Νομίζω ότι το τοπίο μπροστά μας, ξεκαθαρίζει. Και δυστυχώς, δεν διαφαίνεται φωτεινό και αισιόδοξο.
Ξεπεράσαμε ένα ακόμη σκόπελο, “τα βράχια”, αλλά πριν την ανοικτή, ήρεμη και προκλητική για ταξίδια θάλασσα, βρίσκεται ένας απειλητικός και εκτεταμένος ύφαλος, με ελάχιστα ανοίγματα και διεξόδους, που απαιτούν έμπειρους και αποφασισμένους καπετάνιους...
Η δραματική πρακτική επιβεβαίωση των τεράστιων εσωτερικών αντιφάσεων στο κυβερνών κόμμα, αποτελεί αναμφίβολα πολύ μεγάλο πρόβλημα κυβερνησιμότητας. Αλλά, όπως φάνηκε από τους συσχετισμούς στην Βουλή, θεωρητικά θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί, προσώρας έστω, μέχρι να κατακάτσει ο κουρνιαχτός. Να γίνει ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα στον ΣΥΡΙΖΑ, να απομονωθούν (και να προχωρήσουν όπως τους φωτίσει ο... Λένιν!) οι ιδεοληπτικοί αρχαιοκομμουνιστές που σχεδίαζαν(!)... κατάληψη του Νομισματοκοπείου και “απαλλοτρίωση” των αποθεμάτων της Τράπεζας της Ελλάδος, ως πρώτο βήμα για επάνοδο στην δραχμή.
Και να μείνουν στο γκουβέρνο οι ρεαλιστές αριστεροί, που ζουν στον υπαρκτό κόσμο και όχι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Τον απαραίτητο χρόνο και χώρο προσαρμογής, η αντιπολίτευση (αναλογιζόμενη εκτός από τις ευθύνες της και τα δικά της πρόσφατα μεγάλα λάθη...) έδειξε διατεθειμένη να τον δώσει. Φτάνει, όμως, μόνο αυτό;
Το πιο εξωφρενικό, αδιανόητο και απελπιστικά επικίνδυνο που ακούστηκε αυτό το καυτό 4ήμερο, προήλθε από τα χείλη του ίδιου του πρωθυπουργού. Δεν έχει σημασία αν τυχόν ελέχθη για... “μασάζ” στην εν ιδεολογικό βρασμώ κομματική και κοινοβουλευτική του ομάδα- αυτό που μετράει είναι ότι ελέχθη. Και ακούστηκε, όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό-ιδίως το τελευταίο:
«Αναγκάστηκα να υπογράψω μια κακή συμφωνία, στην οποία.... δεν πιστεύω»!! Και την ίδια ώρα, καλούσε τους βουλευτές του (και με την απειλή του GREXIT να επικρέμαται, εκβιάζοντας και τους βουλευτές της αντιπολίτευσης...) να την υπερψηφίσουν! Παλαβά πράγματα...
Υπερψηφίστηκε, λοιπόν. Έστω και με ψήφους...polycolor. Υπερψηφίστηκε για να την... κάνουμε τι ακριβώς; Άντε να ισχύσουν (και μάλλον θα ισχύσουν-εκτός απροόπτου) οι ίδιες ισορροπίες και στην επόμενη κρίσιμη ψηφοφορία της προσεχούς Τετάρτης, σε πιο λεπτομερή αλλά και επίμαχα ζητήματα. Και μετά; Υποτίθεται ότι υπογράψαμε και εγκρίναμε στην Βουλή μια -συνειδητά- κακή συμφωνία, για να την εφαρμόσουμε προκειμένου να αποφύγουμε το χάος της άτακτης χρεοκοπίας.
Ποια κυβέρνηση θα κληθεί να την εφαρμόσει (έστω και χωρίς Λαφαζανοστρατούληδες...), και με οδηγίες ποιανού πρωθυπουργού; Αυτού που μας διατράνωσε ότι δεν πιστεύει σ' αυτήν;
Η συμφωνία, είναι όντως κακή, εδώ που μας έφθασαν τα σωρευμένα λάθη μας και η ατολμία και πελατειακή αντίληψη όχι μόνο των “μνημονιακών” κυβερνήσεων που προτίμησαν τις οριζόντιες περικοπές και την υπερφορολόγηση, αντί τις γενναίες αν και επώδυνες μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμούς, αλλά και όλων των κυβερνήσεων από το '81 και μετά.
Αλλά είναι πλέον ή βέβαιο, ότι αν ούτε αυτή αρχίσει με τόλμη και περιφρόνηση του πολιτικού κόστους να υλοποιείται, η... επόμενη θα είναι απείρως χειρότερη-είτε με ευρώ είτε με δραχμή! Και ο Σόϊμπλε, που δεν έχει κρύψει την μανία και το σχέδιό του να μας πετάξει εκτός Ευρώπης, καραδοκεί στην γωνία και προσεύχεται να φανούμε άλλη μια φορά ασυνεπείς-προσέξτε:σ' αυτά που υπογράφουμε και συμφωνούμε, είτε... πιστεύουμε σ' αυτά, όπως οι προηγούμενοι, είτε....δεν πιστεύουμε καθόλου όπως οι τωρινοί.
Αν ο Τσίπρας, “ελίχθηκε” απλώς για να κερδίσει χρόνο, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του την μέσω... μακρόσυρτων διαδικασιών ΜΗ εφαρμογή στο ακέραιο των συμφωνηθέντων(τουλάχιστον σ' ότι αφορά το σκέλος των μεταρρυθμίσεων, εκσυγχρονισμού, αναδόμησης του ξεχαρβαλωμένου πελατειακού κράτους μας-για να μπορεί να επαναδιαπραγματευθεί εν καιρώ και από θέση αξιοπιστίας τα δημοσιονομικά και φορολογικά άχθη...), “θα μας ξανάβρει στους μπαξέδες...” Σεπτέμβρη-Οκτώβρη ο Σόϊμπλε -και θ' αποδειχθεί και δικαιωμένος!
Μπορεί ο Τσίπρας ν' αλλάξει ουσιαστικά και ρεαλιστικά “ιδεολογία” διακυβέρνησης, και να επιδείξει αντίληψη περί της πολιτικής πράξης που να... πατάει στο έδαφος; Μακάρι, αλλά το βλέπω δύσκολο, από τους δισταγμούς και τις εσωκομματικές πιρουέτες του εντός Βουλής και εσωκομματικών οργάνων.
Αυτός οφείλει να φορτωθεί το σχετικό βάρος στους ώμους του, και ν' αποδείξει στην πράξη ότι βαθειά μέσα του πιστεύει ότι δεν συνιστά “αριστερά” η συντηρητική αδράνεια, ο κρατικοκεντρικός σχεδιασμός της ανάπτυξης, της παραγωγής και της ανταγωνιστικότητας, η συγκυβέρνηση με τις συντεχνίες και τα “κεκτημένα”. Αριστερά , στις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες και απαιτήσεις, είναι η τόλμη και αποφασιστικότητα στις αλλαγές, η καινοτομία, η νεωτερικότητα. Και η επιμονή στην υλοποίηση των σχεδιασμών (ακόμη και αυτών που εκπονήθηκαν και συμφωνήθηκαν αναγκαστικά, από τον φόβο της πλήρους κατάρρευσης...).
Άλλη δημόσια διοίκηση, άλλη λειτουργούσα Δικαιοσύνη, ευέλικτο και αποτελεσματικό κράτος-ρυθμιστή, όχι κράτος-πατερούλη!