Βλέπουμε, πολλοί σε κατάσταση εθνικής κατάθλιψης, τον τόπο μας να οδηγείται και πάλι, εδώ και τέσσερις μήνες, σε αδιέξοδα, με την «για πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση μας.
Το λυπηρό είναι ότι είχε υπέρ αυτής ένα μεγάλο πλεονέκτημα, το οποίο δυστυχώς, από λανθασμένους χειρισμούς, το εξανέμισε μέρα με τη μέρα. Το πλεονέκτημα αυτό προερχόταν από τον λανθασμένο τρόπο με τον οποίο «ομοσπονδοποιείται» η Ευρώπη κυρίως μετά την επιλογή καθιέρωσης από τη δεκαετία του ’80, ενιαίου νομίσματος, με ανεπαρκή θεσμική κατοχύρωση.
Χρειαζόντουσαν διορθωτικές αλλαγές στην ακολουθούμενη και υπαγορευόμενη από τους ισχυρότερούς της εταίρους οικονομική πολιτική της αυστηρής λιτότητας.To είχαν μάλιστα επισημάνει διεθνώς πολλοί οξυδερκείς ιστορικοί και οικονομολόγοι, κυρίως από τις ΗΠΑ, όταν έβλεπαν ότι οι συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που έπληξε τον κόσμο από το 2008 και μετά, συνέχιζαν να διατηρούνται στην Ευρώπη του νότου και κυρίως στην Ελλάδα. Είχε κάνει τότε παγκοσμίως εντύπωση το άρθρο στους New York Times τον Ιούνιο του 2011, του καθηγητή της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Columbia της ΝΥ, Mark Mazower, με τίτλο «Το λίκνο της Δημοκρατίας ταράζει τον Κόσμο».
Όπως και στα άτομα, που συναποτελούν ανθρώπινες κοινωνίες, έτσι και στα κράτη, που αποφασίζουν να συστήσουν κρατικές κοινωνίες, τα λεγόμενα ομοσπονδιακά, παρατηρούνται σημαντικές διαφορές που χρήζουν ανάλογης μεταχείρισης αν όχι και ανοχής. Είναι τόσο εμπεδωμένες αυτές οι διαφορές, ώστε έχει πλέον επιστημονικά διαπιστωθεί ότι, με τον καιρό, τα λεγόμενα πολιτιστικά αρχέτυπα ολόκληρων λαών, δημιουργούν μαζί με τους όποιους φυλετικούς και ξεχωριστούς πολιτιστικούς γονότυπους, διαφορετικό DNA, το «CULTURAL DNA», που υπαγορεύει αναπόδραστα διαφορετικές συμπεριφορές μέσα στις κοινωνίες τους.
Ακόμη και σήμερα στις Η.Π.Α. μερικές νότιες πολιτείες, στη Γερμανία, ορισμένα κρατίδια όπως το του Βερολίνου και στην Ελβετία τα ορεινά καντόνια, έχουν σαφείς διαφορές σε συμπεριφορές, τρόπους διαβίωσης και οικονομικής διαχείρισης από τα υπόλοιπα. Είναι όμως αδιανόητο σε ομοσπονδιακά κράτη με κοινό νόμισμα να αφεθούν να χρεωκοπήσουν.
Είναι διαπιστωμένο ότι οι διαφορές μεταξύ των χωρών του ευρωπαϊκού νότου και αυτών του βορρά είναι μεγάλες, λόγω ακριβώς των διαφορετικών τους πολιτιστικών DNA. Δεν είναι τυχαίο ότι τις βαθύτερες και παρατεταμένες οικονομικές κρίσεις τις υπέστησαν , η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα, η Ισπανία, τα λεγόμενα «PIGS» και η Κύπρος. Πλην της Ελλάδος, οι άλλες χώρες με την οικονομική συνδρομή των εταίρων τους και με τα μέτρα που εφάρμοσαν, σταδιακά ορθοποδούν.
Η Ελλάδα, δυστυχώς τελικά απέτυχε, παρά τη σχετική πρόοδο, που είχε επιτευχθεί το 2014, χάρη στις θυσίες που ανέχθηκαν οι πολίτες της. Έφταιγαν η ιδιαίτερη οξύτητα της πολιτικής αντιπαράθεσης των δύο πολυσυλλεκτικών κομμάτων που την διακυβέρνησαν από την Μεταπολίτευση και μετά, η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης της στην λήψη των αναγκαίων μέτρων και ο αδηφάγος εξογκωμένος δημόσιος τομέας της. Κυρίως όμως έφταιξε ο νέος διχασμός σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», που, προεξαρχούσης της ΝΔ το 2010, προκλήθηκε από την συλλήβδην δαιμονολόγηση όλων των μέτρων που της επιβλήθηκαν από τους δανειστές στους οποίους είχε προσφύγει το ΠΑΣΟΚ. Έφεραν πάλι τον τόπο μπροστά στον γκρεμό.
Η παρούσα κυβέρνηση, κατέληξε στην εξουσία, χάρη στα παραπάνω, κυρίως επικοινωνιακά, λάθη των προκατόχων της. Δεν έχει, μετά την αναποτελεσματική τετράμηνη διαπραγμάτευση του οικονομικού της επιτελείου με την πρώην «τρόικα», παρά μία πλέον οδό για να μη συμβεί το απευκταίο και βρεθούμε εκτός Ευρώπης: Να δώσει την δυνατότητα, αφού πρώτα λύσει τους εσωκομματικούς «γόρδιους δεσμούς» της, στον ίδιο τον πρωθυπουργό της, με τις όσες συμπάθειες και την όποια αξιοπιστία έχει ακόμη διατηρήσει στην υπόλοιπη Ευρώπη, να συνάψει συμφωνία με τους ευρωπαίους εταίρους μας σε πολιτικό και όχι μόνο τεχνοκρατικό επίπεδο, για να μην ωθήσουν οι δανειστές μας την χώρα σε χρεωκοπία.
Θα πρέπει επίσης να γίνει αντιληπτό από τους ευρωπαίους εταίρους μας, ότι η Ελλάδα, παρά το ιδιαίτερο της DNA, λόγω της γεωγραφικής της γειτνίασης με την σήμερα ασταθή μεσανατολική της περιοχή αλλά και το ιδιαίτερο φυσικό της περιβάλλον και το ιστορικό και πολιτιστικό της παρελθόν, θα πρέπει να μείνει πάντοτε αναπόσπαστο μέλος της ομόσπονδης Ευρώπης, προς βέβαιο κοινό όφελος και των δύο.
*Το άρθρο του Στράτη Στρατήγη, Επ. Δικηγόρου Δ.Ν., τ. Βουλευτού Επικρατείας, δημοσιεύτηκε στην «ΕΣΤΙΑ Σάββατο - Κυριακή 6-7 Ιουνίου 2015»