Η απόφαση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη να αποτίσει φόρο τιμής στην ηθοποιό Ελένη Παπαδάκη, δίνοντας το όνομά της στον ισόγειο χώρο της σκηνής του REX, προκάλεσε αντιδράσεις, που γεννούν σκεπτικισμό και περισσή μελαγχολία.
Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών κάνει λόγο για «αμφιλεγόμενη» προσωπικότητα και σπεύδει να θυμίσει ότι η δολοφονία της δεν είχε την έγκριση του ΕΑΜ. Η ανακοίνωση συνεχίζεται με την υπενθύμιση της συμβολής του ΕΑΜ -ΕΛΑΣ στην εθνική αντίσταση και την υπόδειξη ότι μια τέτοια τιμή θα έπρεπε να απονεμηθεί σε ηθοποιούς που συμμετείχαν στο ΕΑΜ, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν για να απελευθερωθεί ο τόπος από τους κατακτητές.
Σε μια χώρα που η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης με νομικό, συμβολικό, ηθικό και υλικό περιεχόμενο έγινε πράξη πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια ,θα περίμενε κανείς ότι η επίκληση του ηρωισμού, της ανιδιοτέλειας και του πατριωτισμού των αγωνιστών του ΕΑΜ, θα γινόταν για να ενώσει και όχι για να διχάσει και να αποκλείσει.
Η μνήμη των νεκρών που δεν μπορούν να υπερασπισθούν τον εαυτό τους. είναι ακόμη πιο ιερή. Θα περίμενε λοιπόν κανείς μια προσέγγιση ομοψυχίας και αδελφοσύνης και οχι μια κριτική που αναπαράγει το τραύμα του εμφύλιου διχασμού.
Είχα το μεγάλο προνόμιο να ακούσω από τα χείλη του Μάνου Ελευθερίου σε μια συνάντησή μας, την ιστορία της Ελένης Παπαδάκη. Η ιστορία της στάθηκε αφορμή για να γράψει το βιβλίο του « Η γυναίκα που πέθανε δυο φορές» Ο Μάνος μου μιλούσε με την τραγουδιστή φωνή του για την παραφροσύνη του εμφυλίου, για τον ευτελισμό της ζωής για το μοιραίο, το άδικο, το τραγικά αναπόδραστο των ανθρώπινων λαθών.
Δεν είναι πια μαζί μας και δεν μπορεί να χαρεί για την απόδοση τιμής στην ηρωίδα του βιβλίου του, μια σπουδαία ηθοποιό όπως μου έλεγε.
Αν ήταν ανάμεσά μας, είναι βέβαιο ότι θα χαμογελούσε συγκαταβατικά, διαβάζοντας την ανακοίνωση του ΣΕΗ ,κλείνοντας το μάτι με επιδοκιμασία στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού μας Θεάτρου..