Ολοκληρώθηκε χθες (25/11) η δίκη σε πρώτο βαθμό για τον θάνατο του 22χρονου φοιτητή Νικόλα Μπιτσάκη, ο οποίος σκοτώθηκε τον Φεβρουάριο του 2022 όταν τμήμα εγκαταλελειμμένου κτιρίου στη Λάρισα κατέρρευσε πάνω του.
Όπως μεταδίδει η τοπική ιστοσελίδας onlarissa.gr, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας έκρινε ένοχους τον ιδιοκτήτη του ακινήτου και την πρώην προϊσταμένη της Πολεοδομίας, επιβάλλοντας ποινές φυλάκισης 2 ετών και 2 μηνών για τον πρώτο και 20 μηνών για τη δεύτερη, αμφότερες με τριετή αναστολή. Σύμφωνα πάντα με την ίδια πηγή, η ανακοίνωση των ποινών προκάλεσε έντονα ξεσπάσματα μέσα στη δικαστική αίθουσα.
«Ντράπηκε και η ντροπή», λέει ο πατέρας του άτυχου φοιτητή
Ο πατέρας του άτυχου φοιτητή, Μάνος Μπιτσάκης, λίγες ώρες αργότερα δημοσιοποίησε ένα φορτισμένο κείμενο, καταγγέλλοντας ευθέως ότι η απόφαση δεν αποδίδει δικαιοσύνη. «Σήμερα ντράπηκε και η ντροπή. Η τελευταία πράξη στο θέατρο του παραλόγου που λέγεται δικαιοσύνη ολοκληρώθηκε – και η αδικία θριάμβευσε», έγραψε, περιγράφοντας πως ένιωσε «μόνος απέναντι σε ένα σύστημα που δεν πονάει για τα παιδιά που χάνονται».
Ο ίδιος σημείωσε πως το παιδί τους δεν γύρισε στο σπίτι, όμως η Πολιτεία θεώρησε πως αρκούν «ποινές-χάδι», που δεν αντανακλούν το μέγεθος της αδιαφορίας που στοίχισε τη ζωή του 22χρονου. «Ντρέπομαι που είμαι μέλος αυτής της κοινωνίας», ανέφερε, κάνοντας λόγο για «ένα χαστούκι στο μάγουλο» σε έναν αγώνα που κράτησε χρόνια.
Στο κείμενό του ο πατέρας επιμένει πως ο Νικόλας «δεν δικαιώθηκε», χαρακτηρίζοντας ντροπιαστική την αναστολή των ποινών και υπογραμμίζοντας ότι «μια ζωή χάθηκε κι όμως οι υπεύθυνοι έφυγαν σαν να μην έκαναν τίποτα». Η απόφαση, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν αποτελεί δικαιοσύνη, αλλά «προσβολή» και «παραδοχή αδυναμίας», καθώς το σύστημα έδειξε το πραγματικό του μέγεθος και ήταν «μικρό». Η οικογένεια νιώθει «βαθιά αδικημένη και προδομένη», όπως σημειώνει ο πατέρας, αναφέροντας ότι η ζωή του παιδιού τους αντιμετωπίστηκε σαν ένα απλό περιστατικό, χωρίς τη σοβαρότητα που άξιζε. «Εμείς τον θάψαμε. Και σήμερα νιώσαμε ξανά ότι τον χάνουμε -αυτή τη φορά από την ίδια τη Δικαιοσύνη που έπρεπε να τον δικαιώσει», γράφει, προσθέτοντας πως δεν ζητούν εκδίκηση αλλά το αυτονόητο: την πραγματική τιμωρία των υπεύθυνων όταν ένας άνθρωπος χάνεται από παραλείψεις και αμέλεια.
Κλείνοντας, ο πατέρας του Νικόλα σημειώνει ότι «απέναντι στην αλήθεια και το βάρος μιας χαμένης ζωής στάθηκαν πολλοί μικροί-μικροί στο θάρρος, μικροί στην ευθύνη, μικροί στη δικαιοσύνη που όφειλαν να αποδώσουν». Υποστηρίζει πως η ντροπή αυτής της απόφασης θα συνοδεύει για πάντα όσους την υπέγραψαν, αλλά ο Νικόλας «θα μείνει για πάντα πιο μεγάλος από όλους όσους τον αδίκησαν».