Στην περίπτωση της Κύπρου αποδεικνύεται περίτρανα πως σε κάθε περίπτωση πρέπει να έχεις αυτό που πολύ λαϊκά λέγεται πισινή. Καλό το όχι στην πραγματικά αψυχολόγητη λύση που προτάθηκε και πήγε να επιβληθεί, δημιουργεί όντως μια εθνική ανάταση και περηφάνεια, αλλά μόλις καθίσει ο κουρνιαχτός τι γίνεται;
Αν υπάρχει ρεαλιστικό και ρεαλιστικό σημαίνει κλειδωμένο και σίγουρο plan B, -ο όρος της μόδας τις τελευταίες ημέρες- το ανακοινώνεις, λες ευχαριστώ δεν θα πάρω το δικό σας και το ακολουθείς. Αν δεν υπάρχει κλάφτα Χαράλαμπε. Ή καλύτερα κλάφτα Πάμπο, καθώς όταν σφίγγουν τα πράγματα δεν μπορείς να ποντάρεις όλες σου τις ελπίδες ούτε στις καλές σχέσεις με τους Ρώσους, ούτε στην Ορθοδοξία, ούτε σε τίποτα. Γιατί και οι Ρώσοι την πάρτη τους κοιτάζουν και καλά κάνουν.
Άλλωστε όπως αντιλαμβάνομαι και οι Κύπριοι την πάρτη τους κοίταζαν, μιας και στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήθελαν και την όποια ασφάλεια αυτή παρέχει –κυρίως στα μάτια των επενδυτών- και το status του «φορολογικού παράδεισου». Δηλαδή τα ήθελαν όλα και να συνεχίσουν τις business as usual.
Ναι, η Κύπρος έχει στηρίξει την οικονομία της στον τουρισμό και στις χρηματο-οικονομικές υπηρεσίες και το «μαγαζί» τα πήγαινε μέχρι πρότινος πολύ καλά, τουλάχιστον σε σχέση με ότι μπορεί να καταλάβει ένας εξωτερικός παρατηρητής. Και από τον τρόπο ζωής των κατοίκων της. Μέχρι εδώ όλα ακούγονται λογικά οπότε το ερώτημα προκύπτει ακόμα πιο έντονα: την είσοδό τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ τι τα ήθελαν; Δεν ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι κάποιοι από τους εταίρους δεν θα έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι ούτε τις off shore, oύτε τα ρώσικά, ουκρανικά, λιβανέζικα ή από όπου αλλού κεφάλαια που κατευθύνονταν στις κυπριακές τράπεζες, ούτε τη χαμηλή φορολογία των επιχειρήσεων; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν τους περνούσε από το μυαλό, αλλά το δέλεαρ του φουλ πακέτου ήταν μάλλον πολύ πιο μεγάλο από τις όποιες αναστολές.
Φυσικά και η Κύπρος δεν είναι η μόνη χώρα που παρέχει οικονομικά πλεονεκτήματα στους καταθέτες και στους επενδυτές. Ούτε καν η μόνη ευρωπαϊκή, μιας και υπάρχουν και το Λουξεμβούργο και το Μονακό και το Λιχτενστάιν, για να μην πάμε στο Island of Man και σε άλλους πραγματικά οικονομικούς παραδείσους. Ποιος όμως είπε ότι η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά και της Γερμανίας ειδικά δεν είναι σε πολλά σημεία υποκριτική; Ειδικά αν το ειδικό βάρος της χώρας «στόχου» στο συνολικό λογαριασμό είναι το μηδέν κόμμα τίποτα, κάτι που εμείς οι Έλληνες το έχουμε νοιώσει στο πετσί μας τα τελευταία χρόνια κι ας είναι το δικό μας μέγεθος μεγαλύτερο από αυτό της Κύπρου.
Αν πάντως μένει κάτι θετικό από την όλη κυπριακή περιπέτεια μέχρι στιγμής είναι η απόλυτα θετική στάση της Εκκλησίας. Πολύ θα ήθελα να είχε συμβεί κάτι ανάλογο, έστω και σε μικρότερη κλίμακα και στην Ελλάδα...