Μία εβδομάδα μετά τον σεισμό των 6,3 Ρίχτερ που ταρακούνησε την Λάρισα, η εκπαιδευτικό Ολγα Παπακώστα περιγράφει όσα έγιναν εκείνη την ημέρα στο δημοτικό σχολείο Δαμασίου.
Η δασκάλα της Ε’ Δημοτικού, μέσω ανάρτησής της στην σελίδα της στο Facebook, καταγράφει πώς κατάφεραν μαθητές και εκπαιδευτικοί κατάφεραν να βγουν σώοι από το σχολείο που υπέστη σοβαρές ζημιές. Μάλιστα, αποκαλύπτει ότι λίγα λεπτά πριν τον σεισμό, είχαν κάνει άσκηση για περίπτωση που γίνει σεισμός.
Η ανάρτηση της δασκάλας από το Δαμάσι για τον σεισμό
«Είπα να κλείσω τη διδασκαλική μου πορεία στο χωριό του παππού και της γιαγιάς μου, στο λατρεμένο χωριό του πατέρα μου. Είπα να διδάξω στις ίδιες αίθουσες που δίδαξαν οι γονείς μου, να ολοκληρώσω το έργο που ξεκίνησαν. Έμοιαζε με όνειρο! Τέλη Σεπτεμβρίου πήρα με απόσπαση θέση στο σχολείο του χωριού μου…Τάξη: Πέμπτη …Όλα έμοιαζαν τέλεια…Εξαιρετικό, ζεστό καλωσόρισμα από διευθυντή και συναδέλφους. Χαρά, γαλήνη, ευτυχία.
3 Μαρτίου 2021…Μάθημα: Ιστορία…
Ώρα 12:05…Πετάχτηκε κάποιος μαθητής μου "Κύρια έχει μια βδομάδα τώρα που κάνει μικρούς σεισμούς" "Τι λέτε παιδιά να κάνουμε μια άσκηση σεισμού τώρα;" τα ρώτησα κι εκείνα απάντησαν καταφατικά.
12:15…Αφού κάναμε την άσκηση , συνεχίσαμε το μάθημα…
12:16…Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ …Η άσκηση έγινε γεγονός!!!!Η δόνηση τρομακτική!!!Τα παιδάκια μου ,μπήκαν κάτω απ’ τα θρανία.
Με τα χεράκια τους έπιαναν γερά τα πόδια των θρανιωντους γιατί η ένταση ήταν τρομερη και τραβούσε τα θρανία μακριά τους.
Οι τοίχοι άρχισαν να τρίζουν, σκόνη παντού ,δε βλέπαμε τίποτα!!!! Ουρλιαχτά, κλάματα ,πανικός…”Κυρία κυρία τι γίνεται; Βοήθεια….”Μέσα στη σκόνη, στο απόλυτο χάος ,προσπαθούσα να τα πλησιάσω να δω αν είναι όλα καλά…
Κι ανοίγει η οροφή…Πέτρες, χώματα, κόντρα πλακέ, πεφταν με δύναμη στα θρανία και έσπαζαν πάνω τους…
Παραπατωντας, έπιανα όπου μπορούσα και πήγαινα από το ένα θρανίο στο αλλο…ΣΤΑ ΤΥΦΛΑ…”Κουράγιο ,παιδιά, θα τελειώσει, λίγο υπομονή.
Μιλήστε μου, είστε καλά;” Φωνουλες ακουγόταν…πότε θα τελειώσει ρωτούσαν.
ΤΟΤΕ άρχισα να σκέφτομαι τους δικούς μου…δε θα τους ξαναδώ….είναι το τέλος.
Ένα λεπτό…μόνο ένα λεπτό χρειάστηκε και τα διέλυσε όλα…Σταμάτησε για λίγο …”Τώρα,Όλγα ,είπα” Τους φωνάζω να πιάνονται γερά από ότι βρουν και με προσοχή να κατέβουν κάτω…
Πατάμε πάνω σε πέτρες,κόντρα πλακέ, χώματα , η σκόνη μέσα στο στόμα,στη μύτη στα μάτια.
Κατεβαίνουμε τα σκαλιά…Στην αγκαλιά μου έχω τον Γρηγοράκη και το Μαράκι!!!.
“Λίγο ακόμα Παναγία μου, λίγο ακόμα”………..ΕΞΩ…..ΓΟΝΕΙΣ…ΚΛΑΜΑΤΑ…ΑΓΚΑΛΙΕΣ…Τα παιδιά ψάχνουν τους γονείς…κι εκείνοι τα παιδιά τους.
Η γη αρχίζει και πάλι να τρέμει …ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ…!!!!!
3 Μαρτίου 2021…Το σχολείο μένει έρημο…μόνο του…χωρίς την ψυχή του…Μας αποχαιρετά…
Κάπου το “βλέπω” να χαμογελά…σαν να μου λέει “Τα καταφέραμε!!!!”.Η Παναγία μας έχει όλους αγκαλιά. Εκανε το θαύμα της!!!!!ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ!!!!ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!!!!!!!!! Τίποτα πια δε θα ναι το ίδιο…. Όμως και πάλι θα τα καταφέρουμε!!!!!!!!!!».