Οι πολιτικές επαφές και ζυμώσεις συνεχίζονται αδιάκοπα στην Ιταλία, σ' αναζήτηση λύσης, μετά την κρίση που ξέσπασε την περασμένη Τετάρτη, με την αποχώρηση των δυο υπουργών του κόμματος του Ματέο Ρέντσι, «Ζωντανή Ιταλία», από την κυβέρνηση του Τζουζέπε Κόντε.
Σήμερα το πρωί, ο Έττορε Ροζάτο, συντονιστής της «Ζωντανής Ιταλίας» θέλησε να ρίξει τους τόνους: «αν ο Κόντε έχει την απαιτούμενη βούληση μπορούμε να βρούμε λύση μέσα σε δυο ώρες», τόνισε χαρακτηριστικά. «Ο Κόντε πρέπει να οικοδομήσει μια σχέση εμπιστοσύνης, ανάμεσα στον ίδιο και στην πλειοψηφία των δυνάμεων που τον στηρίζουν», πρόσθεσε ο Ροζάτο.
Το τελευταίο σαρανταοκτάωρο, διαλλακτικά μηνύματα έφτασαν και από την παραιτηθείσα υπουργό Γεωργίας Τερέζα Μπελανόβα η οποία ανήκει, επίσης, στο κόμμα του Ρέντσι.
Στο μεταξύ, οι πολιτικοί αναλυτές υπογραμμίζουν ότι «η ώρα την αλήθειας» θα σημάνει την Τρίτη, στην γερουσία, όταν θα διαπιστωθεί αν η κυβέρνηση διαθέτει ακόμη την αναγκαία πλειοψηφία. Μέχρι αυτή την στιγμή, δεν μπορεί να αποκλεισθεί καμία εξέλιξη. Παράλληλα με τις επαφές του Ρέντσι με μέρος της πλειοψηφίας που μόλις εγκατέλειψε, βρίσκεται σε εξέλιξη και προσπάθεια του Τζουζέπε Κόντε και συνεργατών του να εξασφαλίσει εναλλακτική υποστήριξη. Υπάρχουν επαφές με γερουσιαστές του κεντρώου χώρου, με απογοητευμένους «πεντάστερους» και, όπως διαρρέει, με μεμονωμένους γερουσιαστές του κόμματος Φόρτσα Ιτάλια, του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Όπως γράφει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο ιταλικός Τύπος, τις περασμένες ημέρες αναφέρθηκε σε «πρόθυμους» γερουσιαστές, αλλά στελέχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας προτιμούν να κάνουν λόγο για «οικοδόμους σταθερότητας». Το μόνο σίγουρο, είναι ότι αν δεν προκύψει συμβιβασμός με τον Ρέντσι, ο Κόντε χρειάζεται 11 νέους γερουσιαστές για να μπορέσει να συνεχίσει να κυβερνά.
Προς αρωγή του, στην γερουσία δημιουργήθηκε ήδη μια νέα ομάδα, η «Maie- Italia 23», η οποία προτίθεται να στηρίξει το κυβερνητικό έργο μέχρι το 2013. Προς το παρόν, όμως, μετρά μόνο πέντε μέλη.
Το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα τάσσεται υπέρ της «διεύρυνσης των πολιτικών ορίων της κυβερνητικής πλειοψηφίας», αλλά πρέπει να ληφθεί υπόψη ο κίνδυνος μιας υπερβολικά ετερογενούς κυβερνητικής συμμαχίας, με φάσμα που μπορεί να ξεκινά από την Ιταλική Αριστερά και να φτάνει μέχρι τον καθολικό, κεντρώο χώρο.
Ακόμη και αν ο Κόντε καταφέρει να εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία στην γερουσία, υπάρχει και ένας ακόμη κίνδυνος: αν η αντιπολίτευση, με τις ενδεχόμενες ψήφους του Ρέντσι, καταφέρει να αυξήσει τις δυνάμεις της (με διαφορά μόνον μίας ή δυο ψήφων από την κυβέρνηση στην γερουσία) μπορεί να προκύψει ουσιαστικό πρόβλημα πολιτικής σταθερότητας και κυβερνητικής βιωσιμότητας.