Τις σκέψεις του για την αστυνομική αυθαιρεσία κατέθεσε ο γνωστός ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης με αφορμή την υπόθεση του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ στο Κουκάκι.
Ο Μαρκουλάκης ο οποίος είχε λάβει την τελευταία τιμητική θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΝΔ σε ανάρτησή του στο Facebook τονίζει πως «το ερώτημα δεν είναι αν είμαστε υπέρ ή κατά των καταλήψεων, υπέρ ή κατά των εκκενώσεών τους, υπέρ ή κατά της έννομης τάξης, υπέρ ή κατά της κυβέρνησης (οι απόψεις μας, τα αισθήματά μας, η ιδεολογία μας, οι ενστικτώδεις αγκυλώσεις μας, αυτά κι αν είναι εδώ άνευ σημασίας). Το ερώτημα είναι μόνο ένα: αν παραβιάστηκαν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα».
Οπως μάλιστα σημειώνει «τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι α λα καρτ - και το κράτος οφείλει να είναι εγγυητής και προστάτης τους. Εφόσον παραβιάστηκαν, αυτό πρέπει να φανερωθεί, όχι εδώ, θεσμικά. Και οι παραβάτες να υποστούν τις συνέπειες».
Για να καταλήξει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: «Η κραυγή του Ινδαρέ στην ταράτσα απαιτεί μιαν απάντηση. Για να πάρουμε την απάντηση, πρέπει να μάθουμε να θέτουμε σωστά την ερώτηση».
Η ανάρτηση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη:
“Αυτή είναι η Ελλάδα, ένας διαρκής εμφύλιος” φώναζε δεμένος ο Δημήτρης Ινδαρές, στην ταράτσα του σπιτιού του. Η φράση του αυτή πραγματικά με συγκλόνισε. Όμως:
Το ερώτημα δεν είναι ο Δημήτρης Ινδαρές και τι σόι άνθρωπος είναι (είναι ένας ευγενικός, πράος, υπέροχος άνθρωπος, ένας γλύκας - αλλά εδώ αυτό είναι άνευ σημασίας)
Το ερώτημα δεν είναι αν του συμπαραστεκόμαστε ή όχι (προφανώς ναι, συμπαραστεκόμαστε πάντα σε όσους αναγνωρίζουμε ως Δικούς μας και μένουμε συνήθως απαθείς στους Άλλους - επίσης εδώ είναι άνευ σημασίας)
Το ερώτημα δεν είναι αν είμαστε υπέρ ή κατά των καταλήψεων, υπέρ ή κατά των εκκενώσεών τους, υπέρ ή κατά της έννομης τάξης, υπέρ ή κατά της κυβέρνησης (οι απόψεις μας, τα αισθήματά μας, η ιδεολογία μας, οι ενστικτώδεις αγκυλώσεις μας, αυτά κι αν είναι εδώ άνευ σημασίας)
Το ερώτημα είναι μόνο ένα: αν παραβιάστηκαν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
(Λέγονται θεμελιώδη γιατί η δημοκρατία (πρέπει να) τα προσφέρει σε όλους αδιακρίτως - και στον Ινδαρέ και στους εργαζόμενους της Μαρφίν, και στον Ζακ και στον Γρηγορόπουλο και στον Κορκονέα, και σ’ εκείνο το αγόρι από το Αφγανιστάν που διαμελίστηκε από βόμβα σε κάδο απορριμάτων δέκα χρόνια πριν - μου φαίνεται πως τώρα πια μόνο εγώ το θυμάμαι.)
Τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι α λα καρτ - και το κράτος οφείλει να είναι εγγυητής και προστάτης τους.
Εφόσον παραβιάστηκαν, αυτό πρέπει να φανερωθεί, όχι εδώ, θεσμικά. Και οι παραβάτες να υποστούν τις συνέπειες.
Η κραυγή του Ινδαρέ στην ταράτσα απαιτεί μιαν απάντηση. Για να πάρουμε την απάντηση, πρέπει να μάθουμε να θέτουμε σωστά την ερώτηση.