Ο κορυφαίος αρχιτέκτονας του 20ου αιώνα Λε Κορμπυζιέ που δεν σπούδασε ποτέ αρχιτεκτονική, που θεωρούσε καθοριστικά στοιχεία το φως, το τσιμέντο, το ατσάλι, τα δέντρα, έζησε τα τελευταία εξήντα χρόνια της ζωής του στο θρυλικό διαμέρισμα Molitor στο Παρίσι.
Στο 16ο διαμέρισμα του Παρισιού, στην περιοχή Μolitor των μεγάλων αθλητικών εγκαταστάσεων – με το στάδιο Jean Bouin, το Parc des Princes, το Roland Garros και τη θρυλική Piscine Molito – ο αρχιτέκτονας που καθόρισε την εικόνα των σύγχρονων πόλεων και της αστικότητας από τον Μεσοπόλεμο και μετά, ο γαλλοελβετός Λε Κορμπυζιέ δημιούργησε την περίφημη πολυκατοικία Molitor κρατώντας για τον εαυτό τον τον έβδομο και τον όγδοο όροφο. Εμμονικά στραμμένος στη χρήση του φωτός ως ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της πολεοδομίας έζησε σχεδόν διπολικά μέσα στο διαμέρισμά του που από το 2017 ανήκει στον Κατάλογο των Μνημείων Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Το πρωί, που ο ήλιος έλουζε τον χώρο εκεί που βρισκόταν το ατελιέ του, συμπεριφερόταν και ζούσε ως ο εικαστικός Σαρλ Εντουάρ Ζανερέ. Οταν ο ήλιος έφευγε, γινόταν ξανά ο αρχιτέκτονας και επιχειρηματίας Λε Κορμπυζιέ. Υπάρχει μια ιστορία που κυκλοφορεί ως ανέκδοτο μεταξύ των αρχιτεκτόνων: ένας δημοσιογράφος ή ένας πελάτης σύμφωνα με άλλη εκδοχή, έφτασε στο διαμέρισμα πριν το μεσημέρι. Χτύπησε το κουδούνι, ο εκκεντρικός και ιδιοφυής δημιουργός εμφανίστηκε στην πόρτα και δήλωσε στον άφωνο επισκέπτη του ότι ο αρχιτέκτονας Λε Κορμπυζιέ δεν έχει φτάσει ακόμα. Βλέπετε, ήταν ακόμα ο εικαστικός Σαρλ… Η ταυτότητά του οριζόταν από τον τρόπο με τον οποίο έμπαινε ο ήλιος στο διαμέρισμα.
Το διαμέρισμα αυτό με τη θέα προς το δάσος της Βουλώνης (πράσινο, ένα άλλο βασικό στοιχείο της πολεοδομίας σύμφωνα με τον αρχιτέκτονα), ήταν το πρώτο στο οποίο ο Λε Κορμπυζιέ επέτρεψε – ή κατόρθωσε να επιτύχει- την απόλυτη είσοδο του φωτός στον χώρο, αφού όλη η πρόσοψη κατασκευάστηκε από γυαλί. Eχει έκταση 240 τ.μ. Μια μεγάλη ανοιχτή διάφανη πρόσοψη με τον ήλιο να εισβάλλει παντού, ενιαίος χώρος, μεγάλα οριζόντια παράθυρα, roof garden και πυλωτή. Οι βασικοί τοίχοι στήριξης που συναντούσε κανείς σε διαμερίσματα της εποχής, αντικαταστάθηκαν εδώ από τσιμεντένιες μεγάλες κολώνες που σήκωναν το βάρος της δόμησης.
Τολμηρές επιλογές για έναν αρχιτέκτονα που δήλωνε: «Την εκπαίδευσή μου την έλαβα μέσα από τα ταξίδια μου και τα μουσεία που επισκέφθηκα. Μετά πήγα να εργαστώ. Ανοιξα ένα γραφείο και πήρα τις πρώτες μου αναθέσεις. Και έτσι έγινα αρχιτέκτονας χωρίς να διαβάσω ούτε ένα αρχιτεκτονικό βιβλίο, χωρίς ποτέ να έχω σπουδάσει αρχιτεκτονική, χωρίς ποτέ να έχω σπουδάσει τους επτά ρυθμούς της αρχιτεκτονικής».
Το ασανσέρ πήγαινε μόνο ως τον έκτο όροφο. Ο επισκέπτης της μεζονέτας του Λε Κορμπυζιέ για να φτάσει στο ατελιέ του ογδόου ορόφου, έπρεπε να ανέβει από μια στενή περιστεφόμενη σκάλα και να μπει στον ανοιχτό χώρο με τον τοίχο από εκτεθειμένα τούβλα και πέτρα που βρισκόταν κάτω από μια αψίδα.«Αυτός ο τοίχος είναι ο καθημερινός φίλος μου» έλεγε. Εκεί ζωγράφιζε, έγραφε και σχεδίαζε μέσα σε συνθήκες δημιουργικού χάους. Ο Λε Κορμπυζιέ δημιούργησε 75 κτίρια σε 12 χώρες, ανέλαβε 42 σημαντικά πολεοδομικά έργα. Αφησε πίσω 8.000 ιδιόχειρα σχέδια, περισσότερους από 400 πίνακες και εικόνες, 44 γλυπτά και 27 σκίτσα για ταπισερί. Έγραψε 34 βιβλία, και περίπου 6.500 προσωπικές επιστολές.
Τα περισσότερα έπιπλα στο διαμέρισμα όπου έζησε από το 1934 μέχρι το 1965 οπότε πνίγηκε κολυμπώντας προδομένος από την καρδιά του, ήταν ουσιαστικά χτιστά, ενώ στο καθιστικό υπήρχαν καναπέδες και καρέκλες σχεδιασμένες από τον ίδιο και τον ξάδελφό του Πιερ Ζανρέ. Στον όγδοο όροφο υπήρχε ένας ξενώνας όπου έμενε συνήθως η μητέρα του και φυσικά το roof garden με τη συγκλονιστική θέα σε όλο το Παρίσι. Καθοριστική ήταν η χρήση των έντονων χρωμάτων σε μεγάλες επιφάνειες και τοίχους του διαμερίσματος.
Το πιο ενδιαφέρον σημείο του σπιτιού θεωρείται από πολλούς η κρεβατοκάμαρά του με τα εντελώς αντισυμβατικά στοιχεία. Μια πόρτα άνοιγε μέσα από μια περιστρεφόμενη γκαρνταρόμπα, ένα μπάνιο «για τον κύριο και την κυρία» χωρισμένο στα δύο, ένας μπιντές και ένα ασυνήθιστα ψηλό διπλό κρεβάτι. Ηταν υπερυψωμένο, περίπου στο 1,40 μ, προκειμένου να μπορεί να βλέπει το πράσινο του δάσους της Βουλώνης πέρα από το παράθυρο.
To διαμέρισμα έχει υποστεί αρκετές παρεμβάσεις ανακατασκευής πιστές στο αρχικό σχέδιο και πλέον είναι ανοιχτή για το κοινό. Τη διαχείριση έχει το Ιδρυμα Λε Κορμπυζιέ.