Στους φασίστες δεν αρέσει η υψηλή αισθητική, κυρίως επειδή πάνω απ' όλα συνιστά μηχανισμό απομάκρυνσης από το Μεγάλο Σκοπό ή, πάλι, επειδή την αντιλαμβάνονται με πολύ λανθασμένο τρόπο.
Γενικά και παρά τα φαινόμενα, δεν τους αρέσει τίποτα το πραγματικά «υψηλό», εκτός κι αν αυτό συνοδεύει ως επιθετικός προσδιορισμός τις πιο κακόγουστες λέξεις που επινοήθηκαν ποτέ: «ιδέα», «ιδανικό», «καθήκον», «χρέος» και όλα τα πατριδογνωσιακά συνώνυμά τους που βρωμάνε υπαίθρια σούβλα και καμμένο μπαρούτι.
Ούτε στους αντιεξουσιαστές όμως αρέσει η υψηλή αισθητική, κυρίως επειδή πάνω απ' όλα συνιστά συμβολική μορφή του κεφαλαίου.
Γενικά, δεν τους αρέσει τίποτα το «υψηλό», επειδή για εκείνους το «υψηλό» είναι καταδικασμένο να συνοδεύει πάντα ως επιθετικός προσδιορισμός τις πιο κακόγουστες λέξεις που επινοήθηκαν ποτέ: «ιδέα», «ιδανικό», «καθήκον», «χρέος» και όλα τα πατριδογνωσιακά συνώνυμά τους που βρωμάνε υπαίθρια σούβλα και καμμένο μπαρούτι.
Παραδοσιακά, τα άκρα του κοινωνικού σώματος δεν φημίζονταν ποτέ για το γούστο τους, εκτός φυσικά ορισμένων λαμπρών εξαιρέσεων. Στη μαζική εκδοχή τους όμως ανέκαθεν στερούνταν γούστου για τον απλό λόγο ότι, επειδή ακριβώς αποτελούν άκρα, απαιτούν μονολιθικότητα, φανατική προσκόλληση, ομοιογένεια και θυσία κάθε μορφής «φαίνεσθαι» και «ωραίας επίφασης» στο βωμό της «γυμνής αλήθειας», δίχως φτιασίδια και αισθητικούς μανδύες.
Ειδικά δε στην περίπτωση των φασιστών του κοντινού ιστορικού παρελθόντος, κάθε προσπάθεια εξωραϊσμού και αισθητικοποίησης κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία, παράγοντας κιτς εικονοποιίες άνευ προηγουμένου, με εξαίρεση ίσως τον Καθεδρικό Ναό του Φωτός, έμπνευση του αρχιτέκτονα Σπέερ για τις μυσταγωγικές συγκεντρώσεις του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος στη Νυρεμβέργη του '30. Πέρα απ' αυτό, όμως, το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι κακογουστιά, μεγαλομανία και ασχήμια.
Οι φασίστες είναι οι κιτς εικονο-πλάστες του κόσμου μας. Έχουν πρώτα «υψηλές ιδέες» και μετά προσπαθούν να στριμώξουν μέσα σε αυτές τον κόσμο. Λατρεύουν τόσο πολύ τις παγωμένες, άκαμπτες μορφές και τα ψυχρά απειλητικά σύμβολα σε σημείο που, αν ήταν στο χέρι τους, θα εξάλειφαν κάθε ίχνος ζωής, αφήνοντας πίσω τους κιτς μεγαλοπρεπή ερείπια και κολόνες.
Οι φασίστες είναι οι νεκροθάφτες της πολύτροπης επιθυμίας και της πολυμορφίας, οι «παρανοϊκοί» νεκρολάγνοι του είδους μας (δεν είναι καθόλου τυχαίο το «Ζήτω ο θάνατος» του δικτάτορα Φράνκο).
Στην περίπτωση των αντιεξουσιαστών αναρχικών τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά με εξίσου αρνητικά ωστόσο αποτελέσματα: αυτοί είναι οι εικονο-κλάστες του κόσμου μας. Όχι, εικονο-κλάστης δεν είναι κάποιος που «κλάνει» τις εικόνες και τις μορφές, αλλά κάποιος που θέλει να διατηρήσει την επιθυμία και την ενέργεια σε κίνηση, χωρίς να τους επιτρέπει ποτέ να παγιωθούν σε μία οριστική μορφή, σε ένα οριστικό σχήμα εξουσίας, σε ένα οριστικό καθεστώς, σε ένα οριστικό κράτος (γι' αυτό άλλωστε είναι και «αντιεξουσιαστές»). Πράγμα α-δ-ύ-ν-α-τ-ο-ν.
Νομίζουν ότι λατρεύουν τόσο πολύ τη ζωή και την πολυμορφία της που, για να την υπερασπιστούν ενάντια στους φασίστες νεκροθάφτες της, καταλήγουν να ενστερνίζονται τις ίδιες θανατολαγνικές μεθόδους με εκείνους. Στήνουν με εκστατική χαρά οδοφράγματα και απολαμβάνουν με έξαψη την καταστροφή και τη βία, σε σημείο που όλη τους η ζωή συνοψίζεται στη στιγμή της σύγκρουσης με την εξουσία.
Αυτοί είναι οι απροσανατόλιστοι του κόσμου μας, οι «σχιζοειδείς» επαναστάτες που αποζητούν τη διαρκή (επ)ανάσταση της ζωής, έτοιμοι να τα κάνουν όλα «κώλο» έτσι για τη χαρά του να τα κάνουν όλα «κώλο» (εξ ου και ο αγοραίος χαρακτηρισμός «κωλόπαιδα»).
Θέλουν τον κόσμο όλο και δεν ξέρουν τι να τον κάνουν, γιατί δεν εννοούν με τίποτα να καταλάβουν ότι η επιθυμία, για να υπάρξει, χρειάζεται αναγκαστικά να υπακούει σε έναν «Κύριο» ή μια δομή εξουσίας. Ότι δεν μπορείς να την έχεις να κυκλοφορεί έτσι, ξυπόλητη στ' αγγούρια. Ότι το να μην ξέρεις τι θέλεις ή το να τα θέλεις όλα και να τα θέλεις τώρα ισούται με το να μην θέλεις τίποτα. «Θέλω» σημαίνει «θέλω κάτι», έστω κι αν αυτό το κάτι σβήνει την κάψα και καταργεί την επιθυμία.
Παρ' όλα αυτά, τόσο οι τραμπούκοι φασιστονταήδες υπέρμαχοι της Εξουσίας, όσο και οι εκστατικοί καταστροφολάγνοι αναρχοπολέμιοι αυτής, αντιπροσωπεύουν κάτι πολύ αληθινό: ότι ο άνθρωπος είναι αμετάκλητα αποκλεισμένος από την Απόλαυση (κατ' επέκταση και από το γούστο), αλλά και κάτι σκληρό: ότι, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ο ίδιος άνθρωπος θα κάνει τα πάντα για να την προσφέρει στον εαυτό του.