφία των ελληνικών εργασιών (1965-2000), Αθήνα 2001, και Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784-1974. Εφημερίδες, Περιοδικά, Δημοσιογράφοι, Εκδότες, (επιμέλεια: Λουκία Δρούλια – Γιούλα Κουτσοπανάγου), Αθήνα 2008.
Η περίφημη βιβλιοθήκη της
Η βιβλιοθήκη της Λουκίας Δρούλια αριθμεί περί τα 13.000 τεκμήρια και παραδόθηκε στο Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη τον Σεπτέμβριο του 2018. Κύριος προσανατολισμός της είναι η νεοελληνική ιστορία και λογοτεχνία, με έμφαση στον Ελληνικό Διαφωτισμό, την Επανάσταση και τον φιλελληνισμό, την περιηγητική λογοτεχνία και την ιστορία του ελληνικού βιβλίου και Τύπου.
Για την απώλεια της Λουκίας Δρουλια, η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λίνα Μενδώνη, δήλωσε:
«Έφυγε χτες από κοντά μας η Λουκία Δρούλια. Μία σπουδαία γυναίκα, επιστήμων διεθνούς κύρους, σεβαστή προσωπικότητα που μας ενέπνεε με την αφοσίωσή της στις ανθρωπιστικές σπουδές, την εργατικότητα, το ήθος, την αρχοντιά της. Υπηρέτησε στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών επί 36 έτη, προωθώντας την έρευνα στις νεοελληνικές σπουδές από όποιο μετερίζι τής δόθηκε. Καταπιάστηκε με θέματα Κοινωνίας και Παιδείας στην περίοδο του Ελληνικού Διαφωτισμού και τη συνέχειά τους στον 19ο αιώνα. Ερεύνησε διεξοδικά το φιλελληνικό κίνημα, την Ιστορία του Ελληνικού Βιβλίου και του Τύπου, αφήνοντας πίσω της ένα πλούσιο έργο-ορόσημα για τον νέο ερευνητή.
Η τελευταία μεγάλη προσφορά της Λουκίας Δρούλια ήταν η δωρεά της βιβλιοθήκης της, περισσότεροι από 13.000 τόμοι, στο Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη, μοναδικό θησαυρό για τις σπουδές τού 18ου και 19ου αιώνα. Αυτό που δεν προέβαλε ποτέ η Λουκία Δρούλια ήταν η καταγωγή της από παλιά φαναριώτικη οικογένεια που υπηρέτησε για πολλές γενεές την Ελλάδα. Ωστόσο, η ευγένεια, η συναδελφικότητα και η κρίση της θα συντροφεύουν όσους ευτύχησαν να συνυπηρετήσουν μαζί της. Ο σεβασμός στο έργο της θα συνοδεύει τη μνήμη της στις επερχόμενες γεννεές των ερευνητών. Στην οικογένειά της εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια».