Αισθάνομαι βαθύτατη συμπάθεια, σε βαθμό συμπόνοιας, για τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα.
Την ώρα που αυτός προσπαθεί με κάθε τρόπο να κερδίσει τον χρόνο που ο... προεκλογικός εαυτός του και τα “συντρόφια” του έχασαν, ερχόμενος για πρώτη φορά, ίσως, σ' επαφή με την πραγματικότητα, κάποιοι στο κόμμα-θίασος του οποίου ηγείται περί άλλα τυρβάζουν, εστιασμένοι αποκλειστικά είτε στις ψευδαισθήσεις και τις ιδεοληψίες τους, είτε στην ικανοποίηση απωθημένων τους (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...), αφού εκτιμούν ότι η προβολή που απολαμβάνουν τους προσφέρει το εφαλτήριο να υλοποιήσουν τις παιδικές φαντασιώσεις τους...
Ο Γιάνης (με ένα “ν”-θέμα για διδακτορική διατριβή στην κοινωνική ψυχοπαθολογία και ειδικότερα στην ανέλεγκτη τάση διάκρισης και διαφοροποίησης...) Βαρουφάκης, ας πούμε, είναι χαρακτηριστική περίπτωση εγωπαθούς ατόμου, που αρέσκεται στην αυτοπροβολή, στην επίδειξη, στην σαγήνη της αυτοεπιβεβαίωσης. Στην απλοελληνική, είναι “καβαλημένο καλάμι”, είδος που ευδοκιμεί σ' όλες τις κοινωνικές τάξεις, ασχέτως καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου, οικονομικής επιφάνειας. Το γεγονός ότι διαθέτει παιδεία, ακαδημαϊκές περγαμηνές, ευφράδεια, κάνουν απλώς την περίπτωσή του πιο θλιβερή, απογοητευτική και επικίνδυνη.
Νομίζει ότι το “υφάκι” του πρωταγωνιστή των αμφιθεάτρων ενώπιον ενδεών φοιτητών, του αρκεί για να... κατατροπώνει ομολόγους του υπουργούς και δανειστές, να διαχειρίζεται το μέλλον της χώρας. Γι' αυτό, ίσως, και δεν σπαταλάει τον πολύτιμο χρόνο του στο να κάνει την δουλειά του, να ενημερώνεται για “βαρετές” λεπτομέρειες, όπως λ.χ. ότι η φαεινή ιδέα του για τον μικρότερο ΦΠΑ αν πληρώνει κανείς με πλαστικό χρήμα, αντιβαίνει συγκεκριμένες κοινοτικές οδηγίες. Και για να... στριμώξει τους συνομιλητές του (τους οποίους, για να μην τού.... κολλάνε εκ των υστέρων, φροντίζει να ηχογραφεί κρυφά -και το διατυμπανίζει κι' όλας!) τους εξομολογείται ότι είναι “τρομοκρατημένος και εμβρόντητος από την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας...”. Κι' όταν κατάλαβε από τον σάλο που προκλήθηκε την πατάτα που εκστόμισε ως...υπουργός για την ελληνική οικονομία, την διόρθωσε με μια υφάτη αρλούμπα του τύπου “είπα ότι είμαστε φοβισμένοι, αλλά δεν φοβόμαστε...”! Τρέχα να τον μαζέψεις...
Από μιαν άποψη, οι ιδεοληπτικοί, εμμονικοί και γεμάτοι ψευδαισθήσεις του ΣΥΡΙΖΑ αν και πιο επικίνδυνοι (σχετικά...) για την ανάγκη να κυβερνηθεί σοβαρά και υπεύθυνα η χώρα τούτες τις δύσκολες ώρες, είναι πιο εύκολα (σχετικά...) διαχειρίσιμοι: την κρίσιμη στιγμή, έρχεσαι σε ρήξη μαζί τους, καλείς την κοινωνία να καταλάβει (αυτό που ήδη ξέρει...), ζητάς την στήριξή της και πορεύεσαι. Αλλά τους... αλλοπαρμένους, πως τους αντιμετωπίζεις; Τι κάνεις, ας πούμε, με τον γραφικό γιατρό βουλευτή που ορκίζεται ότι τα ιερά λείψανα είναι... θαυματουργά και με το κύρος της επιστημοσύνης του “διαβεβαιώνει” (κόντρα στην παγκόσμια ιατρική κοινότητα!) ότι το AIDS μεταδίδεται και με το σάλιο, εκτός κι αν το σάλιο έχει... καθαγιαστεί με την Θεία Κοινωνία;
Και -κυρίως- τι κάνεις με την περίπτωση της Κυρίας (με κεφαλαίο “Κ”, αλλά... Σαρτζετάκη!) Προέδρου Ζωής, που συνιστά ένα άκρως επικίνδυνο μείγμα και των δύο κατηγοριών στον ΣΥΡΙΖΑ, και εμμονική, ιδεοληπτική, αλλά και... στην κοσμάρα της; Που θεωρεί την Βουλή... ιδιοκτησία της, τον (διακομματικό!) θεσμό που εκπροσωπεί εργαλείο αυτοπροβολής και μπουλντόζα για τις ηγετικές φιλοδοξίες της, την πολιτική διαδικασία συρρικνωμένη εκδοχή κάποιων άρθρων της δικονομίας, τους αστυνομικούς στους δρόμους έξω από το Κοινοβούλιο... παρατυπήσαντες υπαλλήλους της, τους δημοσιογράφους που τις θέτουν ερωτήσεις... ταξικούς εχθρούς και υπονομευτές των... ανθρωπίνων δικαιωμάτων της, τους φασίστες της “ΧΑ” βολικούς συμμάχους από... σπόντα για να κάνει τα “διαδικαστικά” παιγνίδια της, που δεν έχει επίγνωση του τι σημαίνει μέτρο και σεβασμός των θεσμών; Πώς να διαχειριστείς την κραυγαλέα περίπτωση μιας... αυτοκαλλιεργούμενης “τρέλας μεγαλείου”, μιας Κυρίας Προέδρου που χρησιμοποιεί τον τρίτο τη τάξει πολιτειακό θεσμό για να... προκαλεί και να αποκτά δημοτικότητα με τις “ιδιαιτερότητες” των πράξεών της για να την έχει.... καβάντζα αν και όταν χρειασθεί να κάνει πράξη το παιδικό της όνειρο, κάποια στιγμή να την προσκυνούν όλοι, την ώρα που αυτή από τον θρόνο της θα διαφεντεύει τον τόπο;
Θα πείτε: “Επιλογές του Τσίπρα, ας πρόσεχε...”. Ποιου Τσίπρα; Μα κάποιου πρωθυπουργού στην Βουλή της Κυρίας Προέδρου Ζωής...