Ο επικοινωνιολόγος Λευτέρης Κουσούλης δημοσίευσε το τελευταίο βιβλίο του «Σταθεροί Τόποι», Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις στο οποίο συγκεντρώνει κείμενα που αποτυπώνουν ενδιαφέρουσες και σημαντικές στιγμές της δημόσιας ζωής και της πολιτικής.
«Κανείς δεν μπορεί πια να κρύβεται. Ούτε να εμφανίζεται μεταμφιεσμένος στο δημόσιο χώρο. Ούτε ο κάθε πολίτης ξεχωριστά, ούτε οι πολιτικές δυνάμεις.
Τώρα, ενώπιος ενωπίω. Ενώπιος ενωπίω με την οδυνηρή πραγματικότητα και τη λυτρωτική ανάγκη.
Το φεουδαρχικό μόρφωμα που χωρίς καμμιά επιστημονική βάση συνηθίσαμε να ονομάζουμε πολιτικό σύστημα στη χώρα, δεν αντέχει στην αναμέτρηση με την κρίση. Η μέρα μετά τη μέρα το επιβεβαιώνει. Η δυνατότητα επιρροής της «κληρονομικώ δικαίω» εγχώριας πολιτικής ελίτ εξαντλήθηκε. Ακόμη μια φορά, εδώ, σε αυτόν τον τόπο θα αποδειχθεί, ότι η ανάγκη κινεί την ιστορία.
Τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα το κράτος αιχμαλώτισε την κοινωνία. Η πολιτική βιώθηκε ως πανουργία, ως τέχνασμα και ως στρατήγημα για την εξουσία των ολίγων. Για τους πολλούς πάλι, η πολιτική κατέληξε να σημαίνει υπόσχεση, προσδοκία συμμετοχής στο ευχάριστο και το εύκολο.
Μέσα στην κρίση, πολίτες και πολιτικοί ανακαλύπτουν αυτό που η πολιτική είναι στην ουσία της: η εκούσια προσέλευση στην τραγωδία.
Με αναφορά το κράτος και δια του κράτους και με κριτήρια την κομματική σχέση, την ιδεολογική αναφορά και την ταξική αφετηρία, οι υπερασπιστές της στασιμότητας απομόνωσαν όλα αυτά τα χρόνια κάθε δύναμη μεταβολής. Προσανατολισμένοι αποκλειστικά στην αυτοσυντήρησή τους διαμόρφωσαν συνθήκες καταφυγίου για τον εαυτό τους. Και αυτές τις ίδιες συνθήκες, συνθήκες, ασφάλειας, καταφυγίου, τις υποσχέθηκαν και στους πολλούς. Ετσι, οι περισσότεροι κατέφυγαν στην επανάπαυση της αδράνειας και της σιωπής, της συμμόρφωσης και της μη εναντίωσης.
Σήμερα το καταφύγιο δεν παρέχει ασφάλεια. Και μέσα στην ασφυκτική του ατμόσφαιρα κινδυνεύει να πεθάνει και η τελευταία ικμάδα αναζωογόνησης και αναγέννησης.
Εξω, λοιπόν, από το καταφύγιο.
Εξω από το καταφύγιο της αυταπάτης.
Εξω από το καταφύγιο της αθεμελίωτης ελπίδας.
Το καταφύγιο των εύκολων υποσχέσεων.
Το καταφύγιο της άρνησης της ευθύνης.
Το καταφύγιο της άρνησης της αλήθειας.
Σήμερα, η σωτηρία της χώρας προϋποθέτει την ανατίναξη αυτού του καταφυγίου.
Η ασφάλεια υπάρχει έξω. Στο πεδίο της μάχης. Εκεί που ο καθένας μας με το θάρρος της γνώμης του, με τις ιδέες του και το δικό του μανιφέστο στο χέρι. Θα μπει στη δοκιμασία για την πολιτική ανασυγκρότηση της χώρας. Ολα θα κριθούν έξω από το καταφύγιο. Στο πεδίο της πολιτικής αναμέτρησης, χωρίς πανουργία και εξουσιαστικότητα».