Mήπως έφτασε η ώρα για μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή»; Για να βρουν επιτέλους δικαίωση και τα όνειρα όσων είχαν προφητέψει πρόωρα το μέλλον και είχαν μοιραστεί τους «καημούς» τους σε δημόσια θέα.
Το ερώτημα επανέρχεται με αφορμή την πολυσυζητημένη «διακήρυξη» των «160 προσωπικοτήτων». Μια γρήγορη ματιά στις ιδιότητες των «160 προσωπικοτήτων» προδίδει πολλά για τη φυσιογνωμία του εγχειρήματος.
Απόστρατοι και στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, πρώην κορυφαίοι δικαστικοί, πρώην διπλωμάτες, ακαδημαϊκοί που έχουν κάνει επάγγελμα τα πολλά τελευταία χρόνια τα εθνικά θέματα και κυρίως τον «εξ Ανατολών κίνδυνο».
Στο επίκεντρο της δημοσιότητας και της κριτικής βρέθηκε η απροσχημάτιστη αποστροφή της διακήρυξης των «160» για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ. Δυστυχώς όμως τα «άνθη του κακού» δεν περιορίζονται εκεί.
Νέα Δεξιά
Ο σκληρός πυρήνας της διακήρυξης είναι η διαχρονική σημαία της εθνικοφροσύνης: «Η Ελλάς κινδυνεύει». Aπό τι; Από τους «δικαιωματιστές», τις μειονότητες, τους ξένους και τους μετανάστες. Από την «παρακμή» των πολιτικών κομμάτων. Από τις «υπερβολές» της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων. Από την Ευρώπη,η οποία λειτουργεί ως «Δούρειος Ιππος» για όλα τα προηγούμενα που απειλούν το «Εθνος». Και προφανώς από τη μόνιμη απειλή, την Τουρκία, η οποία έχει αιώνιο στόχο τη «συρρίκνωση του Ελληνισμού». Εθναμύντορες λοιπόν όλων των ειδών, ενωθείτε! Ο εχθρός προ των πυλών.
Εχει μικρό ενδιαφέρον η déjà vu επαναδιατύπωση της ίδιας και απαράλλακτης μπορεί και τα τελευταία 100 χρόνια, φτωχής και ταλαίπωρης ιδεολογίας της εθνικοφροσύνης από τους συντάκτες της διακήρυξης.
Εθνικισμός, τουρκοφαγία, ελληνικός επαρχιωτισμός, εσωστρέφεια, κρυφός ή φανερός αντιευρωπαισμός, αποστροφή στον φιλελευθερισμό και τα δικαιώματα είναι τα ίδια παλιά υλικά, επανασυσκευασμένα και πασπαλισμένα με λίγη modernité για λόγους πολιτικού marketing.
Το καινούργιο στοιχείο πίσω από την επανάληψη της ίδιας «κοινοτοπίας του κακού» είναι ότι πιθανόν όλη αυτή η «αγωνία» κρύβει πολιτικό πρόσημο. Οτι κάποιοι εκ των αφανών πρωταγωνιστών το αντιμετωπίζουν ως το πρώτο βήμα για τη συγκρότηση πολιτικού φορέα της Νέας Δεξιάς, στον χώρο δεξιότερα της ΝΔ.
Νέο κόμμα;
Είναι δεδομένες οι πληροφορίες που εμφανίζουν πρόσωπα και ομάδες να κινούνται δεξιότερα της ΝΔ σε αναζήτηση πολιτικής έκφρασης. Πάντα βέβαια υπάρχει η βάσιμη υποψία ότι είναι πολύ μικρή η απόσταση που χωρίζει διάφορους επίδοξους «Δελαπατρίδηδες» από την αναβίωση μιας νέας «Χρυσής Αυγής», έστω και με πιο κυριλέ και θεσμικά χαρακτηριστικά.
Υπάρχουν όμως στο πολιτικό σκηνικό, τρεις παράμετροι που, ειδικά την τρέχουσα περίοδο, καθιστούν πιο επικίνδυνο το εγχείρημα.
Πρώτο, η ΝΔ του Μητσοτάκη με τον κεντρικό στρατηγικό προσανατολισμό προς το κέντρο και την κεντροαριστερά, αφήνει ζωτικό χώρο προς τα δεξιά.
Δεύτερο, ο χώρος της Νέας Δεξιάς και της ακροδεξιάς παραμένει ορφανός, μετά την εξαφάνιση της Χρυσής Αυγής και των υπόλοιπων «σκευασμάτων» που τον είχαν εκπροσωπήσει στις προηγούμενες εκλογές. Ας μην ξεχνάμε, ότι στις εκλογές του 2015, η καθαρόαιμη ακροδεξιά (Χρυσή Αυγή και ΛΑΟΣ) πήραν περίπου 8%, ενώ και αρκετοί ψηφοφόροι των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου εκεί αλληθώριζαν. Επιπλέον, ο νέος επίδοξος εκφραστής του χώρου, η Ελληνική Λύση του Κ.Βελόπουλου μάλλον δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τις δυνάμεις της εθνικοφροσύνης. Τα «ορφανά» λοιπόν παραμένουν ορφανά και έτοιμα για υιοθεσία.
Τρίτο, η αξιοποίηση του «αντιεμβολιαστικού» κινήματος, η οποία εύκολα μπορεί να περάσει από την «κατάσταση-ψέκ» στον ζουρλομανδύα της Νέας Δεξιάς και της ακροδεξιάς.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο κίνδυνος για νέα πολιτικά γενητούρια είναι υπαρκτός.«Προφήτες» και σαλτιμπάγκοι διατίθενται σε αφθονία για να χτίσουν καριέρα πάνω στην τρέλα και τον ανορθολογισμό που μόνιμα δημιουργούν οι κρίσεις.Το υλικό είναι πάντοτε σε διαθεσιμότητα. Πατριδοκαπηλία, εθνικισμός και ευρωσκεπτικισμός. Διανοούμενοι της συμφοράς που ψοφάνε για «εθνικό ακροατήριο» και δημόσια αναγνώριση, επίσηςάφθονοι.
Το μόνο ενθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι όλοι αυτοί οι «εθναμύντορες», αφού σαλπίσουν τον νέο «Εθνικό Συναγερμό» θα απαγοητευθούν και θα επιστρέψουν στο σπίτι με τις πιτζάμες τους. Γιατί η ελληνική κοινωνία εμφανίζει στο τέλος ισχυρά αντισώματα ορθολογισμού και κοινής λογικής.
Μετατρέποντας γρήγορα τους διάφορους απόστρατους και τους λοιπούς συνοδοιπόρους από «Σωτήρες του Εθνους» σε ανέκδοτο και σε «Μίκυ Μάους» της πολιτικής.