«Καλύτερα να μην ζούσα να δω έτσι το χωριό μου, πονάει η ψυχή», καταθέτει μέσα από την καρδιά του ο Γιώργος, ένας κάτοικος Γουβών Εύβοιας που είδε το τροχόσπιτό του να τυλίγεται στις φλόγες.
«Περιμένουμε να ξημερώσει. Να μετρήσουμε τις πληγές μας. Ζήσαμε την κόλαση δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα…», αναφέρει ο ίδιος στη συνέχεια. Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι κάτοικοι σταμάτησαν με τα χέρια τους το καταστροφικό πέρασμα της φωτιάς. «Το 1992 με τσαπιά και με τσεκούρια την είχαμε σταματήσει…», εξηγεί.
Τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει τη θλίψη και την απελπισία των κατοίκων της Β. Ευβοίας που πρέπει να βρουν ξανά τη δύναμη να στήσουν τη ζωή τους από την αρχή. «Ενωμένοι αγωνιζόμαστε, αλλά έρχεται κι ένας χειμώνας …» τονίζει ο Γιώργος μιλώντας στον ρεπόρτερ του σταθμού, Παναγιώτη Σπυρόπουλο. «Τι συνέβη με το τροχόσπιτό σου στο Πευκί», τον ρωτά ο δημοσιογράφος για να απαντήσει: «Το ησυχαστήριο μου, το στολίδι μου έγινε παρανάλωμα. Να είναι καλά τα χέρια μου θα το ξαναφτιάξω».