Πως είναι να είσαι επαναστάτης; Χαλύβδινος, ζυμωμενος με αίμα συγκάτοικος του θανάτου όπως ο Σπάρτακος;
Παλικάρι ωραίο σα μύθος που άφησε την ιατρική καριέρα για να δολοφονηθεί στα βουνά της Βολιβίας; Στα χρόνια και τους τόπους που έζησα γνώρισα άσημους, αλλά γνήσιους επαναστάτες. Η κατάληξη τους κοινή: αποξένωση, απομόνωση, χλεύη και στο τέλος η συμπλεγματικοτερη κοινωνική ταμπελα. Γραφικός.
Το επιμύθιο; Είτε είσαι διάσημος, είτε άσημος επανάστατης θα έχεις άθλιο τέλος, εκθετικά ανάξιο αυτών που ήθελες να προσφέρεις.
Στον ελληνικό πολιτικό χώρο έχουμε άφθονα ανάλογα παραδείγματα, άλλωστε το λήμμα επανάσταση συνειρμεί στον Έλληνα την απελευθέρωση και την όψιμη απόκτηση εθνικής ταυτότητας.
Έτσι λοιπόν, ένας άσημος έφηβος πρωτοβγήκε πριν πολλά χρόνια στο γυαλί από συντηρητική μάλιστα δημοσιογράφο για να εξηγήσει το σκοπό των σχολικών καταλήψεων. Ως καχύποπτος μεσογειακός δεν πιστεύω στο κάρμα, αλλά πάλι πόση συνωμοσία μπορεί να κρύβει η επανεμφάνιση του εφήβου εκείνου ως υποψήφιου σωτήρα στα χρόνια του μνημονίου;
Τότε που οι αγορές ετοιμαζόταν να χορέψουν εκστατικά στους ήχους του νεοεμφανιζομενου βαλκάνιου νταουλτζή και η Γερμανία να αλωθεί από Έλληνες επαναστάτες χωρίς φουστανέλα.
Και τώρα, μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση αναδύεται από κάποιο άγνωστο πέλαγο μια Ιθάκη.
Δεν είμαι σίγουρος αν έπιασα το υπονοούμενο περί ομοιότητας με το μοναδικό έπος της ανθρωπότητας η την επάνοδο του αγριεμενου Οδυσσέα, αλλά…
Αλλά απλά δεν έχω αμνησία (ακόμα). Και πολύ περισσότερο δε θέλω να ξεχάσω. Πως σε μια μέρα τα παιδιά στο εργαστήριό μου φορτώθηκαν το ΦΠΑ μιας κοινωνίας παραδόμενης σε τράπεζες και στρατούς συνταξιούχων ψηφοφόρων, που οι μεν πρώτες πήραν την ταχύτερη άφεση αμαρτιών που έχει δοθεί ποτέ, οι δε δεύτεροι, όντας baby boomers του Καραμανλο-πασοκ οχύρωσαν όσο μπορούσαν τις αξιοπρεπείς συντάξεις τους στέλνοντας τα ίδια τα παιδιά τους να ξενιτευτούν.
Δεν ξεχνώ πως η οικολογική καταστροφή της πεντάμορφης χώρας μας που απαιτούν μνημόνια και ελίτ διευκολύνθηκε με την εσκεμμένη καθυστέρηση νόμων που θα προστάτευαν τη μοναδική περιουσία που μας απέμεινε. Δεν ξεχνώ την υποχρηματοδότηση της υγείας και παιδείας και των πάντων με πρόσχημα την "έξοδο" απ' τα μνημόνια και τη δημιουργία του ασφαλούς "προσκεφάλιου" στο οποίο αναπαύεται εδώ και δύο τετραετίες η κυβέρνηση, ενώ η κοινωνία οδηγήθηκε στο ράντζο…Δεν ξεχνώ, ως Μακεδόνας και χωρίς στάλα εθνικισμού, το βεβιασμένο βιασμό της ιστορικής αλήθειας για…ποιο τελικά λόγο; Μήπως γνωρίζει κανείς πόσο πια σημαντικά είναι αυτά τα Σκόπια στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη, που να αιτιολογεί τον κρυφό πόθο απόκτησης διεθνών διακρίσεων;
Και τώρα τι νέο παρουσιάζει ο οιονεί επαναστάτης και Οδυσσέας;
Αναμφίβολα το πολιτικό του ένστικτο είναι άκρως αναπτυγμένο. Η τριβή του με τη μεσαία τάξη τον καθοδηγεί στη αλάνθαστη υιοθέτηση της λαϊκής νοοτροπίας και κοσμοθεωρίας. Παραιτήθηκε από τη σάπια Βουλή (όλοι ίδιοι είναι), ακύρωσε συνεργάτες (τσίρκο οι κυβερνήσεις), κατήγγειλε τις μνημονιακές κυβερνήσεις (φταίνε οι άλλοι). Λόγια που τραβάνε σα μύγες τους δικαιολογημένα απεγνωσμενους ψηφοφόρους. Σκέφτομαι όμως πως αν, πχ ως διευθυντής μιας κλινικής, είχα σε 4 χρόνια αλλεπάλληλες θεραπευτικές αποτυχίες και στο τέλος θεραπευτικά αδιέξοδα, μεταμφιεσμένα σε μεταθανάτιες υποσχέσεις στους ασθενείς μου, μάλλον θα αποσυρόμουν πάραυτα περιοριζόμενος σε μελαγχολική αυτοκριτική. Και δεν νομίζω να επιχειρούσα να επανέλθω ως Δημοσθενικός σωτήρας, η βαριά αποτυχία στοιχειώνει τον άνθρωπο.
Δεν έχω χρόνο να διαβάσω όλο το υπερμεγέθες βιβλίο του κ. Τσίπρα. Έχω όμως τον ελάχιστο χρόνο που χρειάζεται να θυμηθώ. Έχω, ως βαθιά αντιμνημονιακός, λαχταρώντας την πραγματική ελευθερία πολίτης, χρόνο και ψυχραιμία να κρίνω. Και να θυμηθώ τους δικούς μου, αμόλυντους, ανιδιοτελείς, ανώνυμους επαναστάτες για να μην ξεχάσω τι σημαίνει αληθινή αντίσταση στη δυστοπική ολιγαρχία που ζούμε. Δεν ονειρεύομαι αφελώς, ούτε ψάχνω ουτοπίες. Οι βιωματικές όμως εμπειρίες είναι ο μόνος τρόπος μάθησης, όπως είπε ο μέγας φυσικός. Και δεν λησμονιούνται με ένα ταξιδάκι στην Ιθάκη.
* Ο Γιάννης Κοτσιανίδης είναι καθηγητής Ιατρικής ΔΠΘ