Εκπαιδευτικός που πέρασε από τα Βορίζια εξιστορεί τα όσα βίωνε όσο δίδασκε στο χωριό, αποκαλύπτοντας ότι επρόκειτο για ένα χωριό που το έτρεμαν όλοι.
Τα Βορίζια είχαν τους δικούς τους κανόνες και κανείς δεν ήθελε να τα πλησιάζει. Οι εκπαιδευτικοί πήγαιναν με... πόνο καρδιάς μόνο και μόνο για τα μόρια, ενώ μέχρι και οι οδηγοί λεωφορείων φοβόντουσαν να μπουν στο χωριό για να πάρουν τους μαθητές και να τους πάνε εκδρομή.
Όλα τα παραπάνω τα εξιστορεί πρώην διευθυντής σχολείου, ο οποίος αποκαλύπτει ότι δεχόταν απειλές για τη ζωή του επειδή ήθελε να βοηθήσει τα παιδιά να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο και τονίζει ότι η βία ξεκινούσε από τις οικογένειες και ειδικά από τις μανάδες που παρακινούσαν τα παιδιά τους να λύνουν τα προβλήματά τους με τη βία!
Χωριό στη «μαύρη λίστα» για εκπαιδευτικούς - Βία από τα παιδιά
Μιλώντας στον ΑΝΤ1, ο πρώην διευθυντής του σχολείου του χωριού αποκαλύπτει όσα βίωνε καθημερινά: «Οι εκπαιδευτικοί έβλεπαν το χωριό Βορίζια γραμμένο στον κατάλογο των δυσπρόσιτων περιοχών του νομού. Οι σχέσεις μεταξύ των κατοίκων του χωριού ήταν τεταμένες, οι διενέξεις ήταν πολλές και οι λύσεις δίνονταν αρκετά συχνά με βίαιο τρόπο. Ακραίες συμπεριφορές είχαν υιοθετηθεί από πολλά παιδιά.
Θυμάμαι κόσμο από γειτονικές περιοχές και χωριά που αντιμετώπιζαν τους κατοίκους του χωριού με επιφύλαξη. Για παράδειγμα, οδηγός τουριστικού λεωφορείου φοβόταν να μπει στο χωριό για να μεταφέρει τους μαθητές μας σε μια σχολική εκδρομή. Ένας εκπαιδευτικός μετά τη λήξη του διορισμού του -συνήθως διάρκειας ενός έτους- δύσκολα θα συνέχιζε.
Οι περισσότεροι νεοδιοριζόμενοι επέλεγαν το χωριό κυρίως για τα μόρια, χωρίς να έχουν κάποια εξειδίκευση και επιμόρφωση στη διαχείριση δυσκολιών. Μακριά από την κεντρική υπηρεσία νιώθαμε απροστάτευτοι. Οι εκπαιδευτικοί έρχονταν αρκετά συχνά αντιμέτωποι με απειλές ακόμα και για τη ζωή τους, ζημιές που προκαλούσαν στα αυτοκίνητά τους νέοι του χωριού, βανδαλισμούς στο σχολικό κτίριο, φασαρίες και βιαιοπραγίες μεταξύ μαθητών» περιγράφει ο εκπαιδευτικός, που δεν δάνεισε ούτε τη φωνή του για τις ανάγκες της συνέντευξης, καθώς ο φόβος του παραμένει μέχρι και σήμερα.
«Η βία ξεκινούσε από τις οικογένειες, κυρίως από τις μανάδες»
Κυριολεκτικά σφίγγεται το στομάχι όταν ακούει κανείς τον δάσκαλο να λέει, ουσιαστικά, ότι η αιτία όλου του κακού είναι οι μανάδες... «Όλα ξεκινούν από τις οικογένειες. Κυρίως από τις μητέρες που θεωρούν τη βία ως το μοναδικό μέσο για να λύσει το παιδί τις διαφορές του με τους άλλους, ακόμα κι αν αυτός ήταν ο δάσκαλος.
Όποτε μανάδες δεν έρχονταν στο σχολείο, χτυπούσαμε εμείς την πόρτα τους για να τους μιλήσουμε - τις περισσότερες φορές μάταια.
Από τους περίπου 60 μαθητές που φοιτούσαν την περίοδο εκείνη στο σχολείο, σαφώς υπήρχαν παιδιά για τα οποία ο δάσκαλος ήταν φάρος προόδου. Όμως, κι αυτά σώπαιναν, συχνά τρομαγμένα.
Ως διευθυντής προσπάθησα να αλλάξω τα πράγματα. Είχαμε σκεφτεί μήπως τα παιδιά πήγαιναν σε άλλα σχολεία άλλων οικισμών έστω σαν επισκέπτες, ώστε να ξεφύγουν από το μίσος, που κυριαρχούσε στο χωριό.
Από τότε άρχισαν πλέον να με απειλούν, και δεν κρύβω ότι φοβόμουν για τη σωματική μου ακεραιότητα».
Κλείνοντας, ο εκπαιδευτικός είπε ότι έφυγε... νύχτα από το χωριό, εμφανώς χολωμένος και τρομαγμένος. «Στο τέλος της θητείας μου, τα ξημερώματα, παρέδωσα τα κλειδιά, τις σφραγίδες του σχολείου και πικραμένος αποχώρησα...» παραδέχεται.