Εχει καλύψει δημοσιογραφικά συνθήκες πολέμου, πραξικοπήματος, τρομοκρατίας όλα αυτά τα χρόνια στην Κωνσταντινούπουλη, ποτέ όμως δεν την έχει δει τόσο άδεια, γράφει ο δημοσιογράφος Μανώλης Κωστίδης και μας οδηγεί στα σοκάκια της.
«Μέσα σε αυτές τις τριανταπέντε ημέρες, η ζωή μου είναι ιδιαίτερα έντονη. Θα έλεγα πρώτη φορά είχε τόση αγωνία και ένταση γεμάτη με τόσες «μάχες». Από την 28η Φεβρουαρίου μέχρι και τις 15 Μαρτίου ήμουν στην Αδριανούπολη για να καλύψω το θέμα του Έβρου, με χιλιάδες μετανάστες να προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα από την Τουρκία στην Ελλάδα και όλα όσα συνέβησαν στην ευρύτερη περιοχή. Για μένα ήταν μια ενημερωτική «μάχη». Μόλις αποφασίστηκε να επιστρέψω στην Κωνσταντινούπολη, ήδη είχαν ανακοινωθεί τα πρώτα κρούσματα στην Τουρκία. Τώρα έπρεπε να αρχίσω να καλύπτω τη «μάχη του κορωνοϊού»!
Ενώ είχα ταξιδέψει στην Αδριανούπολη με λεωφορείο, τα ταξίδι της επιστροφής μου στο σπίτι μου, έγινε με Ι.Χ, καθώς φοβόμουν για τα κρούσματα του κορωνοϊού. Ο τρόπος εργασίας μου δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, συνεχίζω να κυκλοφορώ στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, φυσικά με μεγαλύτερη προσοχή. Το κάνω αυτό καθώς πιστεύω πως ως δημοσιογράφος, για να μπορώ να δίνω το κλίμα που επικρατεί στην Τουρκία, θα πρέπει να βλέπω, να ακούω να αισθάνομαι όσα συμβαίνουν εκεί που βρίσκομαι και να μην τα παρακολουθώ μέσω του υπολογιστή μου ή τα τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας. Κι αυτό κάνω, μιλώ με τον μπακάλη, τον ταξιτζή, τον πωλητή στο κατάστημα, τον υπάλληλο του δήμου, τον πολιτικὀ, πάντα μέσω «κοινωνικής απόστασης» των δυο μέτρων.
Τις πρώτες ημέρες εδώ ήταν πιο χαλαρά σε σχέση με όσα μέτρα είχαν ληφθεί στην Ελλάδα. Για παράδειγμα ενώ είχε επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας στην Ελλάδα, στο Πέρα τα περισσότερα καταστήματα ήταν ανοιχτά κι εγώ έφαγα ντονέρ ( γύρος) σε κατάστημα κοντά στην πλατεία Ταξίμ. Όπως με φίλους πήγαμε για ψάρι στο Βόσπορο. Λίγες ημέρες μετά άρχισαν κάπως να ανακοινώνονται επιπλέον μέτρα. Μέχρι σήμερα όμως εμείς κυκλοφορούμε ελεύθεροι αλλά τα περισσότερα καταστήματα έκλεισαν. Το καθημερινό πρόγραμμα μου περιλαμβάνει ξύπνημα στις 6 το πρωί ετοιμασία για την πρωϊνή ενημέρωση του Σκάι, πάω στον μπακάλη, αγοράζω εφημερίδες και πηγαίνω σε κεντρικό σημείο της Πόλης για ζωντανή μετάδοση. Μετά επιστροφή στο σπίτι. Πρωινό με την οικογένεια μου. Αργότερα συνεχίζω να εργάζομαι στο σπίτι, γράφω τα κείμενα μου στον Ελεύθερο Τύπο, και στο ibna.gr ενημερώνω με mail τον Σκάι για τις εξελίξεις και όλη μέρα μεταδόσεις, κάποιες μέσα από το σπίτι τις περισσότερες όμως έξω.
Το απόγευμα διαβάζω βιβλία κυρίως ιστορίας και τώρα ξεκίνησα τουρκική λογοτεχνία με τα βιβλία του Γιασάρ Κεμάλ. Το βράδυ προετοιμασία για το κεντρικό δελτίο και ολοκλήρωση του κειμένου για την εφημερίδα με τα νέα στοιχεία που ανακοινώνει ο υπουργός Υγείας της Τουρκίας για νεκρούς και κρούσματα. Καθημερινά φροντίζουμε να περπατάμε τουλάχιστον μια ώρα. Αγαπημένη διαδρομή είναι Καμπάτας- Mπεσίκτας ή Καμπάτας μέχρι τη γέφυρα του Γαλατά και επιστροφή στο σπίτι. Πρέπει να βλέπω θάλασσα!
Έχει αλλάξει η ζωή μου καθώς σχεδόν κάθε 15 ημέρες ταξίδευα μεταξύ Αθήνας και Κωνσταντινούπολης. Τώρα είμαι κλεισμένος σε 2-3 γειτονιές. Μου λείπουν μέλη της οικογένειας μου που ζουν στην Αθήνα, τα ανίψια μου, οι φίλοι μου και οι καφέδες που πίνουμε μαζί, οι συνάδελφοι μου. Κάτι που θα ήθελα να έχω σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο είναι οι κυριακάτικες εφημερίδες της Ελλάδας. Εδώ με τους φίλους μας μιλάμε στα τηλέφωνα, με βιντεοκλήσεις κτλ. Μας λείπουν καθώς είναι τόσο κοντά μας κι όμως δεν τους συναντάμε. Αγαπημένη μου στιγμή είναι η τηλεδιάσκεψη με τους συναδέλφους μου και τους διευθυντές μου στον Σκαϊ, καθώς με όσα λέμε και συζητάμε με κάνουν να αισθάνομαι πως είμαι δίπλα τους και μαθαίνω αναλυτικά τις ειδήσεις , πίσω από τις κάμερες. Όπως και τα τηλεφωνήματα και τα mail με την εφημερίδα.
Στο σπίτι, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας φροντίζουμε να μην κυκλοφορούμε με πιτζάμες κτλ. ´Ολη μέρα με κανονικά ρούχα για να είμαστε σε ρυθμούς καθημερινότητας και με την ελπίδα πως σύντομα θα τελειώσουν όλα. Οι πιτζάμες μας είναι μόνο για τον ύπνο! Αλλιώς θα τεμπελιάσουμε! Γεννήθηκα στην Πόλη, μεγάλωσα εδώ και την λατρεύω. Έχω ζήσει αλλά και έχω καλύψει δημοσιογραφικά πολλά γεγονότα. Πραξικόπημα το 1980, απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, τρομοκρατικά χτυπήματα, όμως ποτέ δεν είχα φανταστεί πως οι δρόμοι της θα ερημώσουν τόσο πολύ, θα χάσει τόσο τη ζωντάνια της. Η ομορφιά της Κωνσταντινούπολης για μένα είναι οι γεμάτοι δρόμοι της που σε παρασέρνουν οπουδήποτε φανταστείς. Τώρα στους άδειους δρόμους της δυσκολεύομαι να ονειρευτώ,να ταξιδέψω.
Όμως τέτοιες ημέρες δύσκολες η ηρεμία της καθημερινότητας με ταξιδεύει και στο προσωπικό μου παρελθόν. Χθες με τη γυναίκα μου πήγαμε μέχρι το Σαρίγιερ στο Βόσπορο, αγοράσαμε μια πεσκανδρίτσα, φάγαμε εκεί τυροπιτάκια και πίτες, στο ‘’Sariyer Borekcisi’’ και επιστρέψαμε οδηγώντας στους άδειους δρόμους της Πόλης. Είχα να κάνω τα ίδια πράγματα 35 χρόνια με την ίδια ακριβώς σειρά όπου ο πατέρας μου, τέλη δεκαετίας του ’70 αρχές του ’80, μας πήγαινε με το αμάξι στα ίδια μέρη για να φάμε τυροπιτάκια ή ψάρι στις ταβέρνες του Βοσπόρου. Στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι σκέφτηκα πως ο κορωνοϊός και όλοι οι περιορισμοί που μας έχουν επιβληθεί, ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε το παρελθόν μας και όσα απλά πράγματα κάναμε με ελάχιστους πόρους και όμως μας έφερναν τεράστια ευτυχία. Τα οικογενειακά τραπέζια κάθε βράδυ, όπως και κάθε Κυριακή, το τηλεφώνημα στη γιαγιά. Ένας περίπατος με τον μπαμπά, με τον φίλο ή με τον άνθρωπο που ερωτευτήκαμε δίχως πολυτέλειες, δίχως υπερβολές και χωρίς πολλές εξόδους. Το βιβλίο τώρα και πάλι η καλύτερη συντροφιά!
Με είχε συγκλονίσει ένα μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού, το οποίο το σημείωσα στο μπλοκάκι που κρατώ και κάποιες φορές το διαβάζω, όταν κι εγώ όταν χάνω την ελπίδα μου. "Και αυτή η δοκιμασία θα περάσει. Θα φύγουν τα σύννεφα, και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα εξαλείψει τη θανατηφόρα επίδραση του ιού. Όμως η ζωή μας θα έχει αλλάξει. Και η δοκιμασία είναι μία ευκαιρία να αλλάξει προς το καλύτερο. Προς την κατεύθυνση της εδραίωσης της αγάπης και της αλληλεγγύης" δήλωσε ο ίδιος. Με τέτοιες σκέψεις παρηγορώ τον εαυτό μου κι ελπίζω πως θα γίνει το θαύμα για να βγούμε από τα σπίτια μας και ελεύθεροι αλλά και βελτιωμένοι.»