Σχεδόν πάντα οι καλλιτέχνες - προφανώς και ο Σταμάτης Κραουνάκης - είχαν ένα είδος «ακαταλόγιστου», με την καλή έννοια.
Οι πολίτες ήταν πιο μεγάθυμοι απέναντι στις παραξενιές τους, στο χαρακτήρα τους, ίσως γιατί τα τραγούδια τους αποτελούσαν ασπίδα. Όχι σε όλους, αλλά στους περισσότερους. Στον Νταλάρα, ας πούμε, δεν χαρίστηκαν κάτι εθνοπατριώτες που του πέταξαν γιαούρτια. Αντε και στον Παπακωνσταντίνου με εκείνη την ιστορία που πληρώθηκε μέσω Βουλγαρίας για συναυλία στην Ξάνθη.
Ο Κραουνάκης έχει γευτεί την δόξα, τις τιμές και τα συμπαρομαρτούντα τους, για την αξιόλογη προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι. Είπε πολλά, έκανε πολλά. Εχει συμπάθειες και αντιπάθειες. Όπως όλοι μας. Αλλά, τελευταία, το παράκανε.
Η έννοια του στρατευμένου καλλιτέχνη (πάμπολλοι έγιναν γνωστοί χάρη, κυρίως, στην Αριστερά, εγχώριοι, αλλά και εκτός συνόρων, όπως ο Μαγιακόφσκι) υπήρχε δεκαετίες. Αλλά ήταν ολίγον έως πολύ γραφική. Ακόμη και τότε.
Και ερχόμαστε ξανά στον Κραουνάκη. Κάποιοι κούνησαν το κεφάλι με αποστροφή στις άχαρες, άγαρμπες, χυδαίες αυτοσχέδιες ρίμες του («Να μείνουνε τα αρχαία, να μείνουνε in situ αλλιώς ο εχθρός θα φάει το μ@@ν@ του») στην κοπή πίτας των υπαλλήλων του υπ. Πολιτισμού. Μετά τον σάλο, είπε ότι έκανε πλάκα και απειλούσε με μηνύσεις.
Ξαναχτύπησε για τον κορωνοϊό, λέγοντας ότι είναι εργαστηριακό σχέδιο μείωσης πληθυσμού από κάποιους σκοτεινούς εγκεφάλους και ότι το εμβόλιο υπάρχει, συστήνοντας την χρήση πρόπολης. Λίγο αργότερα, μετά τον σάλο, απέσυρε την ανάρτηση λέγοντας ότι επιμένει σε αυτά που ξέρει.
Τώρα ήρθε το φορτηγό της Αλκηστις Πρωτοψάλτη και η στάση έξω από το Μαξίμου. Ηταν μια πρωτοβουλία που πρόσφερε λίγη χαρά στους έγκλειστους Αθηναίους -σε όσους τέλος πάντως μπόρεσαν να την απολαύσουν. Για να τα λέμε όλα, η εικόνα γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν ήταν και η καλύτερη. Φωτορεπόρτερς, αστυνομικοί και διάφοροι συγχρωτίστηκαν για τη στιγμή. Εκεί, έγινε φάουλ. Αλλά η αντίθεση, συνολικά, στην πρωτοβουλία της Πρωτοψάλτη, δείχνει καλλιτεχνική ζήλεια και αντιπολιτευτική μιζέρια.
Στην περίπτωση του Σταμάτη Κραουνάκη, δείχνει και κάτι περισσότερο. Ο δημοφιλής καλλιτέχνης άρχισε να λοιδωρεί την πρωτοβουλία με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς: «Δεν θέλω τα τραγούδια μου στου Κούλη τα λημέρια».
Για να επανέλθει απειλώντας ξανά με μηνύσεις, λέγοντας πως αυτό που έγινε ήταν σιχαμερό για να προσθέσει: «Ηθικά, θα έπρεπε να έχω ερωτηθεί εάν θέλω το τραγούδι μου να παιχτεί έξω από το Μαξίμου σε κατάσταση πανδημίας μπροστά στον Μητσοτάκη που καθόλου δεν χωνεύω, είναι σαφές».
Ο Κραουνάκης έχει κάθε δικαίωμα να κάνει τις επιλογές του πολιτικά και κοινωνικά. Και να μην γουστάρει τον Μητσοτάκη και να τρωγοπίνει με τον Τσίπρα. Αλλά από πότε ο καλλιτέχνης επιλέγει τον ακροατή του κ. Κραουνάκη μου; Από πού κι ως πού; Ποια καλλιτεχνική, ανθρώπινη ή λογική ηθική, σάς επιτρέπει να διαχωρίζετε όσους ακούν τα τραγούδια σας με τα δικά σας κριτήρια;
Θυμίζει την αξίωση της Μυρσίνης Λοΐζου, κόρης του λατρεμένου Μάνου Λοΐζου να μην ακούγεται το «Καλημέρα ήλιε» στις εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ.
Το έργο του καλλιτέχνη έχει τη σφραγίδα του δημιουργού του αλλά όταν βγει στον αέρα, δεν του ανήκει πλέον. Όχι στενά, νομικίστικα, αλλά πραγματικά. Είναι κτήμα των ακροατών ή θεατών του.
Αν δηλαδή με πετύχει ο Κραουνάκης σε κανένα φανάρι -φαντάσου να περνάω και απ’ την Ηρώδου του Αττικού - να ακούω το «Φίλα με» ή «Τα πιο ωραία λαϊκά» και δεν του γουστάρει η φάτσα μου, θα μου ζητήσει να το κλείσω;
Αν με δει ο Νταλάρας να χορεύω την «Αλάνα» και με αντιπαθεί, θα απαιτήσει να σταματήσω;
‘Η, να το θέσω κι αλλιώς, ο Βαμβακάρης με τις «Βεργούλες» του ήταν ο ηθικός αυτουργός για το έγκλημα του Κοεμτζή;
Η μεγαλοσύνη του δημιουργού κ. Κραουνάκη δεν μετριέται από τις απαγορεύσεις που φαντάζεται ότι μπορεί να επιβάλλει κατά πώς γουστάρει, αλλά από την ευρύτητα του ακροατηρίου του.
Όταν σε ακούει και το Μαξίμου και η Κοκκινιά και το Ψυχικό και η Νέα Ιωνία, τότε είσαι σε καλό δρόμο. Αλλιώς, βαδίζεις σε λάθος μονοπάτι.