Ο Ηλίας Μόσιαλος «χτύπησε» ξανά, αυτή τη φορά αναφερόμενος στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και τους στόχους που θα έπρεπε να έχει, ειδικά την περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού.
Ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης σε διεθνείς οργανισμούς για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού και καθηγητής της πολιτικής της υγείας στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου (LSE) μας έχει συνηθίσει στις αναρτήσεις για τα σημεία των καιρών. Ειδικά για την αντιμετώπιση των πολιτών στην πανδημία. Σε σημερινή του ανάρτηση, αναφέρθηκε στην κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος και τους στόχους που θα πρέπει να θέσει.
Η ανάρτηση του Ηλία Μόσιαλου
Ακολουθεί ολόκληρη η ανάρτηση του Ηλία Μόσιαλου:
«Η εκπαίδευση είναι ένας από τους ισχυρότερους παράγοντες πρόβλεψης για την υγεία και τον πλούτο των μελλοντικών εργαζομένων μιας χώρας. Ορθά εστιάζουμε στην ασφάλεια των μαθητών και των εκπαιδευτικών αλλά εκτός από την ποσότητα της διδακτικής «ύλης» θα έπρεπε να εστιάζουμε στα πραγματικά θέματα που ανέδειξε η πανδημία στη χώρα μας αναφορικά με την εκπαίδευση. Να συζητήσουμε για το θέμα των υποδομών, την τηλεκπαίδευση, τις υψηλές δαπάνες για τα φροντιστήρια και τους στόχους του εκπαιδευτικού συστήματος.
»Ενα παιδαγωγικό σύστημα πρέπει να έχει ως άξονα τη διερεύνηση της γνώσης και τη δημιουργία κριτικής προσέγγισης και σκέψης, ενώ η έλλειψη της δυνατότητας κριτικής προσέγγισης φαίνεται σε κάθε κρίση για ένα μέρος της κοινωνίας. Το πώς ανταποκρινόμαστε ως πολίτες στον βομβαρδισμό της πληροφορίας σε αυτή την πανδημία, τι δείχνει;
»Δείχνει πως χρειαζόμαστε ένα ασφαλές αλλά διαφορετικό σχολείο. Ενα σχολείο που θα παράγει ενεργούς πολίτες με φιλοδοξίες. Ενα σχολείο που δεν θα προετοιμάζει μαθητές κυρίως για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια. Χρειαζόμαστε ένα δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης που θα ανταγωνίζεται σε υποδομές και τεχνολογία τα ιδιωτικά σχολεία. Ενα σχολείο που θα δίνει τη δυνατότητα στην κόρη ενός αγρότη ή μιας εργάτριας να έχει το ίδιο επίπεδο εκπαίδευσης με την κόρη ενός εύπορου πολίτη. Δεν θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες, γιατί οι πρώτοι δύο γονείς δεν θα αποκτήσουν ποτέ τις διασυνδέσεις του τρίτου. Αλλά τα παιδιά τους θα προσπαθήσουν με αυτοπεποίθηση να το παλέψουν και να υπερβούν όσο γίνεται τα όρια που καθορίζουν οι κοινωνικές ανισότητες.
Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα της εκπαίδευσης: αναπαράγει κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές ανισότητες ή προάγει την ισοτιμία;»